หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 727

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะแอนดรูและควินซี่ที่ทำให้สุขภาพของเอเลนแย่ลงจนน่าตกใจ

ควินซี่เอาไตที่แข็งแรงของเอเลนไป แล้วเธอยังกล้ามาขอให้คุณแม่ฉันช่วยให้เธอกลับเข้ามาในประเทศอีกงั้นเหรอ?

ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะทำให้แน่ใจว่าควินซี่จะไม่มีวันได้กลับมา!

เธอเป็นปีศาจ ฉันกลัวว่าเธอต้องการจะกลับมาเพื่อสร้างปัญหาเพิ่ม!

ฉันร้องไห้ไม่หยุด แซคคารี่หยุดรถที่ข้างทางเพื่อปลอบฉัน เขาลูบหัวฉัน และดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอด ก่อนจะพูดขึ้น “ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดีนะ”

ฉันหยุดร้องไห้และสะอื้น “ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น”

คุณแม่ของฉันก็จากไปเพราะไตวายเช่นกัน อาการของเอเลนนั้นเหมือนกับแม่ของฉันในตอนที่เธอไตวาย มันเป็นเรื่องยากที่อาการของเธอจะฟื้นตัวและดีขึ้น!

ฉันกลับมาที่คฤหาสน์กับแซคคารี่ แต่ฉันที่อารมณ์ไม่ดีอยู่ จึงนอนไม่หลับทั้งคืน

วันถัดมา ฉันกำลังจะโทรหาเอเลน แต่เธอก็ส่งข้อความมาก่อน

[เอเลน: คุณชอว์ คุณไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องฉันนะคะ ฉันจะทำให้ดีที่สุด และเข้ารับการรักษา ไว้ฉันจะหาเวลาและไปเยี่ยมเจดที่เมืองอู๋]

เอเลนเป็นคนฉลาด เธอมองทะลุสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นเธอจึงเข้าใจความกังวลของฉัน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงตั้งใจส่งข้อความมาหาฉัน เธอไม่อยากเห็นฉันเป็นกังวล

เธอใส่ใจความรู้สึกคนอื่นอยู่เสมอ

ฉันกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น ฉันรู้สึกเศร้าแทนเอเลน

เมื่อแซคคารี่ตื่นขึ้นมาและเห็นฉันนั่งไขว้ขาอยู่บนเตียง เขาก็ถามอย่างรู้ทัน “ยังคงเป็นห่วงเรื่องเมื่อคืนอยู่สินะ?”

ฉันพยักหน้า “เป็นห่วงมากค่ะ”

เอเลนกับฉันไม่ได้สนิทกัน พวกเราแทบจะไม่ได้ติดต่อหากันเลย แต่ฉันก็รู้สึกแย่แทนเธออยู่เสมอ ไม่เพียงแค่นั้น เธอคือคนที่ดูแลฉันในยามที่ฉันตั้งครรภ์ เธอคือคนที่อยู่ข้างฉัน และคลายความเบื่อหน่ายให้ฉัน

เธอเป็นหญิงสาวที่มีเมตตา

ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่ใจอ่อน และยอมรับคำขอของแอนดรูที่ให้เธอบริจาคไต

ช่างเคราะห์ร้ายที่เธอต้องเจ็บปวดและใจสลาย

แซคคารี่ลุกขึ้นมาลูบหลังฉันแผ่วเบา เขาแนะนำ “ลุกขึ้นไปทำตัวให้สดชื่นก่อนเถอะ หลังจากนั้น เราจะกลับไปที่คฤหาสน์ชอว์เพื่อไปเยี่ยมเจด แล้วเดี๋ยวฉันต้องบินไปเมืองถงอีก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉันก็ถามเขาอย่างผิดหวัง “คุณจะกลับมาเมืองอู๋ตอนไหนคะ?”

“ก่อนช่วงเย็น” ร่างสูงตอบ

แซคคารี่เห็นว่าฉันไม่มีความสุข เขาจึงเอานิ้วโป้งแตะที่มุมปากฉันเบา ๆ และปลอบโยน “เป็นเด็กดีนะ ฉันจะกลับมาแต่เช้าในวันพรุ่งนี้ และไปกินมื้อค่ำกับเธอ ฉันจะให้ผู้ช่วยแยร์สืบเรื่องเอเลน หากมันไม่ได้แย่ขนาดนั้น ฉันจะช่วยหาทาง”

แซคคารี่ให้สัญญากับฉัน

ฉันพูดอย่างดีใจ “ขอบคุณนะคะพี่รอง ฉันจะสั่งให้ทัคเกอร์ส่งหมอเฉพาะทางไปที่เมืองเอส”

ถึงอย่างนั้น จากอาการของเอเลน พวกเราทำได้แค่พยายามอย่างเต็มที่

“เอาล่ะ ฉันจะพาเธอไปส่งที่คฤหาสน์ชอว์” เสียงทุ้มกล่าว

ฉันลุกขึ้นไปอาบน้ำในห้องน้ำ ตอนที่ฉันกำลังทาครีมบำรุง จู่ ๆ แซคคารี่ก็ผลักประตูเข้ามา ฉันมองเห็นเขาจากกระจกที่ตั้งอยู่ด้านหน้า

เขาเอียงหัวเล็กน้อย และมองมาที่แก้มฉัน อยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้น “เธอเคยมีรอยแผลเป็นบนแก้ม ทำไมถึงมีแผลเป็นกันล่ะ?”

แซคคารี่จ้องเขม็งไปที่แก้มฉัน จู่ ๆ แก้มฉันก็ร้อนขึ้น เขาจ้องมาที่แก้มฉันที่มีรอยแผลเป็นไม่วางตา ใบหน้าของฉันกลับมาเนียนนุ่มอีกครั้งเมื่อรอยแผลเป็นจางหายไป

ฉันอธิบายอย่างอ่อนโยน “ตอนที่เกว็นจะดึงมือฉัน ฉันก็ผลักเธอออกอย่างไม่รู้ตัว เพราะฉันไม่ชอบเวลาโดนคนแปลกหน้าจับตัว ทว่าดิกสันปกป้องเธอ ดังนั้นฉันจึงล้มลงไป แก้มฉันเป็นแผลตอนที่ฉันกระแทกเข้ากับถนนปูนซีเมนต์อย่างแรง นั่นคือเหตุผลที่ฉันมีรอยแผลเป็น”

นัยน์ตาลึกของเขาจ้องมาที่ฉัน และกล่าว “เธอโกหก”

“ฉัน...”

“เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณนายชิคโกหก เธอจะไม่กล้ามองฉัน” แซคคารี่เอ่ย

เขาอ่านฉันออกอย่างง่ายดาย

ฉันพูดด้วยความโศกเศร้า “พี่รองคะ อย่ามองฉันแบบนั้นสิ!”

แซคคารี่พูดอย่างดื้อรั้น “ถ้างั้นบอกความจริงฉันมา”

“ในตอนนั้น ฉันไม่รักตัวเองเลย ดังนั้นฉันเลยทำให้บาดแผลมันแย่ลงไปอีกด้วยเล็บของฉัน” ฉันตอบอย่างซื่อตรง

นั่นเป็นวันที่ท้าทายที่สุดในชีวิตของฉัน นั่นเป็นวันที่โดดเดี่ยว และสิ้นหวังที่สุด

ก่อนที่ฉันจะหันหลังกลับไป เจดก็วิ่งมาหาและกอดขาขวาฉันไว้ เธอร้องไห้ “คุณน้า หนูอยากไปหามะม๊า พาหนูไปหามะม๊าได้ไหม? หนูไม่ได้เจอมะม๊านานแล้ว เจดคิดถึงมะม๊ามาก ๆ “

เมื่อฉันได้ยินคำพูดของเจด หัวใจฉันอ่อนระทวยทันที

ฉันรู้สึกสงสารเด็กน้อย เธอช่างน่าสงสารเหลือเกินสำหรับฉัน

เด็กน้อยอยู่ไม่ได้หากไม่มีแม่...

นั่นเป็นความคิดเดียวที่ฉุดขึ้นมาในหัวฉัน

ฉันอุ้มเจดไว้ในอ้อมแขน และปลอบโยนเธอ “เจด เป็นเด็กดีนะ อย่าร้องไห้ คุณน้าเพิ่งถามมะม๊าเมื่อกี้เอง เธอบอกว่าเธอมีเวลาเธอจะมาเยี่ยมเจด”

เจดสะอื้น และถาม “คุณน้าพูดจริงหรือเปล่า?”

ฉันพยักหน้า “จริงสิ เธอสัญญากับน้าแล้ว”

“แต่เจดคิดถึงมะม๊ามากเลย...”

เจดยังไม่สองขวบด้วยซ้ำ แต่เธอสามารถพูดได้อย่างชัดเจนแล้ว เธอคงจะเป็นเด็กที่ฉลาดมากในอนาคต!

ฉันเช็ดน้ำตาให้เธอและปลอบโยน “มะม๊าก็คิดถึงหนูเหมือนกัน แต่ว่าตอนนี้เธอยุ่งมาก เธอมาเยี่ยมหนูได้เฉพาะช่วงวันหยุด”

“อ๋อ” เจดตอบ แต่เธอก็เงียบไปหลังจากนั้น

ฉันกอดเธอไว้สักพักก่อนจะวางเธอลงบนโซฟา หลังจากที่ฉันจับตาดูเธออยู่ครึ่งชั่วโมง ฉันก็รับรู้ได้ว่าเด็กน้อยดูเงียบมากกว่าก่อนนี้

ฉันถามคุณแม่ “ทำไมเมื่อคืนก่อนเธอถึงอ้วกเหรอคะ?”

“เธอมีไข้ และอารมณ์ไม่ค่อยดี หมอบอกว่าเราต้องทำให้อารมณ์ของเธอสงบลงและหันเหความสนใจของเธอ ถึงอย่างนั้นเจดก็เอาแต่ถามหาแม่ของเธอไม่หยุด”

มันเป็นเรื่องปกติที่ลูกจะคิดถึงแม่ของตัวเอง แต่ว่าเอเลน...

ฉันถอนใจออกมา

“หลังจากนี้สักพัก หนูจะพาเธอกลับเมืองเอส และพวกเราจะแวะไปเยี่ยมพี่เฮนรี่ด้วย หนูไม่แน่ใจว่าเขากับพี่เชอริลเป็นอย่างไรกันบ้าง!”

คุณแม่ฉันถามอย่างเป็นกังวล “ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ค่อยราบรื่นเหรอ?”