หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 640

“แน่นอน ภรรยาของฉันสวยที่สุดอยู่แล้ว”

ฉันที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรจึงลุกขึ้นด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ และเดินไปที่ห้องครัว ฉันถือแก้วนมอุ่น ๆ ออกมา และยื่นมันให้กับดิกสัน ผู้ที่ตามหลังฉันมาตลอดเวลา

“นี่ค่ะ ดื่มนมอุ่น ๆ มันจะช่วยให้ร่างกายคุณอบอุ่นขึ้น!”

ในวันนั้นดิกสันใส่ชุดนอนผ้าไหมของฉัน เขารับนมไปดื่มอย่างเชื่อฟัง

จู่ ๆ ฉันก็นึกถึงเจ้าแมวส้มตัวอ้วนที่เจอครั้งที่แล้ว แมวตัวนั้นอยู่ที่คฤหาสน์ของดิกสัน คอยมากินน้ำ และอาหารฟรีอยู่เสมอ!

ฉันละสายตาออกมา ก่อนจะเดินกลับไปที่โซฟา ดิกสันถือแก้วนมออกมา และมานั่งที่โซฟาด้วยเช่นกัน ดูเหมือนเขาจะตั้งใจนั่งให้อยู่ในท่าทางที่ถูกกาละเทศะ

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังคอยเหล่มองฉันอีกด้วย

ฉันถามเขาด้วยเสียงแผ่วเบา “คุณมองฉันทำไมกันคะ?”

“ฉันกลัวว่าเธอจะหายตัวไป”

ฉันไม่ควรจะถามเขาแบบนั้นเลย

เขาถือแก้วนมไว้แน่นด้วยมือหนาที่มีเส้นเลือดขึ้นเด่นชัด

เขาลังเลอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้นในที่สุด “ฉันไม่เคยเจอเธอเลย ฉันไม่เจอแคโรแม้กระทั่งในความฝัน ที่จริงแล้ว ฉัน... ฉัน... ฉันคิดถึงแคโรมาก ๆ ฉันอยากจะเจอเธอตลอดเวลา และอยู่ข้าง ๆ เธอ”

“แต่ว่าพี่ชายฉันบอกว่าแคโรมีชายคนรักแล้ว... ฉันไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร แต่พี่ชายบอกว่าแคโรไม่ใช่ของฉัน ฉันไม่เชื่อหรอก ถ้าแคโรไม่ใช่ของฉัน...”

เขานิ่งไปสักครู่ ก่อนเอ่ยถาม “ถ้าอย่างนั้น ฉันควรเป็นของใครล่ะ?”

ดิกสันถามคำถามที่เสียดแทงหัวใจ คำถามที่ฉันไม่สามารถตอบได้ ความสัมพันธ์ของเรามันกลายเป็นอดีตไปแล้ว!

ฉันไม่ได้ตอบคำถามของเขา ดิกสันนึกขึ้นได้ และค่อย ๆ เอื้อมมือมาจับมือฉันอย่างระมัดระวัง ฉันทำได้เพียงมองเขาด้วยสายตาที่สงบนิ่ง

ฉันยื่นนิ้วออกไป และเกี่ยวก้อยสัญญา

ในเวลาเดียวกัน กริ่งประตูก็ดังขึ้น ฉันลุกขึ้นไปเปิดประตู และพบว่าผู้ช่วยของฉันได้มาถึงแล้ว เขายื่นถุงช็อปปิ้งในมือให้ฉัน

เมื่อฉันรับถุงมา เขาก็ทักทายดิกสันอย่างสุภาพ “คุณแกร็ก” ก่อนจะพูดกับฉัน “ท่านประธานชอว์ ผมเห็นคุณชิคอยู่ที่ด้านล่างครับ”

ฉันตกตะลึง ฉันรีบวิ่งไปที่หน้าต่างและเห็นแซคคารี่ยืนอยู่ตรงทางเข้าด้วยท่าทางที่เป็นปกติของเขา ในขณะที่ผู้ช่วยแยร์เป็นคนถือร่มให้เขา

เขามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่? หรือจะเป็นเพราะเขาเห็นว่าฉันพาดิกสันกลับมาบ้าน?

ฉันบอกกับผู้ช่วย “พาดิกสันกลับบ้านด้วยนะ”

เมื่อดิกสันได้ยินเช่นนั้น เขาก็ถามขึ้นอย่างนุ่มนวล “แคโร ฉันเพิ่งได้เจอเธอเองนะ... เธอเป็นคนพาฉันไปส่งที่บ้านได้ไหม? แบบนั้นเธอจะได้อยู่กับฉันนานขึ้นในระหว่างทางกลับบ้าน”