หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 100

ฟู่ซีเสินมองดูท่าทางที่ตกตะลึงของจ้าวฉี่ฉิง เขาเอามือลูบหัวของเธอ และพูดเบา ๆ “หมอกำชับผมว่าให้คุณทานข้าวให้ตรงเวลา ไปเดี๋ยวนี้เลย เป็นไง？”

จ้าวฉี่ฉิงกำลังฟังอย่างเพลิดเพลิน และตอบรับคำขอของฟู่ซีเสินโดยไม่ได้คิดอะไร

“จริงสิ ฉันรับปากกับหรงเยี่ยนว่าจะพาเขาไปเลี้ยงข้าว”

จ้าวฉี่ฉิงไม่อยากทำลายบรรยากาศระหว่างพวกเขา แต่เธอเข้ามาที่กองถ่ายแล้ว และการทิ้งหรงเยี่ยนไว้ที่นี่ ก็ถือว่าไม่มีมารยาทอย่างมาก

“เขายังต้องใช้เวลาอีกสักพัก แต่ท้องของคุณรอไม่ไหว เราไปรอเขาที่ร้านอาหารก็ได้”

ฟู่ซีเสินเสนอวิธีที่ดี

เมื่อหรงเยี่ยนหันกลับมามองพวกเขา ฟู่ซีเสินก็ยื่นมือออกไปโอบไหล่ของจ้าวฉี่ฉิง และออกไปจากกองถ่าย

“หรงเยี่ยน นายจะไปไหน？” เมื่อผู้กำกับเห็นหรงเยี่ยนหายออกไปจากหน้าจอ ท่าทางของเขาก็เย็นชา

หรงเยี่ยนตระหนักได้ว่าเขากำลังถ่ายทำอยู่ และมองไปที่ผู้กำกับอย่างขอโทษ

เนื่องจากหรงเยี่ยนไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ การถ่ายทำจึงเสร็จช้ากว่าที่คาดไว้ครึ่งชั่วโมง

เมื่อเห็นข้อความของจ้าวฉี่ฉิง หรงเยี่ยนก็ตรงไปยังร้านอาหารที่อยู่ใกล้ ๆ

เขายืนอยู่หน้าประตู และมองดูรอยยิ้มของจ้าวฉี่ฉิงผ่านกระจก แววตาที่เฉยเมยของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที

“ฟู่ซีเสิน ถ้าผู้ช่วยเว่ยรู้ความคิดที่แท้จริงของคุณ เขาอาจจะลาออก？”

จ้าวฉี่ฉิงฟังฟู่ซีเสินพูดคุยเกี่ยวกับชีวิตประจำวันของเขา และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจผู้ช่วยเว่ย

“ไม่หรอก เขารู้จุดประสงค์ของผม”

เหตุผลข้อแรกในการเลือกผู้ช่วยของฟู่ซีเสิน คือสามารถทำตามความต้องการของเขาได้ทุกเวลา

“ถึงเขาจะเป็นผู้ช่วยของคุณ แต่เขาก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้าง เขาน่าจะยังไม่มีแฟนใช่ไหม？”

ถ้าไม่ใช่เพราะความปกติของฟู่ซีเสิน จ้าวฉี่ฉิงก็คงคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นเพียงแค่ผิวเผิน

เมื่อฟู่ซีเสินได้ยินคำพูดที่ละเอียดอ่อน สายตาอันล้ำลึกของเขาก็จ้องไปที่จ้าวฉี่ฉิง เพื่อบอกใบ้ให้เธอพูดต่อ

“ถ้ายังไม่หาแฟนอีก เขาก็จะแก่แล้ว”

ผู้ช่วยเว่ยรอบคอบในการทำงาน แต่ด้วยการพิจารณาอย่างเป็นธรรม จ้าวฉี่ฉิงคิดว่าเขาควรจะหาใครสักคน

“งั้นเหรอ？ผมอายุมากกว่าเขาหนึ่งปี” ฟู่ซีเสินจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของเขาทรุดลง

แย่แล้ว เธอลืมผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไปเลย

จ้าวฉี่ยกมุมปากขึ้น และแสร้งทำเป็นมองออกไปนอกหน้าต่าง “ทำไมหรงเยี่ยนยังไม่มาอีก？”

เพื่อปกปิดความเขินอาย จ้าวฉี่ฉิงจึงเอามือลูบผมของตัวเอง เพื่อบดบังสายตาของฟู่ซีเสิน

“พี่ฉี่ฉิง ผมอยู่นี่” หรงเยี่ยนปรากฏตัวขึ้น

แวตาของฟู่ซีเสินเปลี่ยนไปในทันที และเอาแขนพาดไว้บนเก้าอี้ของจ้าวฉี่ฉิง “ฉันให้ที่ร้านเก็บอาหารไว้ให้นายแล้ว”

“ใช่ ฉันจะไปหาบริกร” จ้าวฉี่ฉิงเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เธอไม่ได้สังเกตเห็นกลิ่นดินปืนที่อบอวลไปด้วยไฟระหว่างผู้ชายทั้งสองคน

“ถ้าไม่อยากให้จ้าวฉี่ฉิงรู้จักตัวตนด้านอื่น ๆ ของนาย นายก็ล้มเลิกสิ่งที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ซะ” ฟู่ซีเสินดึงมือของตัวเองกลับมา เขามองหรงเยี่ยนอย่างเย็นชาและเตือนว่า “นายก็รู้ว่าเธอเกลียดเรื่องอะไรมากที่สุด”

แววตาของหรงเยี่ยนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ตัวตนของเขาถูกซ่อนไว้อย่างดี นอกเสียจากว่าจะมีคนจงใจตรวจสอบตัวตนของเขา

“ประธานฟู่ เรื่องของผมกับพี่สาว คนนอกไม่ต้องเข้ามายุ่ง เราโตมาด้วยกัน และเธอก็รู้ตัวตนของผมเป็นอย่างดี”

ในเวลานี้หรงเยี่ยนยืนยันในการกระทำของตัวเอง แต่ในสายตาของฟู่ซีเสิน เขาขาดความมั่นใจ

ฟู่ซีเสินมองเห็นร่างของจ้าวฉี่ฉิงจากหางตา และพูดเบา ๆ ว่า “ถ้ามีโอกาส ฉันจะให้ฉี่ฉิงเชิญนายไปทานของอร่อย”

เหม่ยหลาจึงนเดินออกไปจากระเบียง และแสร้งทำเป็นโกรธ “ฉันมาเอาของ เธอคิดว่าฉันอยากมาที่สกปรก ๆ แบบนี้เหรอ？”

มาเอาของ？หรือว่ากุญแจจะอยู่ที่นี่？

ดอกไม้ที่พ่อของเธอปลูกในตอนนั้นเหี่ยวเฉาหมดแล้ว และเหลือเพียงแค่กระถางดอกไม้

หลังจากที่เหม่ยหลานออกไป จ้าวฉี่ฉิงก็เดินไปที่ระเบียง เธอนึกถึงดอกไม้มากมายเมื่อก่อน และยืนอยู่หน้ากระถางดอกกุหลาบ

คนที่รักความสะอาดอย่างเหม่ยหลาน คงไม่ขุดหาอะไรในดินอย่างแน่นอน

แต่เธอไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าดอกกุหลาบที่พ่อของเธอปลูกนั้น ก็เพื่อระลึกถึงแม่ของเธอ

จ้าวฉี่ฉิงค้นหาร่องรอยของกุญแจ และแน่นอนว่าเธอพบบางอย่างที่คล้ายกับกุญแจในดินของกระถางดอกไม้

เธอหยิบมันออกมาและเช็ดสิ่งสกปรกออกจากกุญแจ จากนั้นก็ค่อย ๆ ใส่มันลงในกระเป๋าเสื้อของเธอ และรอที่จะเปิดประตูห้องหนังสือ ในตอนที่ไม่มีใครอยู่

บ้านตระกูลอาน

อานหนิงกำลังโกรธฟู่ซีเสิน และปฏิญาณว่าจะอดอาหารประท้วง

“ลูก แม่เป็นห่วงลูกมาก ลูกออกมากินข้าวเถอะ” ​​คุณนายอานเคาะประตูห้องของอานหนิง

อันหนิงตะโกนเสียงดัง “ถ้าหากซีเสินมา หนูจะกิน”

“แต่ถ้าลูกออกมากินข้าว แม่จะบอกวิธีที่ดีให้ลูก”

คุณนายอานยังไม่ทันได้บอกวิธี อานหนิงก็ดึงเธอเข้าไปในห้อง และจ้องมองไปที่เธออย่างคาดหวัง

“พ่อของลูกรับปากว่าจะพาลูกไปที่งานเลี้ยง ฟู่ซีเสินก็อยู่ที่นั่นด้วย” คุณนายอานยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นก็หยิบขวดยาและคีย์การ์ดที่เตรียมไว้ใส่ในมือของอานหนิง “นี่เป็นยาที่ทำให้สูญเสียการควบคุม และคีย์การ์ดห้องพักของเขา ส่วนพนักงานก็จัดเตรียมไว้แล้ว”

อานหนิงยิ้มและกำมือไว้แน่น

“แม่ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เช้าซีเสินก็จะได้เป็นลูกเขยของแม่แล้ว แม่อย่าลืมหาสื่อมาสักสองแห่งด้วยนะ