หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 72

ดิกสันคือคนที่เหมาะสมที่สุดในการรับช่วงต่อจากฉัน แต่เขาปฏิเสธมัน ตัวของเธอเองก็โดนบีบให้รับช่วงดูแลบริหาร ชอว์ คอปเปอเรชั่น ต่อในเมื่อตัวเลือกสุดท้ายของฉันไม่สามารถทำได้ เรื่องการหาผู้สืบทอดเริ่มจะเป็นเรื่องยุ่งยากขึ้นมาเสียอย่างนั้น

ใช่แล้ว สำหรับฉันการจัดการเรื่อง ชอว์ คอปเปอเรชั่น นั้นเป็นอะไรที่ยิ่งกว่าสู้รบในสงครามเสียอีก

แคโรคิดพลางพยักหน้าตอบร่างสูง “ฉันต้องกลับไปเช็คอาการของตัวเอง”

ทว่ากลับฉุกคิดบางอย่างขึ้นได้ “นี่คุณตามฉันมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ดิกสันพึมพำแกมประชด “ก็มีแต่คุณนั่นแหละที่ไม่เคยสังเกตเห็นผม”

“…”

ร่างเพรียวหมุนตัวไปอีกทางราวกับไม่ใส่ใจ พลันรู้สึกถึงอ้อมกอดหนาของร่างสูงที่โอบกอดจากทางด้านหลัง แคโรตกใจเผลอยกแขนขึ้นคล้องคอชายหนุ่มไว้ทันควัน ดิกสันหัวเราะพลางพูด “แมวขี้กลัว”

นี่เขาย้อนฉันด้วยคำที่ฉันบ่นชัคงั้นเหรอ

ดวงตากลมสวยกรอกไปมาปนรำคาญ “ปล่อยฉันเลยนะ”

ช่วงนี้ดิกสันเริ่มเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเธอมากกว่าเมื่อก่อน

หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจออกมา พลางแคลงใจกับโชคชะตาของตัวเอง

เธอติดอยู่ในวังวนของสองพี่น้องนี้อย่างไร้ทางออก

ดิกสันไม่สนใจต่อท่าทีเหล่านั้น ฉันจึงพูดเสียงดังขึ้นอีก

“ปล่อยฉันนะ!”

แต่สิ่งที่ได้มีเพียงคำว่า “ไม่”

“ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะกรี๊ดแล้วนะ?”

สถาณการน์ตอนนี้คือเราทั้งคู่กำลังยืนอยู่ตรงใจกลางเมืองที่มีผู้คนพลุกผล่านเดินไปมากันควักไขว่ และการที่เขากอดฉันแบบนี้ก็เรียกสายตาจากคนที่ผ่านไปผ่านมาได้ดี ยิ่งเราสองคนหน้าตาดีและแต่งตัวดูดีเป็นทางการแบบนี้อีก ไม่จำเป็นต้องทำอะไรกระโตกกระตาก ใครต่อใครต่างก็ต่างพากันจับจ้องมองทางเรา

ทว่าดิกสันหาได้สนใจไม่ พลางเอ่ยแกล้ง “อยากร้องก็ร้องไปสิ”

ฉันส่ายศีรษะไปมาบนอกแกร่ง “รีบ ๆ กอดให้เสร็จแล้วปล่อยได้แล้ว”

แคโรเดาว่าดิกสันคงจะหัวเราะอยู่เป็นแน่ เพราะตอนนี้แผ่นอกหนาที่เธอหนุนอยู่กำลังสั่นไหว

ดิกสันอุ้มฉันตัวลอยก่อนจะเดินไปยังที่ที่เขาจอดรถทิ้งไว้ก่อนหน้า มือหนาเปิดประตูรถพลางวางฉันลงที่เบาะข้างคนขับ ร่างสูงก้มตัวนั่งลงข้างรถใกล้ ๆ ฉัน แล้วถอดรองเท้าส้นสูงเปื้อนโคลนออกให้

เขาแทบไม่สนใจคราบสกปรกพวกนั้นด้วยซ้ำ แถมยังเอาไปวางไว้ที่เบาะหลังให้อีกต่างหาก

ดิกสันหยิบขวดน้ำจากเบาะหลังพร้อมตลับยาออกมา พร้อมเขยิบตัวเข้ามาราวกับจะช่วยทายาบริเวณข้อเท้าให้ แต่ฉันไม่สบายใจจึงบอกไปว่า “ฉันจะทำเอง”

ร่างสูงไม่ได้ขัดอะไร เขายื่นตลับยาทั้งยาทา และยากินให้ฉัน ก่อนจะถดตัวกลับไปที่เบาะฝั่งคนขับ

หน้าจอปรากฏลักษณะของที่พักอาศัยแห่งหนึ่งบนภูเขา

ฉันถามคนข้างกายด้วยความสงสัย “คืนนี้เราจะยังกลับเข้าเมืองอยู่ไหม?”

ตอนนี้เริ่มมืดแล้ว และกว่าเราจะขับมาถึงที่นี่ก็ใช้เวลาสองถึงสามชั่วโมงเลยทีเดียว

แม้ว่าฉันจะป่วยแต่ร่างกายก็ได้รับการรักษาและฟื้นตัวดี ถ้าเขาคิดจะทำอะไรกับฉันย่อมทำได้

เสียงเข้าตอบ “อืม ผมจะไปส่งคุณพรุ่งนี้”

ฉันรีบแย้งกลับ “แต่คุณห้ามแตะต้องตัวฉันเด็ดขาด”

ท่าทีลุกลนของฉันทำให้เขาหลุดเขาออกมาเบา ๆ

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น “ฉันรับปากว่าจะอยู่กับคุณทั้งวัน ยกเว้นเรื่องนั้น”

ดิกสันยังคงขับรถต่อไปเงียบ ๆ ฉันไม่รู้เลยว่าเขารับฟังอยู่หรือเปล่า ภายในใจมัวแต่กังวลถึงเรื่องอย่างว่าจนลืมสังเกตวิวภูเขาสวย ๆ ที่เรียงรายอยู่ภายนอกหน้าต่าง

เธอกลัว กลัวว่าเขาจะเอาเปรียบร่างกายนี้อีกครั้ง

ดูเหมือนดิกสันจะรู้ว่าฉันกำลังไม่พอใจ พลันถาม “แคโรไลน์ คุณคิดว่าคุณจะปฏิเสธผมได้เหรอ?”