หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 71

ถ้าเขาเป็นคนตกงานและทำตัวไร้ค่าไปวัน ๆ ชีวิตของพวกเขาคงจะน่าเบื่อใช่ย่อย การใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายไaม่สามารถทำได้ในความเป็นจริง และยิ่งเมื่อซัมเมอร์มีความฝันที่ใหญ่โต

สิ่งที่โจเซฟทำได้มีเพียงแค่เปลี่ยนตัวเอง

แม้ว่ามันจะเป็นวิธีที่ทรมาน

อย่างไรมันก็คือชีวิต และชีวิตมักจะไม่ง่ายสำหรับเราเสมอ

หลังจากนั้นฉันก็แยกออกจากโจเซฟก่อนมุ่งหน้ากลับไปยังโรงแรม ดวงตาคู่สวยมองไปยังเลขาและเจนนิเฟอร์ที่ยืนรออยู่บริเวณล็อบบี้ ก่อนที่ชัคจะอธิบาย “ประธานชอว์ครับ มีจุดที่ต้องใช้ลายเซ็นของคุณด้วยครับ”

มือเรียวตวัดเซ็นชื่อก่อนที่เลขาคนเก่งจะยื่นมันให้กับเจนนิเฟอร์

หล่อนยิ้มเหยียด “เธอไม่มีวันที่จะได้ดิกสันหรอก”

ฉันถามกลับอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วใครบอกฉันต้องการเขา?”

เจนนิเฟอร์ไม่ตอบแต่ทำท่าทางเยาะเย้ยฉัน ความดื้อรั้นไร้มารยาทของเธอเริ่มแสดงออกมา

ฉันสังเกตก่อนยิ้มกริ่ม “หรือว่า เวนดี้ชอบเขา?”

เจนนิเฟอร์เหยียดยิ้มใส่ฉัน ก่อนจะหมุนตัวจากไป ฉันได้แต่ถอนหายใจกับภาพตรงหน้า “คนอย่างเธอใช้ชีวิตยังไงนะ ไม่รู้ตัวหรือไงว่าตัวเองน่ารำคาญขนาดไหน ฉันล่ะเบื่อคนแบบนั้นจริง ๆ”

ชัคยิ้มเบา ๆ พลันย้ำ “คุณยังถามเธอถึงเรื่องนั้นด้วยครับประธานชอว์”

ฉันนึกขึ้นได้จึงรีบแก้ต่าง “ฉันแค่สงสัยว่าจริง ๆ แล้วคนที่ชอบดิกสันคือเจนนิเฟอร์ต่างหาก”

พลันเสียงทุ้มของใครบางคนกลับดังขึ้นด้านหลังเราทั้งคู่ “ชัค กลับไปออฟฟิศซะ”

เลขาของฉันหมุนตัวกลับไปทักทายประธานเกร็กคนเดิม ก่อนจะหันกลับมามองฉัน

ฉัยโบกมือไปมาเป็นสัญญาณ “นายกลับไปจัดการเรื่องสัญญาของตระกูลเยลก่อนไป”

ชัดรีบเดินออกไปทันทีพร้อมกับเอารถของฉันไปด้วย

เยี่ยมเลยชัค “ไอ้แมวขี้ขลาดเอ้ย” ฉันได้แต่บ่นแซะเลขาของตน

ร่างบางอึกอักเล็กน้อยเชิงไม่เต็มใจ “ฉันพึ่งกลับมาที่นี่ไม่กี่วันเองนะพี่”

ผู้เป็นพี่ถอนหายใจ “แคโร พี่เป็นห่วงเธอนะ”

การที่เฮนรี่โทรมาครั้งนี้ช่วยย้ำเตือนถึงสภาพร่างกายของฉันอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้ฉันจะยังสบายดี ก็ไม่ได้แปลว่าฉันรอดพ้นเสมอไป

ฉันพูดปลอบเขา “พี่คะ ฉันสบายดี”

เมืองอู๋ไม่เหลืออะไรให้ฉันทำมากมาย อีกอย่างฉันก็ไม่มีแผนที่จะเข้าใกล้ดิกสันหรือแลนซ์อยู่แล้ว

แคโรหมดความคิดที่ว่าใครคือคนที่ชอบมากที่สุด ตอนนี้ควรจะเป็นเวลาที่เธอต้องใส่ใจกับการรักษาอาการป่วยอยู่ที่เมืองเอส

แต่ตอนนี้เธอยังหาคนที่จะสามารถรับช่วงต่อ ชอว์ คอปเปอเรชั่น ไม่ได้นี่สิ

เมื่อคิดแบบนั้นจึงได้แต่ตอบพี่ชายอย่างเศร้า ๆ “เดี๋ยวฉันจะกลับไปที่เมืองเอสเร็ว ๆ นี้”

มือบางกดวางสายพร้อมกันกับเสียงอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นจากด้านหลัง “คุณจะไปจากเมืองอู๋อีกแล้วเหรอ?”