หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 462

เมื่อนึกถึงอดีต ฉันนี่ช่างเป็นคนน่าเวทนาเสียจริง

ฉันที่น่าเวทนาในตอนนั้น ชีวิตก็ยังคงยุ่งเหยิงเหมือนเช่นเคย

ฉันถอนใจยาว ก่อนพูดกับลีโอ “รอฉันตรงนี้ก่อน”

ร่างบางก้าวเข้าไปในตรอกข้าง ๆ ในคืนที่หิมะโปรยปราย ตรอกยาวนั่นเต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน เธอเดินไปหาไฟถนนต้นเดิมที่ในอดีต และถอนใจ “ทำไมฉันถึงรู้สึกเศร้าแบบนี้กันนะ?”

ฉันหมกมุ่นอยู่กับความเศร้ามากไป ทำให้ฉันต้องตามหาร่องรอยแห่งความอบอุ่นในอดีตเหล่านั้น

หญิงสาวหลับตาลงและร้องไห้ “แซคคารี่ คุณทำให้ความศรัทธาของฉันแหลกสลาย”

เขาทำลายความรักที่ฉันใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อสร้างมันขึ้นมาอีกครั้ง

“สวัสดีครับคุณผู้หญิง อยู่คนเดียวเหรอ?”

ฉันลืมตาขึ้นมาพบกับใบหน้าสวยงามที่น่าเหลือเชื่อนั่น

ฉันก้าวถอยหลังและตั้งสติ ก่อนจะถามขึ้น “ทำไมนายมาอยู่ที่นี่?”

ปากบางยิ้มกว้างก่อนจะตอบ “ก็เพราะว่าผมคิดถึงคุณ”

ฉันหันหลังกลับและพยายามจะเดินหนี เขาเดินตามมาและถามขึ้น “คุณเกลียดผมเหรอ?”

ไม่ ฉันไม่ได้เกลียดเขาเลยสักนิด

ฉันรู้สึกขอบคุณเขาที่ช่วยชีวิตฉันไว้ตอนที่ฉันยืนอยู่หน้าประตูแห่งความตาย

อย่างไรก็ตาม ฉันไม่ต้องการจะยุ่งเกี่ยวกับเขาในทุก ๆ ทาง

นั่นเป็นเพราะแซคคารี่บอกฉันว่า เขามีอารมณ์ที่ไม่คงที่!

แซคคารี่ยังบอกอีกว่าเขาเป็นคนแปลก ๆ

ฉันไม่สามารถที่จะจัดการกับคนประเภทนี้ได้!

และฉันก็ไม่ต้องการเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่มั่นคง!

ฉันปฏิเสธเขาอย่างชัดเจน แต่เขาก็ยังพูดออกมาด้วยอารมณ์เศร้าโศก “สุขสันต์วันเกิดแคโร”

นอกจากดิกสัน เขาคือคนแรกที่มาอวยพรวันเกิดฉันด้วยตัวเอง!

เขาเป็นคนแรกที่ฉันยอมรับคำอวยพรอย่างเต็มใจโดยไม่ปฏิเสธ!

ฉันเดินวนรอบเขา ก่อนจะจากมา หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เรียกฉัน “คุณผู้หญิง คุณจะไปไหน?”

บางครั้งเขาก็เรียกฉันว่าแคโร บางครั้งก็คุณผู้หญิง

ยิ่งไปกว่านั้น น้ำเสียงเขาดูเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันไม่สนใจเขาและเดินกลับไปยังทางที่ฉันเดินมา วอลเลซวิ่งมาข้าง ๆ ฉันพร้อมความอ่อนโยนของชายหนุ่ม เขาถามฉันอย่างร้อนรน “ขอผมกลับบ้านไปกับคุณได้ไหม? ผมอยากใช้ช่วงเวลาปีใหม่กับคุณ”

เสียงเล็กปฏิเสธอย่างเย็นชา “ไม่”

เขาทำท่าทางน่ารักและพูดขึ้น “คุณผู้หญิง ผมตัวคนเดียว ได้โปรดสงสารผมเถอะ”

ฉันพูดขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ “ในเมื่อนายเมินใส่ฉัน ทำไมฉันต้องให้นายกลับไปด้วยล่ะ?”

เขามองหน้าฉันก่อนจะถาม “ผมเมินใส่คุณตอนไหน?”

ฉันที่ได้ยินเช่นนั้นหยุดเดิน ก่อนจะหันไปดูหูฟังของเขา

ฉันเริ่มเกิดการคาดเดาลาง ๆ ขึ้นในหัว

ดูเหมือนฉันจะเรียกเขาว่าคนหูหนวกถึงสองครั้ง!