หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 100

เขาค่อยๆขยับตาไปที่ใบหน้าของเธอ “อะไรนะ?”

“เงินในไลน์ คุณจะไม่กดรับจริงเหรือ?” ไม่ว่าจะเป็นยังไง เธอจะต้องจ่ายคืนให้กับห้า

“ไม่อ่ะ” แทนไทตอบทันทีโดยไม่ลังเล

ทันทีที่พูดจบ ชัชนันท์ก็เอื้อมมือออกไปหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาเพื่อกดรับเงิน

มือของเธอยังไม่ได้แตะโดนโทรศัพท์ เขาก็ยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว และถือโทรศัพท์ไว้ที่สูง

“คุณอย่าทำแบบนี้ได้ไหม?” ชัชนันท์ขมวดคิ้วอย่างจนใจและน้ำเสียงของเขาก็ยังนุ่มนวล

“ไม่ได้” เมื่อพูดจบ เขาเอาโทรศัพท์มือถือยกสูงขึ้น ปล่อยมือกลางอากาศ

จากนั้นโทรศัพท์มันตกลงไป แล้วใช้มืออีกข้างมารับ ปลดล็อกหน้าจอด้วยมือเดียวและดูข่าวต่อ

เคลื่อนไหวรวดเดียวโดยไม่หยุดจนสำเร็จ ท่าทีของเขาดูเหมือนสายน้ำ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นการเคลื่อนไหวแบบนี้ มีเสน่ห์มาก

คนที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นคนที่สวยมากๆ และก็กระจายไปเสน่ห์

ชัชนันท์เลือกที่จะยอมแพ้ชั่วคราวและเล่นโทรศัพท์มือถือของเขาต่อไป

ประมาณสิบนาทีต่อมา ชัชนันท์เอื้อมมือออกไปพยายามคว้าโทรศัพท์มือถือของเขาอีกครั้งและเขาก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง

บุคคลแบบนี้หายากเกินไป เป็นคนต่อต้านผู้อื่นที่จะจ่ายคืนได้ยังไง?

ชัชนันท์ไม่ได้ตั้งใจจะยอมแพ้อีกครั้ง เขายืนขึ้นโดยตรงและพยายามเอื้อมมือออกไปคว้า

ในไม่ช้าเขาก็ยืนขึ้นและยังคงถือโทรศัพท์มือถือของเขาไว้สูงๆ ไม่ว่าชัชนันท์จะเขย่งเท้าของเขาแค่ไหน เขาไม่สามารถแตะโทรศัพท์ได้เลย

ท่าทีของเขาดูอ่อนโยน เขายกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะมองไปที่เธอกระโดดไปมาต่อหน้าเขาอย่างเงียบๆ

ท้องฟ้าเริ่มสายและพระอาทิตย์สีทองก็ลอยขึ้นไปทั่วฟ้า

แสงที่อบอุ่นสาดเข้ามา ภาพนั้นดูอบอุ่นซึ่งแอบแฝงไปด้วยความรู้สึกที่ว่า “คุณกำลังหยอกล้อเล่น เขากำลังยิ้ม”

บางทีพระอาทิตย์ตกดินนี้อาจจะอ่อนโยนเกินไป ในขณะนี้เขารู้สึกว่าเธออ่อนนุ่มเหมือนกระต่ายสีขาว เพื่อให้ได้สิ่งที่เขาต้องการ เขากระโดดขึ้นอย่างหนัก แต่เขาก็ทำไม่ได้

“พอแล้ว เลิกวุ่นวายได้แล้ว” น้ำเสียงของเขานุ่มนวล เขาเปลี่ยนมืออีกข้างมาจับโทรศัพท์มือถือของเขา

“คุณเอามาให้ฉัน ฉันจะไม่วุ่นวายอีก” ชัชนันท์กระโดดอีกครั้งและพยายามคว้าโทรศัพท์ “อย่าบังคับให้ฉันต้องใช้กังฟูกับคุณ”

“นี่เตรียมจะใช้ความรุนแรงกับผมหรือ?”มุมปากแทนไทยกขึ้น

ความรุนแรง? เธอคิดว่าคำนี้มันฟังดูครุมเครือ?

ชัชนันท์ไม่สนใจเขาและพยายามคว้าโทรศัพท์มือถือของเขาด้วยพลังกำลังของเขาเอง

เพียงไม่กี่รอบ เธอก็ถูกเขากดไว้บนโซฟาอย่างแน่นหนาแล้วไม่สามารถดิ้นรนได้

ตัวแทนไทคุกเข่าอยู่บนตัวของเธอ ใช้มือข้างเดียวจับเธอไว้อย่างแน่นหนา ในสายตาของเขาแฝงไปด้วยความสนุกเล็กน้อย

ชัชนันท์สงบลงและเริ่มดิ้นรนอีก

“ไม่สู้แล้วเหรือ?” เขาถามกระซิบ

ท่าทางที่สนิทสนม ระยะห่างที่ใกล้ชิด มันทำให้ตัวเธอชาไปหมด

กระดุมสองเม็ดบนสุดเสื้อเชิร์ตของเขาถูกเปิดออก ในมุมนี้ เธอสามารถเห็นกล้ามเนื้อหน้าอกที่ชัดเจนของเขาได้อย่างชัดเจน

ลมหายใจที่อบอุ่นตกลงบนศีรษะราวกับว่าห้องนั่งเล่นทั้งหมดถูกไฟเผา

การเต้นของหัวใจเริ่มเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง

เธอดิ้นรนอีกครั้ง “ปล่อยฉัน ได้ยินไหม”

“แล้วคุณจะยังสู้อีกไหม” แทนไทถาม

“ไม่สู้แล้ว” เธอคิดว่าเธอก็ดี แต่เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเวลาอยู่ต่อหน้าเขา ตอนนี้เธอแค่อยากกำจัดความยับยั้งชั่งใจของเขา

ท่านี้อันตรายเกินไป

เขาเหลือบมองเธอไปอย่างลึกซึ้ง แล้วปล่อยเธอไปอย่างช้าๆแล้วยืนขึ้นมา จัดคอเสื้อที่ยุ่งเหยิง

ชัชนันท์ลุกขึ้นนั่งทันทีและมองเขาอย่างจริงจังพูด “การท่าทีเมื่อกี้นี้ ฉันไม่อยากให้เกิดขึ้นอีก”

บนโต๊ะสี่เหลี่ยมที่ปกคลุมไปด้วยผ้าลายสก็อตสีเขียวขาว มีอาหารสี่จานและน้ำซุกจานหนึ่ง กุ้งซอสมะเขือเทศ ปลิงทะเลย่างกับต้นหอม หอยเป๋าฮื้อราดซอส เห็ดและเรพซีด ซุปไก่โสม และอาหารหลักคือข้าวหน้าไส้กรอก

ไม่ว่าจะเป็นการจัดจาน สีของอาหาร มันก็เหมือนกับอาหารโรงแรมระดับห้าดาว

เธอไม่คิดว่าทักษะการทำอาหารของเขานั้นจะดีมากขนาดนี้ แค่ดมกลิ่น เธอก็มีความอยากอาหารมากๆแล้ว

“ห้า คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะทำอาหารดีขนาดนี้” ชัชนันท์กล่าว

“กินข้าวเถอะ” เขานั่งลงตามอย่างธรรมชาติและปอกเปลือกกุ้งแล้ววางไว้ในชามของเธอ

“เดี๋ยวฉันทำเอง” ชัชนันท์พูด เธอนั่งอยู่ในตำแหน่งของเธอเอง ก่อนจะคีบกุ้งขึ้นมาชิม กุ้งและน้ำมะเขือเทศถูกหลอมรวมอย่างสมบูรณ์แบบ มันทั้งนุ่มและอร่อย

นี่เป็นกุ้งมะเขือยาวที่ดีที่สุดที่เธอเคยกินมา ไม่ว่าจะเป็นรสชาติหรือรูปลักษณ์ภายนอกต่างก็สุดยอด

ชัชนันท์ยกนิ้วให้ทันที “อร่อย”

“งั้นกินเยอะๆ” พูดพลางเขาก็วางกุ้งที่ปอกเปลือกแล้วไว้จานเธอ

“ฉันทำเอง ข้อศอกคุณยังไม่หายดี คุณกินเถอะ” ชัชนันท์กล่าว

“นิ้วของคุณปอกเปลือกกุ้งได้หรือ” เขาถามเบาๆ แล้วปอกเปลือกกุ้งต่อไป

“...ได้” จะไม่ได้ได้ยังไง? มันก็แค่โดนบาดที่นิ้วเดียว ไม่ใช่ทุกนิ้วสักหน่อย จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยหรือ?

“... “

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่เขายังคงปอกเปลือกกุ้งอย่างเงียบๆ และใส่กุ้งที่ปอกเปลือกเข้าไปในจานอย่างระมัดระวัง

เธออย่างเอื้อมมือออกไปช่วย เขาก็นำจามกุ้งทั้งหมดมาวางไว้หน้าตัวเองและไม่ได้ให้โอกาสเธออีกเลย

ผ่านไปสักพักนึง กุ้งราดซอสมะเขือเทศ ก็ได้กลายเป็นกุ้งเด้งราดซอสมะเขือเทศ

“คีบกินได้เลย” เขาผลักอาหารต่างๆ ไปตรงหน้าเธอ

“อืม”

ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอคิดละเอียดรอบคอบมาก ซึ่งมันแตกต่างกับอันธพาลในความทรงจำของเธออย่างสิ้นเชิง

ที่นี่เงียบสงบ แต่ข้างๆ กลับเป็นอีกภาพหนึ่งที่ตรงกันข้ามกัน