หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 497

ฉันขัดจังหวะสิ่งที่ซัมเมอร์พูดค้างอยู่ และพูดอย่างยิ้มแย้มว่า “ซัมเมอร์ ฉันยังเป็นผู้ร่วมลงทุนกับเธอได้อยู่ใช่ไหม?”

ซัมเมอร์ตกลงไปในความเงียบชั่วครู่ในปลายสายโทรศัพท์

“โอเคนะ ตอนที่เธอกลับมาเมื่อไหร่ เราไว้คุยเรื่องนี้กันต่อ” ฉันพูด

“แคโร ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่ได้รู้จักกับเธอในชีวิตของฉัน” ซัมเมอร์ตอบกลับ

ฉันยิ้มและตอบเธอกลับไปว่า “ฉันก็รู้สึกแบบเดียวกันกับเธอนะ”

ฉันรู้สึกขอบคุณที่ได้รู้จักกับซัมเมอร์ในชีวิตของฉันเหมือนกัน

หลังจากที่ฉันคุยโทรศัพท์กับซัมเมอร์เสร็จ ฉันก็ตามเลขาของฉันไปยังโรงพยาบาลเพื่อตรวจอาการของฉัน เนื่องจากยังมีเวลาเหลืออยู่หลังจากตรวจเสร็จ ฉันจึงกลับไปที่คอนโดของฉันเพื่อไปเอาหนังสือของแซคคารี่ Watchman on the field

ฉันหยิบหนังสือและจากออกมา แต่ฉันบังเอิญไปชนกล่องของขวัญที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงหล่นลง

มันเป็นของขวัญจากดิกสันในคืนก่อนวันตรุษจีน

ฉันนั่งลงบนเตียงและนึกถึงคำพูดที่ดิกสันพูดระหว่างการแถลงข่าว ถึงแม้ว่าเขาจะทำผิดพลาดหลายอย่างและทำไม่ดีกับฉันในอดีต แต่ตอนนี้เขา…

ใครจะยืนยันได้ว่าไม่มีใครที่จะไม่มีเรื่องเสียดายกับเส้นทางรักของพวกเขาเลย?!

ฉันยกโทษให้เขา ฉันยกโทษให้กับทุก ๆ สิ่งที่เขาทำต่อฉัน

ฉันหัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมกับเปิดกล่องของขวัญ

เมื่อฉันเห็นรูปภาพที่อยู่ในกล่องของขวัญ ตัวฉันก็แข็งทื่อไปด้วยความตกตะลึงสุดขีด

ฉันรู้สึกประหลาดใจและดีใจ แต่ความโกรธและความเกลียดชังก็คลืบคลานเข้ามาในเส้นเลือดของฉัน!!

ความประหลาดใจของฉันถูกกลบด้วยความเกลียดชังในทันที

พร้อมกับลายมือของดิกสันบนภาพ

“แคโร สุขสันต์วันเกิดนะครับ นี่คือลูกทั้งสองของคุณ และตอนนี้พวกเขาอายุได้ครึ่งขวบแล้ว บางครั้งพวกเขาก็เผลอเรียกผมว่าปะป๊า เเละเมื่อผมได้ยินคำพวกนั้น ผมก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดในหัวใจของผม ถ้าหาก..ผมไม่โหดร้ายขนาดนั้น ผมคงจะได้ยินลูกที่ตอนนี้อายุได้สามขวบเรียกผมว่าปะป๊าเเล้ว ผมขอโทษที่ซ่อนลูก ๆ ของคุณไว้นานขนาดนี้ ผมจะคืนพวกเขากลับไปเพื่อเป็นของขวัญให้กับคุณ ผมรู้ว่าคุณคงจะเกลียดผมมาก แต่มันไม่เป็นไรหรอก ผมเต็มใจที่จะรับโทษทั้งหมดที่คุณมอบให้ผม”

ดิกสันนั่งลงตรงหน้าของฉัน เขายื่นแขนของเขาออกมาเพื่อจะสัมผัสกับใบหน้าของฉัน แต่เขาก็ไม่กล้า ฉันรู้สึกขยะแขยงกับท่าทีระมัดระวังของเขา

ฉันไม่สามารถยับยั้งความเจ็บปวดในหัวใจของฉันได้ ฉันลุกขึ้นและเตะเขาอย่างแรง ฉันแสดงท่าทางราวกับผู้หญิงอารมณ์ร้ายรายในขณะที่ฉันด่าเขาอย่างไม่มีเหตุผล “ดิกสัน คุณมันเลว คุณมันชั่ว คุณหลอกลวงฉันมาตั้งสามปี และทำลายร่างกายของฉันแบบนี้! ฉันเคยทำอะไรให้คุณหรือเปล่า? ทำไมคุณถึงต้องโหดร้ายกับฉันเเบบนี้? คุณกล้าที่จะ… คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันเศร้าแค่ไหน? คุณรู้ไหมว่าการมีชีวิตอยู่เหมือนกับคนตายมันเป็นอย่างไร? คุณคิดว่าฉันไม่มีหัวใจจริง ๆ เหรอ?”

ดิกสันปล่อยให้ฉันเตะเขาเท่าที่ฉันต้องการ ตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา ในขณะที่เขามองไปที่กล่องของขวัญในมือของฉัน “ผมขอโทษ แคโร ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง ผมทำผิดพลาดอย่างร้ายแรง และผมทำให้คุณต้องทุกข์ทรมาน!!”

ฉันไม่สามารถหยุดน้ำตาของฉันได้ หน้าของฉันเป็นสีแดงด้วยความโมโห และความโกรธที่มีอยู่ภายในมันก็เด่นชัดมาก

ฉันร้องไห้อย่างหยุดไม่ได้และถามเขาต่อว่า “คุณคิดมาตลอดว่าฉันไม่มีหัวใจ และจะไม่มีวันใจสลายเลยเหรอ? ดิกสัน ฉันบอกคุณไปแล้วตอนที่เราหย่ากัน ฉันอายุแค่ยี่สิบปีตอนที่ฉันแต่งงานกับคุณ ฉันอยู่ในช่วงอายุที่ไม่สามารถทนกับความเย็นชา ความเกลียดชัง และความละเลยของคนอื่นได้ ยิ่งตอนที่คน ๆ นั้นเป็นสามีของฉัน คนที่ฉันต้องการมากที่สุด ฉันไม่ได้เข้มแข็งเหมือนที่คุณคิดนะ! แต่คุณยังไม่เพียงแค่ไม่สนใจฉันหรือไม่เข้าใจฉัน คุณยังรังแกและทำให้ฉันขายหน้าแบบนั้นอีก คุณผลักไสฉัน จนถึงจุดที่แย่ครั้งแล้วครั้งเล่า และมันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดมาก!”