หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 617

พื้นถนนยังคงลื่นเป็นเรื่องปกติถึงเเม้ว่าหิมะจะไม่ได้ตกในฟินแลนด์

อยู่ดี ๆ เอสันก็เหยียบเบรค และรถก็หยุดลงอย่างกระทันหัน

ยารากระพริบตา เเต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น เอสันนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับถามฉันกลับมา “เธอพูดว่าเด็กสาวคนนั้นชื่อ แอนนีโมนี ซิกเหรอ?”

ฉันจำได้ว่าโจชัวร์เคยบอกว่าเอสันชอบน้องสาวคนเล็กของเขา เธอเป็นคนที่มีอำนาจในตระกูลซิก ในขณะที่หัวหน้าของตระกูลซิกคือเอฟวาเนส ซิก ไม่ใช่แอนนีโมนี ซิก ที่ทำงานในร้านน้ำชาน้องแมว!

แอนนีโมนีบอกฉันว่าเธอมาจากในเมือง มันน่าจะไม่เป็นเรื่องบังเอิญขนาดนั้นนะ!

“ใช่ แอนนีโมนี ซิก”

เอสันสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจึงขับรถต่อไป และระหว่างทางเขาก็ได้ถามคำถามออกมาในที่สุด “น้องรอง เธอดูมีความสุขดีหรือเปล่า?”

บางทีเอสันน่าจะถือว่าแอนนีโมเป็นเหมือนกับเอฟวาเนส

ตอนเเรกฉันอยากจะถามเขาบางอย่าง เเต่จู่ ๆ ยาราก็ส่งมือถือของเธอมาให้ฉัน เธอพิมพ์ข้อความบางอย่างในนั้น

‘ชื่อเล่นของเอฟวาเนสก็คือแอนนีโมนี คนที่อยู่ที่ร้านน้ำชาก็น่าจะเป็นเอฟวาเนสนั่นแหละ”

ฉันตกใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงมันออกไป

“เธอมีความสุขดีค่ะ” ฉันตอบกลับไป

ได้ยินแบบนั้น เอสันก็ถอนหายใจโล่งอก “งั้นก็ดีแล้ว”

ตอนที่เอสันส่งฉันที่หน้าคฤหาสน์ในเอสโป เขาขอข้อมูลติดต่อของแอนนีโมนีจากฉัน ฉันอธิบายอย่างขอโทษ “ฉันไม่มีข้อมูลติดต่อของเธอเลย แอนนีโมนีไม่ใช่เครื่องมือสื่อสารอะไรเลย แม้แต่มือถือ!”

เอสันพูดอย่างตกตะลึง “ไม่สงสัยเลยว่าทำไมฉันถึงหาเธอไม่เจอ!”

หลังจากเขาส่งฉันเเล้ว เขาก็พายาราจากไปด้วยกับเขา

ฉันยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์สักพักก่อนจะเดินเข้าไป สุนัขเยอรมันเชพเพิร์ดสองตัวที่กำลังหลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พวกมันเห่าขึ้นมาเเล้วก็เงียบลงทันทีที่เห็นฉัน เเล้วจึงส่ายหางอย่างมีความสุข

ตอนนั้นก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว ฉันเลยไม่กล้าเข้าไปใกล้พวกมัน แต่ท้ายที่สุดฉันก็ช่วยไม่ได้ที่จะลูบหัวพวกมัน ฉันถามด้วยรอยยิ้ม “พวกแกคิดถึงฉันไหม?”

สุนัขทั้งสองตัวยังคงจำฉันได้อยู่ พวกมันยังผลักฉันลงไปเล่นอยู่บนพื้น ใช้เวลานานกว่าฉันจะลุกขึ้นมาได้เพราะพวกมันหนักมาก!

ฉันกลัวว่าพวกมันจะผลักฉันลงอีกครั้ง ฉันเลยรีบใส่รหัสเปิดประตูเข้าไปในคฤหาสน์ แล้วถอดรองเท้าออก และเดินขึ้นไปยังห้องนอนของแซคคารี่ชั้นบน

เขามีห้องนอนที่หรูหราพร้อมกับพรมที่คลุมทั้งพื้นห้อง ฉันเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ หลังจากฉันอาบน้ำเสร็จ ฉันก็ได้รับข้อความจากทัคเกอร์

ฉันพยายามข่มความเครียดของฉันเเละหยุดไม่ให้น้ำตาไหล

“ฉันจบความสัมพันธ์กับดิกสันก่อนหน้านั้นเเล้ว เราไม่ได้ติดหนี้อะไรกันเเล้ว ในที่สุดเราก็ยุติเรื่องต่าง ๆ เเละปล่อยเรื่องที่ผ่านมา เเต่เเล้วตอนนี้?! ฉันจะมองหน้าเขาต่อไปได้อย่างไรกัน?!” ฉันคำรามออกมาด้วยความโกรธ

“แล้วก็พี่สาม พี่จำไม่ได้หรือไงว่าเกวนไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชได้อย่างไง? แน่นอนว่าเธอถูกขังอยู่ในนั้นเพราะอาการทางจิตของเธอ พี่จะไปคาดหวังให้ผู้หญิงบ้าแบบนั้นทำอะไรเหมือนคนปกติทั่วไปงั้นเหรอ? ตอนนี้ดิกสันต้องมามีจิตบกพร่อง ฉันจะทำอย่างไรดี? พี่อยากให้ฉันทำอะไร? พี่จะให้ฉันไปเจอหน้าเขาอย่างไรกัน?”

โจชัวร์พูดไม่ออกกับคำพูดของฉัน

ฉันจัดแจงตัวเองและพูดกลับไปอย่างสงบ “ฉันไม่อยากคุยว่าใครเป็นคนผิดในเรื่องนี้ เและเกวนก็อยู่ที่ฟินเเลนด์เเล้วตอนนี้ พี่สามไปสั่งให้คนของพี่ขังเธอไว้กับคริสซะ ตอนที่ฉันมีเเรงเเล้ว ฉันจะจัดการกับพวกเขาเอง!”

จู่ ๆ โจชัวร์ก็เถียงกลับมา เขาโต้ตอบกับคำค้านของฉัน “ฉันไม่ได้เป็นคนผิดนะ! ดิกสันสำคัญต่อเธอ เเต่เขาไม่ได้สำคัญต่อแซคคารี่และฉัน ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เขาทำ พี่รองคงจะกำจัดเขาไปนานเเล้ว! นั่นเป็นนิสัยปกติของเขา แต่ถึงอย่างนั้นเพราะดิกสันก็เป็นแฟนเก่าของเธอ พวกเราเลยต้องยั้งมือและให้ความเมตตากับเขา”

“เบล เธอต้องพิจารณาเรื่องนี้ดี ๆ อย่าทำอะไรผิดกับพี่รอง! เรื่องนี้จบตรงนี้ ฉันจะช่วยเธอจัดการกับเกวน เวิร์ทเอง!”

ดิกสันสำคัญกับฉันงั้นเหรอ…มันก็เเค่เรื่องในอดีต

ทำไมโจชัวร์ถึงไม่เข้าใจสักที?

ตั้งเเต่นั้นมา ฉันก็ไม่อยากติดค้างอะไรกับดิกสันอีกเลย