หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 863

“คุณกำลังเรียกผมเหรอครับ?”

“ลูคัส ทำไมหน้าคุณดูซีดจังล่ะคะ?”

เอฟวาเนสไม่ชอบชื่อของเธอสักเท่าไหร่ และเธอก็รู้สึกเย็นชาตอนที่เธออ่านมันด้วย ดังนั้น เธอเลยตั้งชื่อของเธอว่าแอนนีโมนีตอนที่เธอเด็ก ๆ หลังจากนั้นไม่นาน เพื่อนรอบตัวเธอต่างคุ้นชินกับการเรียกเธอด้วยชื่อนั้นแล้ว

แต่แอนนีโมนีก็ไม่ได้แปลว่ามีชีวิตชีวา

ยิ่งหลังจากที่เธอพบกับเอสัน

ความโดดเดี่ยวแบบนั้นถาโถมใส่เธออย่างรวดเร็ว

ในตอนท้าย เขายังทรยศเธออีก

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมผู้ชายที่เธอรักถึงไม่แต่งงานกับเธอแต่ไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นแทน

สองปีที่แล้ว เอฟวาเนสเลยสัญญาว่าเธอจะไม่ยกโทษให้เขาในชีวิตนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะยังเด็กอยู่ แต่เธอก็ทำตามสิ่งที่เธอสัญญากับตัวเองมาตลอด

นิสัยของเธอค่อนข้างเหมือนกับแซคคารี่เลยทีเดียว

เอฟวาเนสออกจากงานเลี้ยงพร้อมกับช่อดอกไม้ในมือของเธอ ตอนนั้นมีฝนตกลงมาเล็กน้อย ซึ่งเป็นเรื่องปกติในเมืองนี้ ฝนจะตกลงมาอย่างกระทันหัน และเธอก็ชินสภาพอากาศแบบนี้แล้ว

เธอไม่ได้คิดแม้แต่น้อยก่อนที่จะเดินฝ่าฝนออกมากับดอกไม้ในมือของเธอ เม็ดฝนผ่านแสงแดดในช่วงฤดูร้อนนั้นช่างอุ่นสบายตอนที่มันตกกระทบผิวของเธอ จนทำให้ใจของเธอสงบลง

เธอเริ่มนึกถึงเด็กหนุ่มบนเวทีนั้น

เขาเป็นวัยรุ่น

และมีอายุเท่ากับเธอ

เขาดูสงบและสว่างไสวบนเวทีนั้นมาก

เอฟวาเนสเชื่อว่าอนาคตของเขาจะต้องมีความหวังแน่นอน

เอฟวาเนสรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อยระหว่างที่เธอเดิน ตอนที่เธอกำลังจะหยุดรถแท็กซี่ จู่ ๆ ก็มีรถยนต์จอดตรงหน้าเธอ

เธอมองเข้าไปแล้วเห็นชายสวมแว่นตากันแดดอยู่ในนั้น เขาพูดขึ้น “เซนจะพาคุณไปส่งบ้านเองครับ”

เอฟวาเนสรู้จักผู้ชายคนนั้น

เขาเป็นผู้จัดการของเซน

เธอส่ายหน้าแล้วพูดกลับไปอย่างอาย ๆ “ขอบคุณนะคะ แต่ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ฉันเปียกไปทั้งตัวเลยกลัวว่าจะทำรถของคุณเลอะเทอะน่ะค่ะ”

“เธอปฏิเสธ” ผู้จัดการพูดกับคนบนรถ

“ผมรู้ครับ” เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ

เขาทะนุถนอมทุก ๆ คำพูดราวกับว่าพวกมันคือทองคำ เอฟวาเนสสงสัยว่าทำไมวัยรุ่นคนนี้ถึงสงบได้ขนาดนี้?

เธอเอนหัวเล็กน้อยเพื่อมองเขาอย่างเงียบ ๆ เขาจ้องมองมาตรงข้างหน้า และเดินตามถนนไปพร้อมกับเธอ ผมหยิกของเขาฟูขึ้นเล็กน้อย และจู่ ๆ เอฟวาเนสก็เอื้อมมือไปสัมผัสมัน

เซนพูดขึ้นในตอนที่เขาสังเกตเห็นสายตาของเธอ “คนทำผมใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงในการทำทรงนี้ ถ้าคุณชอบมัน ผมแนะนำคุณให้เขาได้นะครับ”

“มัน...ไม่เป็นไรค่ะ” เอฟวาเนสพูดตะกุกตะกัก พร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ

จู่ ๆ เอฟวาเนสก็นึกอะไรได้บางอย่างแล้วถามออกไปอย่างสงสัย “คุณรู้ได้ยังไงคะว่าวันนี้ไม่ใช่วันเกิดของฉัน?”

เซนหัวเราะออกมา ตอนที่เขาหัวเราะนั้นมันช่างแตกต่างกับใบหน้าเย็นชาของเขาอย่างสิ้นเชิง เขาเหมือนกับหนุ่มน้อยที่สดใสมาก รอยยิ้มของเขาช่างปลอบประโลม แถมยังมีลักยิ้มทั้งสองข้างเผยขึ้นด้วย

เอฟวาเนสรู้สึกว่าผู้ชายกับลักยิ้มนั้นยิ่งดูมีเสน่ห์

“สายตาของคุณหลอกใครไม่ได้หรอกครับ” เซนพูดตอนที่เขาไม่ได้สนใจสายตาที่จับจ้องของเอฟวาเนส

“อย่างนั้นเหรอคะ?” เอฟวาเนสตกตะลึง

ทำไมเซนถึงเก่งในเรื่องหยอกล้อได้ดีขนาดนี้นะ?