หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 463

ทุกครั้งที่ฉันเจอวอลเลซ เขาจะใส่หูฟังอยู่เสมอ!

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่เขาไม่ได้ยินฉัน ก็คือตอนที่เขาไม่ได้ใส่หูฟัง!

ฉันเดาได้อย่างแน่ชัดว่าเขาคงจะหูหนวกจริง ๆ!

แถมฉันยังด่าว่าเขาหูหนวกถึงสองครั้ง!

ความรู้สึกผิดในใจฉันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว วอลเลซยังคงถามเรื่องที่เขาเมินเฉยใส่ฉัน ฉันตอบเขาอย่างขอไปที “เลิกเล่นได้แล้ว พาลีโอไปซื้อของเพื่อฉลอง ฉันจะรอพวกนายอยู่ที่คฤหาสน์”

เขาถามอย่างประหลาดใจ “คุณอนุญาตให้ผมกลับบ้านด้วยได้เหรอ?”

ร่างเล็กกรอกตาใส่เขาและพูดขึ้น “นายจะปฏิเสธก็ได้นะ”

ฉันไม่สามารถบังคับตัวเองให้ไล่เขาไปได้

วอลเลซยิ้มกว้าง “แคโรดีกับผมที่สุดเลย”

ฉันพูดไม่ออก

ฉันกลับไปที่คฤหาสน์บนยอดเขา ในระหว่างที่ลีโอกับวอลเลซออกไปซื้อของเพื่อมาเฉลิมฉลอง ฉันเตือนพวกเขาเป็นพิเศษให้ซื้อซองแดงอั่งเปามาให้ฉัน 25 ซอง

กว่าฉันจะถึงคฤหาสน์ก็เป็นเวลา 3 ทุ่มแล้ว หิมะเริ่มลดน้อยลง เหล่าบอดี้การ์ดและฉันยังคงยุ่งอยู่ในครัวอีกสักพัก

ทันทีที่พวกเราทำอาหารเสร็จ วอลเลซกับลีโอก็กลับมาพร้อมกับของมากมาย พวกเขาตกแต่งบ้านและจัดเตรียมพลุหลายชุดไว้บนสนามหญ้า เพื่อรอเวลาตี 1

พวกเขาที่ไม่สามารถกลับบ้านได้ ฉันจึงเชิญเหล่าบอดี้การ์ดส่วนตัวทั้ง 24 คน มาร่วมกินอาหารค่ำในวันปีใหม่กับฉัน

การได้เห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยของพวกเขา ทำให้ฉันเริ่มคิดถึงเหล่าคนทั้ง 23 คน ก่อนหน้านี้

พวกเขาทั้งหมดคือมนุษย์ที่มาอยู่ข้างฉันเพื่อเลี้ยงชีพตนเอง ทว่า ฉันไม่สามารถจัดหาความมั่นคงและความสงบสุขให้แก่พวกเขาได้ แค่ความคิดนั่นก็ทำให้ความคิดที่จะแก้แค้นในใจของฉันแข็งแกร่งมากขึ้น

เมื่อมาถึงเวลากล่าวอวยพรในระหว่างมื้ออาหาร ฉันยกแก้วในมือขึ้นและกล่าวอย่างซาบซึ้งใจ “แด่อนาคต และการช่วยเหลือของพวกคุณทุกคนที่อยู่ที่นี่”

ลีโอรีบตอบ “นายท่าน มันเป็นหน้าที่ของพวกเรา”

“ขอบคุณที่อยู่ข้างฉันด้วยความเต็มใจ” ฉันตอบ

การมีอยู่ของพวกเขาทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างมาก

ฉันที่ไม่ได้ลืมตาเอ่ยเตือนเขา “มันดูไม่ดีที่เพศตรงข้ามกันจะอยู่ใกล้กันมากเกินไป”

วอลเลซโต้กลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แต่ผมเป็นพี่ชายของคุณ”

ฉันหมดคำพูด

มันเป็นความจริงที่เขาเรียกแม่ฉันว่าแม่

อย่างไรก็ตาม เราไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกัน

ยิ่งกว่านั้น ฉันไม่เคยคิดที่จะยอมรับคนอื่นเป็นคนในครอบครัวของฉันง่าย ๆ เช่นนั้น

ฉันหันหน้าไปมองใบหน้าที่สวยงามของเขา เป็นอีกครั้งที่ฉันเห็นหูฟังนั่น ฉันอยากที่จะถาม แต่ก็กลัวว่ามันจะทำร้ายความรู้สึกเขา

ท้ายที่สุด ฉันก็เลือกที่จะเงียบและปล่อยเขาไป

วอลเลซนอนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่ได้รบกวนฉัน ไม่ถึงสองนาที พลุก็ถูกจุดขึ้นที่ด้านนอกหน้าต่าง มันกำลังบานสะพรั่งอยู่ในความมืดยามราตรี

มันช่างเป็นภาพที่น่าทึ่งเมื่อได้เห็น