หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 670

คุณแม่ยังคงนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าอันซีดเซียวและไม่หายใจ ฉันเดินเข้าไปกุมมือที่เย็นเฉียบ และนึกถึงรูปโฉมท่านจากเมื่อไม่นานมานี้ ในตอนนั้นฉันรู้ว่านั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้พบกัน ในขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ และท่านก็เห็นด้วยกับฉัน!

ฉันไม่ได้ใช้เวลากับท่านมากนักในชีวิตนี้ และมันก็ไม่มีความสัมพันธ์มากมายระหว่างเราทั้งคู่ แต่ถึงอย่างนั้น ท่านก็รักฉันมาก น้ำตาฉันไหลอาบแก้มอย่างเงียบ ๆ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ และหัวใจฉันก็ถูกเติมเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ฉันคิดถึงเรื่องที่มีคนรักฉันน้อยลงอีกหนึ่งคนในโลกใบนี้ และฉันก็ยังไม่ได้แสดงความกตัญญูต่อท่านเลย!

ตลอดชีวิตของท่าน...

ฉันไม่ได้รู้จักท่านดีนัก ไม่จนกระทั่งวันนี้

อย่างไรก็ตาม คุณแม่ก็คงมีชีวิตที่สดใสไม่น้อย

ไม่เช่นนั้น ท่านจะขึ้นมาสู่ตำแหน่งภรรยาของดยุคได้อย่างไร?

ฉันนึกถึงสายตาของท่านที่เต็มไปด้วยความรัก และความเมตตาในตอนที่ท่านอุ้มราฟ มันเป็นความสุขที่ท่านไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนในชีวิต!

ท่านรักฉันกับราฟ

ฉันร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ฉันได้ยินพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พูดขึ้น “นายหญิงจากไปแล้ว ท่านจากไปได้อย่างไร? ท่านดูแข็งแรงและหมอก็บอกว่าท่านกำลังดีขึ้น!”

ฉันเม้มริมฝีปากเข้าหากัน น้ำตาที่ไหลเข้าปากนั้นช่างเค็มเหลือเกิน

พ่อบ้านพูดอย่างไม่อยากเชื่อ “นายหญิงเพิ่งจะออกไปพบเพื่อนเก่า! ท่านกลับมาได้ครึ่งชั่วโมงก่อนที่จะ...”

ฉันให้ความสนใจในส่วนสำคัญนั้น และเอ่ยถาม “คุณแม่ไปพบใครคะ?”

ฉันพูดเป็นภาษาอังกฤษ ฉะนั้น พ่อบ้านจึงเข้าใจ

“ผมก็ไม่ทราบครับ นายหญิงบอกเพียงว่าจะออกไปพบเพื่อนเก่า แต่ท่านไม่ได้บอกว่าเป็นใคร และห้ามไม่ให้พวกเราติดตามไป!”

การตายของคุณแม่ดูไม่ชอบมาพากล!

บางทีอาจไม่ใช่การตายโดยธรรมชาติ!

ฉันไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร

และก็ไม่อยากพูดคุยเรื่องนี้ในช่วงเวลานี้ด้วยเช่นกัน

แต่ว่าวอลเลซก็เข้าใจเรื่องนี้ดีกว่าใคร ๆ

เขานั่งลงกับพื้นราวกับหมดกำลังใจ และพูดกับฉัน “แคโร ฉันเพิ่งจะเสียคุณแม่ไป และในโลกนี้ฉันก็เหลือเธ อแค่คนเดียว!”

วอลเลซไม่ได้ร้องไห้ หรือมีน้ำตาให้เห็น แม้เป็นเช่นนั้น ฉันเข้าใจดีว่าหากเทียบกับคนอื่น เขานั้นโศกเศร้ามากที่สุด ดวงตาเขาแดงก่ำไปด้วยความเศร้า

ฉันจำได้ถึงสิ่งที่แซคคารี่เตือน ดังนั้น ฉันจึงพูดต่อคำพูดของเขาอย่างอ่อนโยน “ใช่แล้ว เราคือครอบครัว นายยังคงมีฉัน นายยังมีราฟกับเบลล่า นายเป็นน้าของพวกเขานะ!”

วอลเลซมองมาที่ฉันด้วยแววตาประกาย และเอ่ยถาม “น้าเหรอ?”

“ใช่ ก็นายเป็นน้องชายของฉันไม่ใช่เหรอ?”

เขาถามอย่างวิตก “เธอไม่โทษฉันเรื่อง...”

“วอลเลซ นอกจากคุณแม่แล้ว นายยังมีฉันนะ”