หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 104

ชัชนันท์ถอนหายใจยาวเหยียดอย่างหมดหนทาง ไม่ได้สงสัยอะไร ความง่วงปะทะเข้ามาเธอก็ฝืนไม่ให้ตัวเองผล็อยหลับ แต่ก็หลับตาลงโดยไม่รู้ตัว

หลังจากหลับไป เธอพลิกตัวอย่างไม่ได้สติ ใบหน้าตรงกับตำแหน่งแทนไทพอดี

แทนไทวางโทรศัพท์ลง สายตามองมาที่ตนช้าๆ

แบบนี้เธอเหมือนลูกแมวเปอร์เซียขาวหิมะ นุ่มนิ่ม ขนฟู แค่มองแบบนี้ก็รู้สึกสบายใจแล้ว

…………

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อชัชนันท์ลืมตาขึ้น ก็เห็นเขานอนหลับบนโซฟาข้างๆ

เธอรู้สึกตึงเครียดทันที

ไม่คิดเลยว่าเมื่อคืนเธอจะหลับไปแบบนั้นโดยที่มีผู้ชายอยู่ในห้องจริงๆ

และผู้ชายคนนี้ก็นอนอยู่ในห้องเธอจริงๆ อยู่กับเธอหนึ่งคืนเต็มๆ

คิดถึงตรงนี้ เธอก็ยกผ้าห่มขึ้น แล้วมองร่างกายตัวเอง

แน่ใจว่าเสื้อผ้าบนตัวปลอดภัยไม่บุบสลาย เธอถึงถอนหายใจยาวเหยียดอย่างสบายใจ

ในเวลานี้ เขาก็ค่อยๆ ลืมตาสองข้างขึ้น สายตาสงบนิ่งมองหน้าเธอเบาๆ “อรุณสวัสดิ์”

“นายนอนห้องฉันได้ยังไง?” ชัชนันท์ถาม

“รอๆ อยู่แล้วเผลอหลับไป” เขาพูดเรียบๆ

“……โอเค”

“อยากกินอะไร? ฉันจะทำให้เธอ” แทนไทยืนขึ้นมาอย่างเอื่อยเฉื่อย

“แล้วแต่”

…………

กินข้าวเช้าเสร็จ ชัชนันท์ก็ขับรถไปที่Xเอนเตอร์เทนเมนท์

ทางด้านแทนไทได้รับสายจากคมสัน บอกว่ามีเรื่องสำคัญ ขอให้เขาไปที่สวนลอยฟ้าบาร์ไม่ลาเพื่อพูดคุยปรึกษา

ดังนั้นเขาจึงขับรถฮอนด้าสีดำของตัวเองไปที่บาร์ไม่ลา

บาร์ไม่ลาเปิดบริการยี่สิบสี่ชั่วโมง แค่ร้านค้าจะเงียบเหงาในตอนกลางวัน

ทั้งห้องโถงใหญ่นอกจากบริกรแล้ว ก็แทบไม่เห็นใคร

ขณะที่แทนไทเดินเข้าไปในสวนลอยฟ้า กรรณ คมสัน จิตรินก็อยู่กันหมด

ตอนนี้ทุกคนกำลังหมุนขวดเบียร์เล่นเกม Truth or Dare อยู่ เมื่อปากขวดเล็งไปที่ใคร คนนั้นต้องเลือกตอบคำถามตามความจริงหรือทำสิ่งที่เพื่อนท้าทาย

เมื่อแทนไทเข้าประตูไป ปากขวดเบียร์บนโต๊ะชาก็เล็งไปที่จิตรินพอดี

แต่พอทุกคนเห็นแทนไทเข้ามา ก็พุ่งความสนใจไปที่เขาหมดเลย

แทนไทนั่งโซฟาเดี่ยวข้างๆ พวกเขาอย่างเป็นธรรมชาติและไม่แยแส ควักบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนจากกระเป๋าสูทสง่างาม แล้วสูบมันอย่างคล่องแคล่ว “พูดมา มีเรื่องด่วนจี๋อะไร?”

คมสันยิ้มกริ่มยืนขึ้นมา นั่งที่วางแขนโซฟาของแทนไททันที “อยากให้นายมาเล่น Truth or Dare กับเรา”

สิ้นคำพูด เขาเอามือข้างหนึ่งโอบไหล่แทนไทอย่างเป็นธรรมชาติ

“……มีคำถามอะไรก็ถาม อย่าอ้อมค้อม” มองแวบเดียวเขาก็รู้ความคิดในใจพวกเขาแล้ว

“จริงๆ เพราะเหตุการณ์ที่ฉันเห็นในซูเปอร์มาเกตเมื่อวานนี้ ประกอบกับสิ่งที่นายพูดในไลน์ เลยอยากรู้มากจริงๆ”

“ฟังจากนายเมื่อวาน เหมือนนายอยู่บ้านเดียวกับพี่สะใภ้เหรอ?” ใบหน้าคมสันเผยความจริงจังที่หาได้ยาก

“กริ๊งๆๆ ——”

ในขณะนี้ โทรศัพท์กรรณก็สั่น ภรรยาแรบบิทส่งข้อความเสียงมาในเกมอุ่นสุราใต้หล้าของเขา

กรรณกดเล่นทันที แล้วแนบข้างหู

“อือ……ที่รัก เมื่อไรจะออนไลน์อ่า? มีคนรังแกฉันล่ะ TAT” เสียงหวานน่ารักดังเข้าหู กรรณรู้สึกกระปรี้กระเปร่าสุดขีด

เสียงแบบนี้ ผู้ชายคนไหนก็ไม่มีใครต้านทานได้

ถึงแม้เขาจะกดฟังในโหมดปกติ แต่ไม่ได้ปรับระดับเสียงโทรศัพท์ให้เบา รวมถึงในห้องส่วนตัวมันเงียบมาก คมสันกับจิตรินสองคนนี้อยู่ใกล้เขามาก สองคนนี้จึงได้ยินเสียงในไลน์เขาแว่วๆ

พวกเขาสองคนแค่ส่งแววตาให้กันและกัน จากนั้นก็ไม่สนใจเขาอีก

กรรณพิมพ์ข้อความตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ไปเปิดแอคฉัน ทรมานมันให้ตาย”

แรบบิท “อือ……ได้เหรอคะที่รัก? ที่รักดีจังเลย ขอให้ที่รักอายุยืนนะคะ งั้นฉันขอช่วยคุณทำภารกิจประจำวันได้เปล่า?”

ทางนั้นพิมพ์ข้อความตอบกลับ

กรรณ “ได้สิ จุ๊บๆ”

เขาเพิ่งพิมพ์ข้อความเสร็จ คมสันก็พุ่งเข้ามาหา “รักออนไลน์หวานมากไหม? ระวังเธอใช้เครื่องเปลี่ยนเสียงจริงๆ ล่ะ นายรู้ได้ยังไงว่าสาวสวยคนนั้น เป็นเธอตัวจริง?”

กรรณขี้เกียจสนใจเขา ยัดโทรศัพท์ใส่เข้าไปในกระเป๋าทันที

ในเวลานี้ประตูห้องส่วนตัวก็ถูกใครบางคนเปิดออกจากด้านนอกอย่างช้าๆ ชายหนุ่มคนหนึ่งพาหญิงสาวจำนวนหนึ่งเดินเข้ามา ขาสวยเรียวยาวผิวขาวใส

ชายหนุ่มคือกนกพุฒิ ผู้จัดการชั้นคาราโอเกะของบาร์ไม่ลา

“คุณชายครับ นี่คือสาวที่เพิ่งมาใหม่ของคาราโอเกะเรา ซิงทั้งหมด ไม่ทราบว่าพวกคุณสนใจไหมครับ?” กนกพุฒิพูด