หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 73

เขาพูดว่า “แคโรไลน์ คุณคิดว่าคุณจะปฏิเสธผมได้เหรอ?”

มันคือเรื่องจริง ฉันทำอะไรดิกสันไม่ได้

ฉันกัดมุมปากตัวเองก่อนเอ่ย “คุณจะไม่เอาเปรียบฉัน”

แคโรไม่รู้ว่าชายตรงหน้าจะฟังสิ่งที่พูดไปหรือไม่ แต่มันเป็นเพียงประโยคเดียวที่เธอจะอยากบอกมันให้เขารับรู้

ดิกสันเงียบไปอีกครั้ง

เขาไม่ตอบฉัน อาจจะเป็นความรู้สึกที่โดนคนไม่มีเซนส์ในการพูดอย่างฉันโต้ตอบ แต่ช่างประไร ฉันก็ไม่อยากคุยกับเขาแล้วเหมือนกัน

หญิงสาวเบนสายตามองไปยังทิวทัศน์ด้านนอก ภูเขาลูกเล็กใหญ่ต่างหลบซ่อนอยู่ในสายหมองบาง ๆ นี่ อย่างกับภาพลวงตา แคโรหันกลับไปมองยังดิกสัน วิวก้านนอกล้วนทำหน้าที่เป็นภาพพื้นหลังชั้นดีเสริมให้ใบหน้าที่หล่อดูหล่อเหลาขึ้นกว่าเดิม มันก็สวยงามแบบแปลก ๆ ดี

บรรยากาศแบบนี้ทำให้วันวานในอดีตของเราหวนกลับคืนมาอีกครา

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน

ในวันนั้น วันที่ฉันวาดฝันว่าเรากำลังจะเข้าพิธีวิวาห์อย่างมีความสุข

ดิกสันสวมใส่ชุดทักซิโดสีดำ และฉันที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวสวยหรู แม้ว่าเขาจะตกลงแต่งแบบไม่เต็มใจ แต่สำหรับฉันในตอนนั้นแล้ว มันเป็นยิ่งกว่าฝันที่เป็นจริง

ฝันที่เป็นจริง… และฝันที่ลวงตา

ใบหน้าสวยหันกลับมาจดจ่ออยู่ที่มือถือบนตักแทน

ข่าวซุบซิบระหว่างฉันกับฌอนหายไปจากเทรนในเว็บไซต์เวยป๋อแล้ว

รวมทั้งวิดีโอจากเมื่อวานด้วย

เห็นได้ชัดว่ามันถูกลบด้วยน้ำมือของใครบางคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดภายในวันเดียวเท่านั้น และใครบางคนที่ว่าคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชายข้างกายคนนี้

ฉันลังเลอยากจะถามเขา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดมันออกไป นิ้วเรีนวกดส่งข้อความหาเลขาคนเก่งแทน [ใครเป็นคนจัดการเรื่องข่าวของฉันในอินเตอร์เน็ต?]

ชัคส่งกลับ [เดี๋ยวผมตรวจสอบให้ครับ]

ฉันทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างตัวก่อนจะหลับตาลง เมื่อคืนกว่าจะข่มตานอนหลับก็เกือบเช้าและหลับไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เพราะความเหนื่อยสะสม ทำให้ฉันผล็อยหลับไป ทว่าพอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งกลับไม่เห็นดิกสันเสียแล้ว

ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอารมณ์ดี...

ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้พลางกดรหัสเปิดประตู ขาเรียวสวยเดินเข้าไปข้างในก่อนจะนั่งลงที่โซฟา ดิกสันมองการกระทำนั้นแล้ววางรองเท้าส้นสูงไว้ที่ประตู

ดิกสันเบนสายตาออกมา ขายาวก้าวขึ้นบันไดไปโดยไม่พูดอะไรซักคำ ฉันถอนหายใจเอนกายลงบนโซฟาอย่างเอื่อยเฉื่อย

ไม่นานเขาก็เดินกลับลงมาในชุดนอนผ้าไหมสีดำ ดิกสันจ้องมองมายังร่างเล็ก พลันเอ่ย “ยัยขี้เกียจ”

“...”

ดิกสันเดินเข้ามานั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกัน

ฉันมองเขาด้วยความกังวลเล็ก ๆ แต่พยายามไม่แสดงออกเพราะฉันไม่อยากทำให้บรรยากาศแย่กว่าเดิมหรือทำให้เขารู้ว่าฉันกำลังกลัว

ร่างบางขยับตัวออกห่างเล็กน้อย และนั้นทำให้ดิกสันชะงัก พลันเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “คุณหิวไหม?”

ฉันส่ายหน้า “ยังไม่เท่าไหร่”