หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 499

ฉันรู้สึกลังเลที่จะเคลื่อนตัวเข้าไป แต่ฉันก็คิดถึงลูก ๆ ของฉันมาก

ฉันปลุกความกล้าในตัวฉันแล้วจึงเคาะประตู มันไม่มีการตอบรับจากด้านใน ฉันรู้ว่าแซคคารี่คงจะไม่พูดคุยกับฉันตอนนี้

ฉันพิจารณาอยู่ซักพักหนึ่งก่อนที่จะส่งข้อความไปหาโจชัวร์

[แคโรไลน์: พี่สาม คุณช่วยเชิญฉันกลับเข้าไปในกลุ่มแชทอีกครั้งหนึ่งได้ไหม?]

[โจชัวร์: ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงจะเข้าล่ะ?]

[แคโรไลน์: พี่สาม ได้โปรดเถอะนะคะ]

โจชัวร์เชิญฉันกลับเข้าไปในกลุ่มแชทอีกครั้ง ในกลุ่มนั้น ฉันแท็กแซคคารี่แล้วส่งข้อความถึงเขา

[แคโรไลน์: พี่รอง มันค่อนข้างหนาวในฟินแลนด์นะ]

แซคคารี่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาอีกเลย

ฉันจึงส่งข้อความไปอีกอัน

[แคโรไลน์: พี่รอง ฉันหนาว]

แซคคารี่รักฉันมาตลอด ถ้าหากฉันยอมรับความผิดต่อหน้าเพื่อนของเขา บางทีเขาอาจจะใจอ่อนลงขึ้นมาบ้าง

ตาของฉันลื่นไปด้วยน้ำตา ฉันกระพริบและทันใดนั้นก็รู้สึกถึงสายลมที่ฟินแลนด์กำลังเริ่มแรงขึ้น

ด้วยสายลมที่พัดผ่าน ท้องฟ้าที่ปราศจากหิมะนั้นหนาวเย็นกว่าตอนที่หิมะตกซะอีก

บาดแผลที่ตรงท้องน้อยของฉันก็เจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้ง

คำพูดที่ฉันพูดไปนั้นดูโหดร้ายและรุนแรง แต่ว่า…

ในความเป็นจริง ฉันเก็บซ่อนความรักที่ฉันเคยมีให้ต่อดิกสัน

วีดีโอนั้นไปเติมเชื้อเพลิงให้กับกองไฟสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแซคคารี่อย่างไม่ต้องสงสัย!

ด้วยสิ่งนั้น ก็ไม่แปลกที่แซคคารี่จึงไม่อยากที่จะเห็นหน้าฉัน

อย่างไรก็ตาม ลูก ๆ ของฉันอยู่กับเขา

ฉันจำเป็นต้องพบเขา!!

ความโกรธปะทุขึ้นในใจของฉัน ในเวลาเดียวกัน โจชัวร์ก็ส่งข้อความเข้ามาในกลุ่มแชท

[โจชัวร์: ส่งอะไรไร้สาระเข้ามาในกลุ่ม? เธออยากให้ฉันเตะเธอออกจากกลุ่มหรือไง?]

โจชัวร์เข้าข้างฉันอย่างเคร่งขึม!

กลุ่มแชทเงียบไป และเมื่อตอนที่ฉันคิดว่าแซคคารี่คงไม่อยากจะพบฉันอีกครั้งแล้วจริง ๆ เขาก็ส่งข้อความเข้ามาในกลุ่ม

[แซคคารี่: 9977]

สุดท้ายแล้ว ฉันก็เป็นคนที่ทำมันพังจากเรื่องในคืนนั้น

แซคคารี่จู่ ๆ ก็วางพู่กันของเขาลง “เธอทำอะไรผิด?” เขาถาม

แซคคารี่จ้องมาที่ฉันด้วยสายตาอันแรงกล้า หัวใจของฉันสั่นไหวเล็กน้อย ฉันก้มหัวลง และไม่กล้าที่พูดอะไรต่อไป ฉันรู้สึกกลัวเขา!

เขาเห็นฉันเงียบต่อไปจึงเดินเข้ามา ฉันมองไปที่ขายาวของเขาตอนที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน

เขาเป็นชายสูงที่ดูดี ร่างของเขาห่อหุ้มฉันเข้าไปในเงาของเขา

แซคคารี่ยืดแขนออกมาบีบที่คางของฉันด้วยสองนิ้วของเขา เขาบังคับให้ฉันมองขึ้นมา และสายตาของฉันก็สบกับสายตาที่ดำลึกของเขา

เขาถามอย่างดื้อรั้น “บอกฉันมา เธอทำอะไรผิด?”

มันเป็นครั้งแรกที่แซคคารี่ทำตัวเล่น ๆ กับฉัน ฉันมองไปที่เขาอย่างตะลึงงัน น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกเหมือนกับพายุหมุนที่กระทบกับหัวใจของฉัน “เธอคิดว่าฉันไม่มีขีดจำกัดของฉันงั้นเหรอ? เธอคิดจริง ๆ เหรอว่าเธอจะมาท้าทายกับขีดจำกัดของฉันได้ครั้งแล้วครั้งเล่า? เธอคิดว่าฉันจะคอยให้อภัยเธอซ้ำ ๆ? เธอคิดว่าฉัน แซคคารี่คนนี้กระจอกนักหรือไง?”

คำพูดของแซคคารี่ส่งสัญญาณที่ชัดเจน เขาจะไม่ให้อภัยฉัน

ฉันอยากที่จะอธิบายทุกอย่างให้กับเขา แต่ฉันก็พูดไม่ออก

ฉันตกอยู่ในความตะลึงงันซักพัก

ในที่สุด ฉันก็ถามเขาไปว่า “ลูก ๆ ของฉันอยู่ที่ไหน?”

แซคคารี่ปล่อยฉันในทันที ใบหน้าของเขาฉายเเววเศร้าในตอนที่เขาพูดออกมาว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กทั้งสองคนนั้น เธอก็คงจะไม่มาเหยียบที่นี่เลยงั้นเหรอ?”