หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 19

เมื่อได้ยินคําพูดเหล่านี้จากซินมั่ว แววตาฟู่ซีเสินที่ลึกล้ำจับจองมองไปที่จ้าวฉี่ฉิง

ที่ผ่านมาจ้าวฉี่ฉิงเป็นคนที่ปฏิบัติหน้าที่ของเธอได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องและไม่เคยขอให้เขาทำอะไรเพื่อเธอ จนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุ

เมื่อเขาทราบว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นนั้นเหตุมาจากจ้าวฉี่ฉิง เขาระบายความโกรธใส่เธออย่างรุนแรง แต่เธอก็ไม่เคยแม้จะตอบโต้หรือโต้แย้งใดๆ

กระทั่งหลังหย่า สิ่งไหนที่ไม่ใช่ของเธอ จ้าวฉี่ฉิงก็ไม่ได้นำมันออกมา

เมื่อเห็นการจ้องมองของฟู่ซีเสิน จ้าวฉี่ฉิงยิ้มอย่างเย็นชา

เห็นได้ชัดว่าตอนที่อานหนิงอาการโคม่าตอนนั้นรอดมาได้เป็นเพราะเธอเป็นคนถ่ายเลือดให้ แต่เธอกลับถูกใส่ร้ายกลายเป็นฆาตกร ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าขัน

ความจริงของอานหนิงถูกเปิดเผย เธอยังคงกำมือฟู่ซีเสินไว้แน่น เธออ้อนวอนอย่างขมขื่น: "อาเสินคุณต้องเชื่อฉัน ฉันไม่ได้โกหกคุณจริงๆ"

เมื่อเห็น อานหนิงพยายามขอร้องอ้อนวอน จ้าวฉี่ฉิงสูดหายใจเข้าอย่างเย็นชา มองไปที่ฟู่ซีเสินและพูดอย่างไร้อารมณ์ “คุณฟู่ฉันหวังว่าคุณจะชอบของขวัญชิ้นนี้ ถือว่ามันเป็นความรักครั้งสุดท้ายหลังจากหย่าร้างของเราที่ให้คุณได้เห็นถึงความจริงคนรอบข้างของคุณ”

หลังพูดเสร็จ จ้าวฉี่ฉิงหันกลับมาอย่างภาคภูมิใจ

ในเวลานี้ คุณนายอานกลับมามีสติอีกครั้ง ปล่อยมือจากสามีของเธอ และเดินไปหาจ้าวฉี่ฉิงอย่างรวดเร็ว พร้อมหาเรื่องกับเธออย่างเต็มที่

เมื่อรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของคุณนายอาน หรงเยี่ยนก็เหยียดแขนเรียวออกและขวางทางคุณนายอานไว้

"จ้าวฉี่ฉิง นังบ้า มาทำลายงานหมั้นของลูกสาวฉันทำไม พ่อแม่เธอไม่เคยสั่งสอนหรือ ว่าอย่าประพฤติตัวแบบนี้"

คุณนายอานเป็นคนเจ้าอารมณ์ เธอกรีดร้องสาปแช่งด่าทอเหมือนดังป้าข้างท้องถนนโดยไม่เหลือความเย็นชาและสง่างามของเธอ

เสียงตะโกนของคุณนายอานทำให้ จ้าวฉี่ฉิงประหลาดใจ เธอสงบสติอารมณ์และหันกลับมาอย่างไม่รีบร้อน “ฉันเคารพคุณในฐานะผู้อาวุโส ดังนั้นฉันจะยังเรียกคุณว่าคุณนายอานอยู่”

หลังจากหยุดชั่วคราว สายตาที่เคร่งขรึมของจ้าวฉี่ฉิงเปลี่ยนการมองไปที่อานหนิง "อย่างน้อยคุณก็ทำให้เราทราบ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น คุณดูเหมือนกันจริงๆ"

ทุกครั้งที่พูดถึงพ่อแม่ของเธอ จ้าวฉี่ฉิงรู้สึกเจ็บปวดในใจ นั่นคือคนสำคัญที่สุดสำหรับเธอ

“จ้าวฉี่ฉิง เธอมันพูดเกินไป ขณะครอบครัวเธอเองยังคิดว่าเธอเป็นภาระ มีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงเรา”

เมื่อได้ยิน จ้าวฉี่ฉิงเยาะเย้ยตัวเองและแม่ของเธอ อานหนิงก็ตอบโต้อย่างขุ่นเคือง

“คุณอานอาจไม่รู้เรื่องครอบครัวของฉันมากนัก ผู้หญิงแบบนั้นไม่คู่ควรที่จะมาเป็นครอบครัวของฉัน”

เมื่อพูดถึงแม่เลี้ยงของเธอ ดวงตาของ จ้าวฉี่ฉิงก็เฉยเมยมากขึ้นไปอีก

แขกทุกคนที่พบเห็นเหตุการณ์ ไม่ว่าจะเป็นช่างเทคนิคที่จ้าวฉี่ฉิงเชิญมา หรือทัศนคติที่มีต่อจ้าวฉี่ฉิงทั้งหมดสามารถแสดงให้เห็นว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ของอานหนิง จ้าวฉี่ฉิงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

คุณนายอานที่เป็นเจ้าของงาน เพื่อลูกสาวของเธอ กลับไม่แยกแยะว่าความจริงในเรื่องนี้เป็นอย่างไรก่อน ได้แต่ด่าทอดูหมิ่นผู้บริสุทธิ์

“จ้าวฉี่ฉิง เธอ” อานหนิงเบิกตากว้างและชี้ไปที่จ้าวฉี่ฉิงด้วยนิ้วของเธอ

“หยุด” อานหลินพูดอย่างโกรธจัด

ผู้คนรอบๆ กำลังดูเรื่องตลกขบขันของอานหลิน หากเรื่องกระจายออกไปอาจทำให้ชื่อเสียงเสียหายได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของอานหลินดูอ่อนโยนขึ้นมาทันที เขามองไปยังแขกที่อยู่รอบๆ อย่างขอโทษ: “ขอโทษทุกคนมา ณ ที่นี้ ด้วย ตอนนี้ทางบ้านมีเรื่องต้องจัดการ หลังจากจัดการเสร็จทางเราจะเชิญทุกท่านกลับมาอีกครั้ง”

หลังจากเข้าใจคำพูดที่ไล่ทางอ้อมของอานหลิน แขกก็กล่าวคำอำลากัน

จ้าวฉี่ฉิง ไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคุณนายอานอีก และออกจากงานเลี้ยงทันที

ทันใดนั้น ห้องจัดเลี้ยงที่วุ่นวายก็สงบลง

“คุณลุงครับ ผมมีเรื่องต้องทำ งั้นผมไปก่อนนะครับ”

ฟู่ซีเสินรอจนถึงตอนนี้ถึงกลับก็ถือเป็นการให้หน้าอานหลินมากพอแล้ว

อานหลินรู้ดีถึงความซับซ้อนนั้น พูดอย่างเฉยเมย: "ในเมื่อซีเสินเหนื่อยแล้ว ก็กลับไปก่อนเถอะ พวกเราก็กำลังจะกลับไปพักผ่อนเช่นกัน"

ฟู่ซีเสินพยักหน้าและก้าวเดินออกไป

อานหนิงมองดู ฟู่ซีเสินจากไปด้วยน้ำตา

พิธีหมั้นที่เธอคิดไว้ได้หายไปแล้ว

ฟู่ซีเสินเดินออกจากห้องจัดงานเลี้ยง มองเห็นเพียงเงาของรถที่กำลังเคลื่อนที่ห่างออกไปเรื่อยๆ

ผู้ช่วยเว่ยเห็น ฟู่ซีเสินเดินออกไปและรีบกางร่มเดินเข้าไปหาเขา: "คุณชาย ฝนตกหนักมาก"

“เธอเอาร่มมาด้วยหรือเปล่า”

ฟู่ซีเสินถามโดยไม่รู้ตัว

จ้าวฉี่ฉิงนำภาพที่อยู่ในกรอบออกมาแล้วใส่ลงในกระเป๋าเสื้อนอนของเธอ โชคดีที่ ภาพถ่ายงานแต่งงานของพวกเขามีขนาดเล็กจนคนอื่นมองไม่เห็น

เมื่อไม่เห็นเธอกลับมาเป็นเวลานาน ซินมั่วรีบเดินออกไปและเห็นความโศกเศร้าของ จ้าวฉี่ฉิงที่มีต่อ ฟู่ซีเสินอีกครั้ง

กรอบรูปแต่งานถูกเห็นโดยหรงเยี่ยนขณะทำความสะอาดห้องนั่งเล่นเมื่อวาน แม้ว่าจะถูกโยนทิ้งที่มุมโซฟา แต่ก็ยังเห็นว่าจ้าวฉี่ฉิงไม่เต็มใจที่จะทิ้งมันไป

ตาของเขามืดลง ซินมั่วขึ้นไปและหยิบกรอบรูปออกจากมือของเธอแล้วยัดใส่ลงในถุงขยะอีกครั้งแล้วมัดไว้ "มีอะไรน่าสนใจเกี่ยวกับกองขยะ ฉันสั่งอาหารร้านที่เธอชอบไว้แล้ว ไปที่โรงพยาบาลตรวจร่างกายของเธอก่อน”

จ้าวฉี่ฉิงออกจากคฤหาสน์ตระกูลฟู่ และไม่รู้ว่าเธอถูกทำร้ายหรือเปล่า

“ซินมั่วถึงกับเลี้ยง ไม่อยากเต็มใจยอมรับมันเลย”

จ้าวฉี่ฉิงได้กลิ่นเหงื่อจากกายของเธอเลยรีบกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดเดรสใบบัวสีเขียวซีดแสดงให้เห็นถึงความงามที่อ่อนเยาว์ของเธอ

จ้าวฉี่ฉิงไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงกะทันหันในสายตาที่เย็นชาของหรงเยี่ยน ความประหลาดใจในดวงตาของเขาผ่านไปครู่หนึ่ง แต่ฉากนี้ไม่ได้พ้นสายตาของซินมั่ว

แขนขวาของ ซินมั่วเกี่ยวที่คอของ จ้าวฉี่ฉิงและเสียงอันธพาลก็ทะลุหูของ จ้าวฉี่ฉิง: "เสี่ยวฉิงฉิงคืนนี้ เจ้าจะเป็นผู้หญิงของข้า"

จ้าวฉี่ฉิงเตะ ซินมั่วด้วยเท้าของเธอโดยไม่ได้ตั้งตัว ซินมั่วตอบโต้และพูดอย่างไร้ความปราณี: "ซินมั่วดูเหมือนว่าคุณยังไม่รู้จักฉันดีพอ"

เพื่อที่จะรักษาระยะห่างจากซินมั่ว จ้าวฉี่ฉิงจับมือหรงเยี่ยนและก้าวออกไป ทิ้ง ซินมั่วไว้เพียงข้างหลัง

"เสี่ยวฉิงฉิงรอฉันด้วย" ซินมั่วมองคนสองคนที่อยู่ห่างจากเขาอย่างเศร้า

ทั้งสามคนขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล และหลังจากลงจากรถ พวกเขาก็ไปที่สำนักงานแพทย์ทันที

“สวัสดี ฉันชื่อ จ้าวฉี่ฉิงที่นัดตรวจ”

“คุณคือจ้าวฉี่ฉิง?”

หมอมองขึ้นไปที่ จ้าวฉี่ฉิงแล้วพูดอย่างแผ่วเบา: "นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนยกเลิกการนัดหมายซ้ำแล้วซ้ำเล่า"

จ้าวฉี่ฉิงมองหมออย่างสงสัย เธอได้ยินเพียงซินมั่วบอกว่าเธอกำลังจะไปตรวจ แต่ไม่ได้บอกว่าเธอได้นัดหมายแล้ว

เมื่อเห็นว่าสิ่งต่างๆ กำลังจะเปิดเผย ซินมั่วพูดอย่างช่วยไม่ได้ “คุณป้า อย่าทำให้เธออับอาย มันเป็นความผิดของฉันเอง”

ป้า?