หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 529

โอกาสที่จะได้รักเธอ…

เธอกำลังจะอยู่ในช่วงท้ายของชีวิตของเธอ สิ่งเดียวที่เธอขาดไปคือความรักจากฉัน ท้ายที่สุดแล้ว ฉันไม่ได้รักเธอมาทั้งตลอดชีวิตของฉัน

ฉันควรจะรักเธอ

จะเป็นเหตุผลหรือความรู้สึก ฉันก็ควรจะรักเธอ

“อืม ฉันจะไปฝรั่งเศสในสองสามวันนี้ค่ะ”

เมื่อตอนที่ฉันถึงเมืองอู๋ มันก็เป็นเวลาตกดึกแล้ว ฉันไม่หลงเหลือแรงที่จะไปเยี่ยมลูก ๆ ทั้งสองคนฉัน ฉันจึงกลับไปที่คฤหาสน์หลังที่เพิ่งซื้อใหม่ใกล้กับคฤหาสน์ตระกูลชอว์แทน แซคคารี่ดูแปลกใจตอนที่เขารู้ว่าฉันมีบ้านหลังใหม่ที่ใกล้เคียง

“กระต่ายที่มีโพรงทั้งสามโพรง” เขาหยอก

นอกเหนือจากคฤหาสน์ตระกูลชอว์แล้ว ฉันมีบ้านอีกสามหลังในเมืองอู๋

ฉันกรอกตา “คุณจะอยู่ที่นี่หรือจะไปคะ?”

แซคคารี่ขมวดคิ้วกับน้ำเสียงของฉัน เขาคงอยากจะดุท่าทางที่ไม่เหมาะสมของฉันอีกครั้ง แต่ก่อนที่เขาจะทำแบบนั้นได้ ฉันก็ลากเเขนของเขาเข้าไปในบ้าน ฉันยอมแพ้แล้วพูดออกไปว่า “ฉันเหนื่อยจัง แล้วก็หิวมากด้วย พี่รองค่ะ คุณอยากทานอะไรหรือเปล่า?”

และที่ฉันแสดงท่าทางอ่อนแอต่อหน้าแซคคารี่ เขาเลยไม่ถือสากับกริยาที่ก้าวร้าวของฉันก่อนหน้านี้ เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงทุ่มอ่อนโยนของเขา “เธออยากกินอะไรล่ะ?”

ฉันยิ้มแล้วหยอกเขากลับไปว่า “ฉันอยากกินคุณค่ะ พี่รอง”

เขาตอบกลับมาด้วยความเงียบ

แซคคารี่เป็นผู้ชายที่เปลี่ยนการกระทำได้ตลอดเวลา ตอนที่เขาเข้ามาในคฤหาสน์ เขาถอดชุดสูทของเขาออก แล้วจึงเดินเข้าไปในห้องครัว ในระหว่างนั้น ฉันเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปเปลี่ยนเป็นชุดนอนสีขาว

ฉันเดินลงมาชั้นล่างกับมือถือในมือของฉัน แล้วจึงหยุดยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว ฉันมองไปที่ชายหนุ่มผู้กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร เขาเตรียมผักและกำลังต้มโจ๊กในหม้อ

เขาเห็นฉันยืนรออยู่ตรงประตูห้องครัว เขาเลยเดินไปหยิบนมออกจากตู้เย็นมาเทให้ฉัน เขาเทน้ำลงในหม้อใบเล็กแล้วอุ่นมันประมาณสองนาที หลังจากนั้น เขาก็เทนมลงในแก้วแล้วจึงยื่นมาให้ฉัน ฉันหยิบแก้วนมอุ่น ๆ ด้วยมือสองข้างของฉัน มันอุ่นเหมือนกับหัวใจของของเขาที่อบอุ่นหัวใจของฉัน

แซคคารี่ไม่เคยบ่นอะไร และทำอาหารให้ฉันทานตลอด เขาดูแลเอาใจใส่ฉัน และเขาก็ไม่ได้พูดถ้อยคำอะไรมาก เขาสมบูรณ์แบบเกินไปจริง ๆ

มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่ฉันเจอมาก่อน

ฉันโชคดีเเค่ไหนกันที่ได้พบกับเเซคคารี่ในตอนนี้?

ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากคลี่ยิ้มออกมาในขณะที่ฉันสารภาพกับเขา “ฉันรักคุณนะคะ แซคคารี่”

จู่ ๆ คำสารภาพฉันก็ถูกเปล่งออกมา แซคคารี่เป็นผู้ชายที่นิ่งเงียบมาตลอด เขาจึงตอบเขาเเค่เสียงเบา ๆ ในลำคอ

พร้อมกับสายตาที่อ่อนโยนของเขา เขากระซิบบอกฉัน “ฉันรู้”

ฉันยกแก้วนมของฉันขึ้นมาแล้วถามเขากลับไปว่า “‘งั้น คุณรักฉันไหมคะ?”

แซคคารี่หับกลับไปทำอาหารของเขาต่อ

ฉันจึงถามต่ออย่างดื้อรั้น “คุณรักฉันหรือเปล่า?”

โจชัวร์กำลังออนไลน์อยู่ตอนนั้น เขาเลยตอบฉันกลับมาทันที

[โจชัวร์: แบบหวาน ๆ มั้ง? ออกแนวอบอุ่นไม่ก็สบาย ๆ ฉันคิดว่าแบบอบอุ่นก็ดูไม่เลวนะ]

โจชัวร์เคยเห็นแต่ด้านที่เย็นชาของเเซคคารี่ เขาไม่เคยมีโอกาสที่ได้เห็นแซคคารี่ในมุมที่อบอุ่นมาก่อน เขาเลยรู้สึกสนใจเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตาม ฉันก็ไม่มีความคิดที่จะช่วยเสนอให้เข้าได้เลย

สายตาของฉันก็เปลี่ยนไปที่ห้องครัว ภายใต้แสงไฟสีอ่อน ชายหนุ่มผู้นั้นอ่อนโยนราวกับสายน้ำ ความรู้สึกมีความสุขก็เบิกบานขึ้นในใจของฉันในขณะที่ฉันแอบยกมือถือขึ้นมาถ่ายด้านข้างของเขา

ในตอนแรก ฉันอยากที่จะส่งรูปภาพไปให้โจชัวร์ อย่างไรก็ตาม ฉันกลัวว่าเขาจะเปิดเผยความลับของฉัน ถ้าหากเขาไปบอกแซคคารี่ว่าฉันช่วยเรื่องเสนอไอเดียกับส่งรูปให้เขาอย่างลับ ๆ ล่ะ? ด้วยความคิดนั้นอยู่ในหัว ฉันจึงส่งรูปภาพไปในกลุ่มแชท

ไม่นานที่ฉันส่งรูปเข้าไปในกลุ่มแชท โจชัวร์ก็ตอบกลับมา

[โจชัวร์: พระเจ้าช่วย นั้นพี่รองกำลังทำอาหารในเวลาตอนเกือบเที่ยงคืนอยู่เหรอ? พี่รอง คุณทำอาหารให้ภรรยาคุณทานใช่หรือเปล่า? โถ่ ผมไม่อยากจะเชื่อเลย ผมไม่เคยเห็นพี่รองเป็นเเบบนี้มาก่อนเลย]

ยาราก็แย้งโจชัวร์ขึ้นในกลุ่มเเชท

[ยารา: มันไม่ชัดเจนอีกเหรอ? ถ้าเขาไม่ทำอาหารให้ภรรยาเขาทาน เเล้วเขาจะทำให้ใครล่ะ ให้นายน่ะเหรอ?”

จู่ ๆ มาร์ตี้ก็ปรากฏตัวขึ้นในกลุ่มเเชท

[มาร์ตี้: ยาราน้อย]

[มาร์ตี้: น่าอิจฉาที่แซคคารี่มีภรรยา แล้วเมื่อไหร่ฉันจะมีภรรยาที่รักฉันบ้างนะ?”]