หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 847

พวกเราเป็นเพื่อนกันเพียงชั่วคราวเท่านั้น

ฉันยืนกราน “ยังไงฉันก็ต้องขอบคุณ คุณค่ะ”

ฉันเดินผ่านเขา และกลับไปนั่งในรถเพื่อส่งข้อความหาผู้ช่วยแยร์ ท้องฟ้าอันมืดมิด จากตอนที่พวกเรามาถึง นี่ก็ผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว

ผู้ช่วยแยร์จัดการให้ชาร์ลสที่ได้รับบาดเจ็บกลับไปยังยุโรป ในขณะเดียวกัน พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องขับรถกลับตุรกีเหมือนอย่างที่เรามาที่นี่อีกแล้ว นั่นเป็นเพราะเดิมทีพวกเราวางแผนไว้เพื่อระวังลูคัส ทว่าในตอนนี้ลูคัสนั้นไม่เป็นอันตรายต่อฉัน พวกเราจึงสามารถนั่งเฮลิคอปเตอร์กลับได้โดยตรง

ในตอนนั้น ฉันก็ไม่เห็นลูคัสอีกแล้วเนื่องจากเขาได้จากไปก่อนที่ผู้ช่วยแยร์จะมาถึง และคุมตัวทหารที่รักษาการณ์สถานที่นี้เอาไว้

มีเพียงฉันกับชาร์ลสที่ถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลแห่งนี้

หลังการส่งตัวชาร์ลส ผู้ช่วยก็แนะนำให้ฉันนอนพักผ่อนที่นี่ และนั่งเฮลิคอปเตอร์กลับในเช้าวันพรุ่งนี้

ฉันเห็นด้วย “โอเค เราจะออกเดินทางกัาวัาพรุ่งนี้”

สองวันมานี้ร่างกายของฉันเหนื่อยล้าไปกับอาการเมารถและอาเจียน ฉันรู้สึกได้ว่าฉันมาถึงขีดจำกัดของตัวเองแล้ว หากต้องใช้เวลาเดินทางอีกกว่าสิบชั่วโมง ฉันจึงต้องการการพักผ่อนที่เพียงพอ

โรงพยาบาลนั้นทรุดโทรมจนไม่สามารถอยู่อาศัยได้ ผู้ช่วยแยร์จึงสั่งให้คนของเขาตั้งเต็นท์ขึ้น ฉันออกจากที่นั่น และเดินเล่นห่างออกไปประมาณสองสามร้อยเมตร หลังจากนั้นฉันก็สังเกตเห็นเด็กชายคนหนึ่งหลังโรงพยาบาล เขามีผิวเข้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และความตื่นเต้นในขณะที่เขามองฉันไม่วางตา ราวกับว่าเขาพยายามขอบางอย่างจากฉัน

ฉันย่อตัวลง และถามเป็นภาษาอังกฤษ “เธอเข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า?”

ชาวซีเรียใช้ภาษาอังกฤษและฝรั่งเศสเป็นภาษาทางการของพวกเขา

พวกเขาน่าจะรู้ภาษาอังกฤษไม่มากก็น้อย

เขาพยักหน้า “ผมหิว”

ฉันมีขนมปังอยู่กับตัวสองก้อน ก่อนจะรีบส่งมันให้เขา เขาคว้ามันไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งหนีจนพ้นสายตาฉันไป ฉันหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้และพูดขึ้น “ฉันไม่ใช่พวกมนุษย์กินคนสักหน่อย”

“คุณผู้หญิง เขาหวาดกลัวที่จะอยู่ที่นี่นาน ๆ น่ะครับ”

เมื่อได้ยินเสียงอันไพเราะนั่น ฉันจึงหันหลังกลับในทันที ในขณะที่เขาเดินเข้ามาหา ฉันก็เพ่งมองเขา และเอ่ยถาม “ทำไมคุญยังไม่ไปอีกล่ะคะ?”

“คนของถอยล่าถอยไปหมดแล้ว ทั้งหมดที่เหลืออยู่นั่นคือคนของคุณ ผมนึกขึ้นได้ว่าคุณต้องการบางอย่าง ดังนั้นผมจึงกลับมาที่นี่”

เขายื่นกล่องมาให้ฉัน

มันเป็นกล่องไม้

ฉันถามด้วยความสงสัย “มันคืออะไรคะ?”

เขายิ้มเงียบ ๆ ฉันชะงักไปเมื่อรับกล่องนั้นมาจากเขา และได้เห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างในหลังจากที่แกะห่อนั้นออก ฉันถามเขา “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นประจำเดือน?”

เสียงปืนดังขึ้น สีหน้าลูคัสจริงจังขึ้นมาทันที และรีบกอดฉันไว้แน่นหวังว่าจะถอยกลับเข้าไปในห้อง ฉันก้าวพลาดและล้มลงกับพื้น ขณะที่ฉันพยายามจะลุกขึ้น ลูคัสก็นอนอยู่บนพื้นและกอดปกป้องฉันไว้แน่น หลังจากนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมาใส่หน้าฉัน ฉันเริ่มตื่นตระหนก!

ฉันรู้สึกแบบนี้เฉพาะตอนแซคคารี่ได้รับบาดเจ็บเท่านั้น!

ฉันหันไปมองเขา ทว่าเขากลับใช้มือปิดตาฉันไว้ และถาม “คุณผู้หญิง คุณกลัวหรือเปล่าครับ?”

หลังจากที่ได้ประสบเหตุการณ์มาหลายครั้ง ฉันก็เรียนรู้ที่จะไม่หวาดกลัวต่ออันตราย ถึงอย่างนั้นฉันก็กลัวว่าแซคคารี่จะได้รับบาดเจ็บ!

ฉันกลัวว่าคนอื่นจะต้องบาดเจ็บเพราะฉัน!

ฉันส่ายหน้าและพูดขึ้น “คุณบาดเจ็บนะคะ!”

ฉันพยายามลุกขึ้น แต่ลูคัสกลับดันและหยุดฉันไว้

เขาเกยคางบนไหล่ฉัน และเอ่ยขึ้น “ไม่เป็นไรครับ”

เลือดของเขาหยดลงบนใบหน้าฉัน!

เขาจะไม่เป็นอะไรได้อย่างไรกัน?