หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 862

มีผู้ชายและผู้หญิงที่หน้าตาดีมากมายบนโลกนี้ แต่มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่จะดูดีมีระดับ ครั้งหนึ่งฉันเคยพูดว่าใบหน้าของฉันนั้นดูมีระดับ ฉันมีใบหน้าที่ได้รูปรับกับเครื่องสำอาง มันสมบูรณ์เลยทีเดียว

และฉันก็ไม่ได้โอ้อวดด้วย เพราะมันเป็นความจริง

มันคือข้อได้เปรียบอีกอย่างหนึ่งของฉัน

เอฟวาเนสบอกว่าใบหน้าของเซนนั้นดูดีมีระดับ

นั้นเป็นคำชมที่แม่นยำจริง ๆ

ฉันจะอธิบายใบหน้าของเซนอย่างไรดีล่ะ?

เขาไม่ได้หล่อขนาดนั้น แต่ก็เป็นคนที่หน้าตาดีแบบมีชีวิตชีวา เขามีสันกรามที่เด่นชัด แต่ก็ยังคงดูเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่

เขาเป็นคนดังที่มีรูปลักษณ์ดูดีได้ในทุกแบบ เอฟวาเนสพูดถูก เขามีลักษณะที่ดูมีระดับ

แถมเขายังมีส่วนสูงที่พอดี ไม่สูงเท่ากับแซคคารี่

การมีส่วนสูงเท่ากับแซคคารี่นั้นไม่ค่อยเหมาะในวงการบันเทิง

เพราะสุดท้ายแล้วก็มีนักแสดงเพียงไม่กี่คนที่สามารถร่วมงานกับคนที่สูงเกินแบบนั้นได้

นอกจากนั้นแล้ว เขาก็ไม่ค่อยเก่งในการเต้นสักเท่าไหร่

ยาราคิดอยู่สักพักก่อนจะพูดออกมา “เขามีระดับและกำลังดังมากในกลุ่มเด็กสาว ฉันก็เคยไล่ตามกรี๊ดเขาเหมือนกันนะ!”

“เธอชอบเขาเหมือนกันเหรอ?” ดูเหมือนว่ายาราจะเจอเพื่อนที่เข้าใจเธอแล้ว

“ฉันชอบฟังเพลงของเขาน่ะ” แลนซ์ที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังจู่ ๆ ก็เรียกชื่อยาราหลังจากที่เธอพูดประโยคนั้นจบ

“คุณนายเกร็กอยากจะกลับบ้านกับฉันหรือเปล่า?”

“ค่ะ!” ยาราตะกุกตะกัก

เธอจากไปหลังจากพูดร่ำลา

ยาราที่เป็นคนชวนเรามานั้นก็เป็นคนแรกที่กลับไปก่อน ฉันกับเอฟวาเนสเลยยืนรอแซคคารี่อยู่ในงานเลี้ยงกันสองคน

“ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้านเอง” ฉันเสนอ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเรียกแท็กซี่กลับเองได้ ฉันไม่อยากเป็นคนกลางน่ะค่ะ!” เอฟวาเนสฟูดอย่างเศร้าสร้อย “เซนน่าจะกลับไปแล้วด้วย ฉันยังไม่เห็นเขาเลยหลังจากที่เขาแสดงเสร็จ”

“มันน่าจะมีการสัมภาษณ์พวกคนดังนะ?” ฉันเดา

ฉันหัวเราะแล้วพูด “เธอพูดเรื่องนี้ตลอดเลยนะ”

“ใช่แล้วค่ะ ฉันไม่อยากกลับไปยุโรป” เอฟวาเนสถอนหายใจ “ฉันตกหลุมรักกับเมืองที่มีฝนกับหิมะตกไปแล้ว อย่างน้อยผู้คนที่นี่ก็อบอุ่น”

ฉันยิ้มแล้วถามเธอ “เธอหมายถึงใครเหรอ?”

“คุณกับหัวหน้าไงคะ!” เอฟวาเนสตะโกนกลับมาแล้วจากไป ร่างที่บอบบางของเธอดูโดดเดี่ยว เธอดูไม่เหมือนคนสูงหนึ่งร้อยหกสิบเซ็นติเมตรเลย ปากของเธอยังเต็มไปด้วยคำพูดนินทาและคำโกหก

แต่มันก็ไม่ได้น่ารำคาญ

แค่ทำให้คนที่อยู่รอบ ๆ รู้สึกสบายมากขึ้นเท่านั้น

ฉันลุกขึ้นไปมองหาแซคคารี่ และตอนที่ฉันเดินผ่านสวน ฉันก็เห็นคน ๆ หนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้าง ๆ บ่อน้ำพุคนเดียว

ฉันตั้งใจตะโกนเรียกชื่อเขา “คุณมอร์?”

ฉันจำเสื้อคลุมลายดอกไม้นั้นได้ไม่ผิดแน่

ลูคัสแต่งตัวแบบนั้น