หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 101

“เธอไม่ต้องมาขอโทษฉัน ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอ” วันชัยมองชลิตาที่คุกเข่าตรงหน้าตนอย่างเย็นชา แล้วกล่าวด้วยความไร้ปรานี

เธอออกมาจากคุกจนถึงตอนนี้มันนานแค่ไหนแล้ว? ตอนนี้เพิ่งคิดจะกลับมาขอโทษ มันก็สายเกินไปแล้วหรือเปล่า?

เธอมีท่าทางรู้สึกผิดจริงๆ สักนิดที่ไหนกัน?

“พ่อ ฉันคุกเข่าให้พ่อแล้วนะ พ่อให้อภัยฉันเถอะ” ชลิตาพยายามบีบน้ำตาออกมาเล็กน้อย

จากนั้นก็มองวันชัยด้วยความน่าสงสารแล้วออดอ้อน “ฉันยังวัยรุ่นไม่รู้ประสีประสา ก็เลยทำเรื่องแบบนั้นเพื่อรับมือกับพี่สาว ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

“พ่อ ฉันขอร้อง พ่อให้อภัยฉันเถอะ ให้อภัยแม่ฉันด้วย แม่ฉันบริสุทธิ์จริงๆ”

“ที่จริงฉันอยากกลับมาขอโทษตั้งนานแล้ว แต่พ่อก็รู้ว่าตอนนี้ตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์เกิดเรื่องใหญ่แค่ไหน ฉันไม่มีเวลากลับมาจริงๆ”

“ตอนนี้ฉันน่าเวทนามากแล้ว ถ้าพ่อไม่มีวันให้อภัยฉัน ฉันก็จะยิ่งน่าเวทนาไปอีก พ่อทำลงคอจริงๆ เหรอคะ?” ชลิตาพูดสะอึกสะอื้นต่อไป

ตอนนี้มีใครน่าเวทนายิ่งกว่าเธออีกไหม?

ตั้งหน้าตั้งตารอคอยกว่าจะได้แต่งงานกับมาวิน เดิมทีคิดว่าจะมีความสุขตลอดไป ผลสุดท้ายก็ถูกเปิดโปงเรื่องที่เธอทำให้อสังหาริมทรัพย์ครอบครัวตัวเองสูญเสียความน่าเชื่อถือในวันแต่งงาน

หลังจากนั้นโรงงานที่มาวินบริหารทั้งหมดก็ถูกเปิดโปงข่าวอื้อฉาว ต่อมามาวินติดคุกหนึ่งเดือนเพราะโดนข้อหาจ้างวานให้ทำร้ายผู้อื่น เธอเพิ่งแต่งงานก็ต้องนอนคนเดียวทุกวัน ใช้ชีวิตเหมือนหญิงหม้าย

ฝันร้ายทั้งหมดเกิดขึ้นในคืนวันแต่งงาน งานแต่งงานที่หรูหรา กลายเป็นเรื่องตลกขบขันที่หรูหรา

จนถึงตอนนี้ พวกเขายังติดเทรนด์แย่ๆ บนเวยป๋ออยู่เลย ชาวเน็ตพวกนั้นระรานพวกเขาทางอินเทอร์เน็ตอย่างบ้าคลั่งอยู่ตลอด เธอรู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้าแล้วจริงๆ

“ออกไปซะ ฉันไม่อยากเห็นเธออีก!” สีหน้าวันชัยยิ่งเย็นชาไม่แยแสมากขึ้น

ตอนนี้แค่เห็นหน้าชลิตา เขาก็จะนึกถึงหายนะครั้งใหญ่ที่เธอก่อขึ้น คนที่ทำเพื่อประโยชน์ของตัวเอง ไม่สนใจความปลอดภัยและอันตรายที่มีต่อตระกูลรัตนากรกุล ไม่ควรค่าแก่การให้อภัยเลย

หทัยได้ยินดังนั้น ก็รีบคุกเข่าตามทันที ขอร้องอย่างต่ำต้อยและน่าสงสาร “ที่รัก คุณให้อภัยตาเถอะนะ ห้ามหย่ากับฉันด้วย ฉันกับตารักคุณมากจริงๆ เราสองคนไม่มีใครอยากโดนคุณเกลียดอีกแล้ว”

“ฉันจะพูดอีกครั้ง พวกเธอฟังฉันให้ดีๆ บางเรื่องไม่ใช่ว่าพูดขอโทษประโยคเดียวแล้วจะแก้ไขได้ ชลิตาเธอออกไปซะ แล้วก็หทัย ฉันจะให้เวลาเธออีกสามวัน”

“ถ้าเธอยังไม่เซ็นชื่อหย่าอีก ฉันจะไปฟ้องที่ศาล ถึงตอนนั้นจะเสียหน้าแค่ไหน ฉันก็จะไม่ให้เงินเธอเยอะเด็ดขาด ฉันหวังว่าเธอจะคิดให้ดี”

เป็นสามีภรรยากันมาตั้งหลายปี เขาไม่อยากเดินขึ้นศาลกับหทัยในตอนสุดท้ายหรอก แต่ถ้าเธอยังเล่นลูกไม้อยู่แบบนี้ งั้นเขาก็ต้องทำเช่นนี้แหละ

สิ้นคำพูด วันชัยก็ยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว หยิบโทรศัพท์รีบออกจากบ้านไป

“ปัง——”

ประตูปิดลง ทั้งโลกก็เงียบสงบ

ทั้งๆ ที่ฮีตเตอร์ในบ้านเปิดอุ่นพอสมควรแล้ว แต่หทัยและชลิตาสองแม่ลูกกลับรู้สึกในบ้านเย็นยะเยือกผิดปกติ ความเหน็บหนาวผ่านทุกรูขุมขน

พวกเธอสองคนรู้ดีว่าคราวนี้วันชัยใจแข็งไม่คิดจะให้อภัยพวกเธอแล้วจริงๆ

“แม่ แม่ว่าเราควรทำยังไงดี? พ่อเหมือนจะใจแข็งไม่คิดจะให้อภัยพวกเราจริงๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป แม่จะต้องหย่ากับพ่อจริงๆ” ชลิตาลุกลี้ลุกลนกำมือหทัยแล้วพูดขึ้น

“ทุกอย่างมันเป็นเพราะชัชนันท์ ฉันไม่มีทางปล่อยยัยนี่ไปเด็ดขาด! ฉันอยากให้มันชื่อเสียงป่นปี้เหมือนกับฉัน! เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ในช่วงนี้ ทางพ่อสามีฉันเริ่มตรวจสอบแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานจะตรวจสอบเจอชัชนันท์”

“ถึงตอนนั้นพ่อสามีฉันไม่มีทางให้ชัชนันท์มีชีวิตที่ดี แต่ฉันจะไม่รอให้เขาสั่งสอนชัชนันท์เงียบๆ หรอกนะ ฉันจะใช้วิธีของฉันเอง ให้มันจบเห่!” ชลิตาพูดจาโหดร้าย สองมือกำแน่นกลายเป็นหมัด

“ฉันสนับสนุนเธอนะตา วิธีที่ฉันบอกเธอคราวก่อนมันต้องได้ผลแน่ และจะไม่เกิดข้อผิดพลาดโดยไม่ทันสังเกต ต่อไปก็ค่อยๆ หาโอกาสจัดการมันกันเถอะ” หทัยกัดฟันกรอดพูดขึ้นเสียงทุ้ม

ตอนนี้เธอก็อยากฆ่าชัชนันท์มากเลย

สีหน้าเขาแย่เหมือนเคย ถึงแม้จะเว้นระยะห่างประมาณหนึ่ง ชัชนันท์ก็ยังรู้สึกถึงความเบื่อเซ็งของเขา

ชัชนันท์รีบเข้าไปทักทายเขาทันที ควงแขนเขาแผ่วเบา “พ่อ ทำไมสีหน้าพ่อแย่ขนาดนี้? คุณป้าทำให้พ่อโกรธอีกแล้วใช่ไหม?”

สบสายตาเธออ่อนโยนที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง วันชัยก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมากอย่างฉับพลัน

เขาถอนหายใจยาวเหยียดอย่างเอือมระอา แล้วพูดขึ้น “แค่หล่อนเหรอ? ยังมีน้องสาวที่น่าผิดหวังของเธออีกนะ”

“ชลิตากลับมาแล้วเหรอคะ?” ชัชนันท์ถาม

คงกลับมาขอโทษ แต่เห็นได้ชัดว่าคำขอโทษของเธอจะไม่ได้ผลกับคุณพ่อเลย

มีความสุขภายในใจ แต่เธอตีหน้าตาย แค่มองหน้าวันชัยอย่างอ่อนโยนต่อไป

“อืม กลับมาขอโทษ ฉันยิ่งเห็นเธอก็ยิ่งโกรธ เลยออกมา คืนนี้นอนบ้านพวกเธอหน่อยได้ไหม?” วันชัยพูดขึ้น

ชัชนันท์สีหน้าตกตะลึงเล็กน้อยโดยทันที

ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาขอค้างคืนที่นี่ ถ้าทำอย่างนั้น คืนนี้เธอนอนแยกห้องกับคุณห้า จะถูกจับได้ไหม?

“เป็นอะไรเหรอนันท์?” นัยน์ตาวันชัยเต็มไปด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรค่ะ”

ลมหนาวพัดมา ชัชนันท์หดคอโดยธรรมชาติ อิงแอบแนบชิดวันชัย ขณะพาเขาเดินเข้าไปในบ้าน

“คิดว่าพ่อมารบกวนโลกส่วนตัวของพวกเธอสองคนใช่ไหม? ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันนั่งแป๊บหนึ่งแล้วจะไป” วันชัยพูดขึ้น