หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 671

“นอกจากคุณแม่แล้ว ฉันยังมีเธอ?” วอลเลซถามด้วยท่าทีประหม่าอย่างที่สุด

ราวกับเขากลัวว่าฉันจะปฏิเสธเขา

ฉันกลัวบุคลิกที่แปรปรวนของเขา แม้กระทั่งยารายังหวาดกลัวเขา และแซคคารี่ก็ขอให้ฉันไม่ทำตัวเหินห่างเขา

ฉันพยักหน้า “พวกเราคือครอบครัว”

จู่ ๆ วอลเลซก็หันกลับไปมองคุณแม่ และถามท่านอย่างประหลาดใจ “คุณแม่ได้ยินหรือเปล่า? แคโรบอกว่าผมคือครอบครัวของเธอ”

วอลเลซดีใจขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้นและเดินไปรอบ ๆ ห้องไม่ยอมหยุด และพูดพึมพำ “แคโร คุณแม่เป็นสมาชิกครอบครัวคนแรกของผม และเธอก็คือคนที่สอง ราฟกับเบลล่าคือคนที่สาม! แคโร ฉันจะบอกให้นะ หลังจากที่เกิดมาฉันก็ถูกครอบครัวทอดทิ้ง ไม่มีใครดูแลฉันเลย... ใช่แล้ว...”

จู่ ๆ วอลเลซก็หยุดเดิน และพูดด้วยสายตาที่โหดร้าย “ใครบางคนให้กำเนิดฉัน แม่ผู้ให้กำเนิดผมแข็งแรง ร่ำรวย และมีอำนาจ เธอสามารถเลี้ยงดูฉันได้เป็นอย่างดี! แต่เธอไม่ต้องการฉัน ดังนั้นก็เลยไม่มีใครดูแลผมมาตั้งแต่วันที่ผมเกิด ในตอนที่ผมมีอายุได้สองสามขวบ พวกเขาก็ตัดสินใจทอดทิ้งฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่... แคโร ในตอนนี้พวกเขาหวาดกลัวฉัน! พวกเขาขอร้องให้ฉันปล่อยพวกเขาไป แม้ฉันจะไม่ได้สนใจพวกเขาเลยสักนิด ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังกลัวว่าฉันจะไปจัดการพวกเขา! ในตอนที่ยังเด็ก ฉันถูกพวกเขาทอดทิ้ง ในตอนนี้ที่ฉันเติบโตเป็นผู้ใหญ่ พวกเขากลับหวาดกลัวฉัน! ดูสิ พวกเขาไม่คิดว่าฉันเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับลูกชายของเขา! ฉันมันเป็นตัวประหลาด!”

วอลเลซเริ่มกระวนกระวายมากขึ้นในขณะที่พูด ฉันกลัวว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ดังนั้น ฉันจึงรีบเดินเข้าไปข้าง ๆ และเตือนเขา “ไปเตรียมงานพิธีให้คุณแม่ของพวกเรากันก่อนเถอะ แล้วตามฉันกลับไปที่เมืองอู๋สำหรับทริปพักผ่อน หลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว โอเคไหม? ราฟกับเบลล่ากำลังรอนายอยู่ที่เมืองอู๋!”

ฉันใช้ลูก ๆ ทั้งสองเพื่อทำให้เขาสงบลง

แววตาของเขาดูอ่อนโยนขึ้น ก่อนเขาจะพูดขึ้นด้วยน้ำตาที่รื้นในดวงตา “ขอบคุณนะ”

ฉันไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงขอบคุณฉัน!!

วอลเลซเช็ดหน้าให้คุณแม่ด้วยผ้าเปียก ก่อนเขาจะอุ้มท่านขึ้น และพ่อบ้านก็รีบสั่งให้คนรับใช้เปลี่ยนเครื่องปูเตียงเป็นสีทอง ทุกอย่างปกคลุมไปด้วยเส้นใยสีทอง และมันดูเหมือนกับทำมาจากทองคำ!

วอลเลซวางคุณแม่ลงบนเตียง เขาพูดกับฉันด้วยเสียงแผ่วเบา “เราจะแจ้งราชวงศ์ในวันพรุ่งนี้ และคุณแม่จะถูกเผาในวันมะรืน”

ในตอนนี้วอลเลซดูไม่หวาดกลัวเหมือนก่อนนี้

ดูเหมือนเขามีความวางใจ

มันเหมือนเขาได้พบกับความหวังครั้งใหม่จากก้นบึ้งของหัวใจ

ฉันอยู่เป็นเพื่อนเขาในห้องของคุณแม่ จนกระทั่งตกดึก เมื่อเราแยกกัน เขาก็ส่งจดหมายมาให้ฉัน และพูดขึ้น “คุณแม่เขียนมันให้เธอ ท่านขอให้ฉันมอบมันให้เธอเป็นการส่วนตัวในตอนที่ท่านจากไป!”

ฉันเดินตามพ่อบ้านมาที่ห้องรับแขก

ฉันเดินเข้าไปในห้อง ปิดประตู และเปิดอ่านจดหมาย

‘แคโร

ฉันคือนาตาเลีย

แม่เป็นแม่ของลูก นาตาเลีย

นี่เป็นชื่อเล่นของแม่ มีเพียงลูกและพ่อของลูกเท่านั้นที่รู้ชื่อนี้ แม่ขอโทษที่แม่ไม่สามารถอยู่เคียงข้างลูกได้ในชีวิตนี้

แคโร แม่มั่นใจว่าลูกรู้เรื่องราวบางส่วนระหว่างแม่กับพ่อของลูก ถึงอย่างนั้นแม่แน่ใจว่าลูกไม่เคยได้ยินเรื่องราวของตระกูลแม่มาก่อน

มันเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียง

มันมีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่าร้อยปี

มันเป็นตระกูลที่สันโดษ

แคโร...

สิ่งที่น่าภูมิใจที่สุดที่แม่ทำคือ การได้ให้กำเนิดลูก

ลาก่อนนะ

ไม่ต้องคิดถึงแม่ล่ะ

น้ำตาฉันไหลตกลงทั่วกระดาษ ฉันจินตนาการได้ถึงความฝืนใจ และความสิ้นหวังตอนที่ท่านเขียนจดหมายฉบับนี้ ฉันสัมผัสได้ว่าท่านคิดถึงฉัน!

ฉันไม่น่าจากท่านไปก่อนหน้านี้เลย!

ฉันเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป!

ฉันเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือ และเห็นที่อยู่ถูกเขียนไว้ที่ด้านหลังของกระดาษ มันเป็นสถานที่ที่ห่างไกลเหลือเกิน

แม่น้ำแห่งกรีน ซิตี้ ฮิลล์ รัฐมิสซูรี

นี่น่าจะเป็นสถานที่ที่บ้านของบรรพบุรุษตั้งอยู่

คุณแม่ไม่ได้เกิดที่เมืองอู๋งั้นเหรอ?

เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านจะโกหกทุกคน?

ฉันวางจดหมายลงในกระเป๋าถืออย่างระมัดระวัง แซคคารี่ยังไม่ได้ติดต่อมา ดังนั้นฉันทนไม่ได้จึงโทรหาเขา เขารับโทรศัพท์ด้วยเสียงแหบพร่า “ว่ายังไง?”