หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 106

“ได้ยินมาว่าเหตุผลที่บริษัทเซ็นเทอรี่ลองถอนการลงทุนจากวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ป เพราะวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปไปขัดใจผู้หญิงของผู้รับตำแหน่งบริษัทเซ็นเทอรี่ลอง” นลินพูด

“ฮะ? ผู้รับตำแหน่งเซ็นเทอรี่ลอง?” ดวงตาชัชนันท์เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เป็นผู้หญิงแบบไหนกัน ถึงทำให้ผู้รับตำแหน่งเซ็นเทอรี่ลองตัดสินใจแบบนี้ได้?

ต้องรักมากแค่ไหนถึงได้รับการปฏิบัติแบบนี้ได้?

“อืม……เป็นประธานกรรมการบริหารสำนักงานใหญ่เซ็นเทอรี่ลองในเมืองสินธุ” นลินพูด

“ประธานกรรมการบริหารสำนักงานใหญ่เซ็นเทอรี่ลองในเมืองสินธุ เป็นผู้รับตำแหน่งของพวกเขา?” เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเรื่องนี้

ประธานกรรมการบริหารเซ็นเทอรี่ลองคนใหม่ ทำได้ดีมาตลอดตั้งแต่ขึ้นมาเป็น ตอนนี้ราคาหุ้นเซ็นเทอรี่ลองเพิ่มขึ้นอย่างมั่นคงต่อเนื่อง

เท่าที่เธอรู้ นี่เป็นคนที่ค่อนข้างมีความสามารถ

ดูเหมือนประโยคนั้นจะเป็นความจริง แม้แต่วีรบุรุษผู้แข็งแกร่งก็ถูกสาวสวยล่อลวง ถึงจะอยู่ในสถานะผู้รับตำแหน่งเซ็นเทอรี่ลอง ก็เป็นเหมือนกัน

“อืม เพื่อนของเพื่อนฉันทำงานที่วงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ป เป็นเลขาประธานกรรมการบริหารด้วย เธอบอกว่าก่อนหน้านี้ตัวเองเคยเผลอไปได้ยินเมธีกับผู้บริหารระดับสูงวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปคุยกัน”

“แต่ทางด้านวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปก็ไม่ได้รู้จักคุณชายเซ็นเทอรี่ลองมากนัก รู้แค่ว่าเขาคือลูกชายประธานเซ็นเทอรี่ลอง เป็นผู้รับตำแหน่งเซ็นเทอรี่ลอง เรื่องอื่นไม่รู้อะไรเลย ก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน ยังไงนั่นก็ตระกูลพัฒนาวรวงศ์ ถ้าไม่อยากให้คนนอกรู้มากเกินไป คนนอกก็ไม่มีทางรู้ได้อยู่แล้ว”

พูดจบนลินก็แบมือออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ หยิบโทรศัพท์ออกมาเริ่มตรวจสอบอีเมลงานในกล่องจดหมาย

“คุณชายเซ็นเทอรี่ลองคนนี้ แมนจริงๆ” ขณะที่พูด ชัชนันท์ก็เลือกอาหารญี่ปุ่นที่ตนอยากกินเรียบร้อยแล้ว แล้วกดสั่งอาหาร

“ที่เทพสุดคืออะไรเธอรู้ไหม?” สิ้นคำพูด นลินก็หันตัวไปมองหน้าชัชนันท์อีกครั้ง

“อะไร?” ชัชนันท์ถามอย่างสนอกสนใจ

“ตอนนั้นเมธีถามผู้ช่วยประธานกรรมการบริหารคนนั้นว่าทำไมจู่ๆ ต้องถอนการลงทุน ผลก็คือคุณชายคนนั้นรับโทรศัพท์เองแล้วพูดประโยคหนึ่งตรงๆ ว่า เพราะผู้หญิงของฉันไม่ชอบนายไง”

“ในมุมมองคนนอก แค่จินตนาการภาพนั้น ฉันคิดว่าโคตรแมนเลย ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนั้นต้องสวยมาก หน้าตาเหมือนเฮเลนจากสงครามกรุงทอยแน่ๆ เลย”

“ไม่งั้นไม่ทำให้คนที่มีสถานะแบบนั้น รักจนจะขาดใจตายแบบนี้หรอก” นลินพูดขึ้นอีก

“แมนจริงๆ” ชัชนันท์กล่าวชื่นชม

“เธอว่าผู้หญิงคนนี้ คือแฟนหรือภรรยา?” นลินสนใจกับเรื่องซุบซิบนี้มาก

“ไม่รู้” ชัชนันท์ส่ายหน้า

ไม่ว่าจะแฟนหรือภรรยา ผู้หญิงคนนี้ก็ถือว่าเป็นผู้ชนะในชีวิตจริง น่าอิจฉาจริงๆ เลย

“ผู้หญิงคนนี้โคตรโชคดี เป็นที่รักของคุณชายเซ็นเทอรี่ลองได้ คุณชายคนนั้นเป็นใคร? เป็นผู้รับตำแหน่งบริษัทข้ามชาติใหญ่อันดับสามของโลก เป็นคนที่ยืนบนเมฆอย่างแท้จริง” นลินอดไม่ได้ที่จะพูดอีกครั้ง

“นั่นสินะ โชคดีจริงๆ” ชัชนันท์พูด

“จริงสิ คุณนันท์ เธออยู่กับคุณห้าชินหรือยัง? เขาได้ทำอะไรไม่เหมาะสมกับเธอไหม? หรือเขามีนิสัยแย่อะไรไหม?” ในใจนลินมีความประทับใจแย่ๆ กับไอ้มาเฟียนั่น มักรู้สึกไอ้มาเฟียนั่นมีบางส่วนที่ไม่น่าชื่นชอบ

ชัชนันท์ส่ายหน้า “ไม่”

“งั้นก็ดี ไม่ว่ายังไงอยู่กับคนแบบนั้น เธอต้องจับตาดูเยอะๆ นะ รู้ไหม?” นลินเตือนอย่างจริงจัง

“เอาล่ะ ฉันรู้แล้วนลิน” ชัชนันท์ยิ้ม

รู้ว่าชัชนันท์ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่มีความคิดในใจ นลินจึงไม่ได้พูดจู้จี้อีก

…………

ช่วงพลบค่ำ ท้องฟ้าในเมืองสินธุมีหิมะลอยมาอีกครั้ง

ภายใต้พระอาทิตย์ตกทั่วท้องฟ้า เกล็ดหิมะโบยบินอย่างอิสระ ทั้งโลกกลายเป็นสวยงามขึ้นมา

กำลังดูหิมะบินว่อนทั่วท้องฟ้า จู่ๆ เธอก็เกิดความคิดทำหม้อไฟตอนกลางคืน

“กินแล้ว” เขาสูบบุหรี่เข้าไปลึกๆ แล้วค่อยๆ พ่นออกมา “ไปกินกับใคร? ผู้ชายหรือผู้หญิง?”

“เพื่อนสนิทฉัน” ชัชนันท์ตอบตามความจริง ในใจรู้สึกว่าเขาล้ำเส้นไปหน่อย ก็พูดอีกครั้งว่า “คุณห้า นายรู้ใช่ไหมว่าเราไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริงๆ?”

“อืม” สีหน้าเขาไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เคาะก้นบุหรี่บนที่เขี่ยบุหรี่แก้วคริสทัลอย่างคล่องแคล่ว

“งั้นก็ดี” ชัชนันท์พูดอีกครั้ง “นายกินข้าวเย็นแล้วใช่เปล่า?”

“อืม”

“งั้นฉันขึ้นไปนอนก่อน นายก็นอนไวๆ นะ”

“โอเค……”

…………

“ตอนนี้คั่นด้วยข่าวสำคัญ มีรายงานว่าวันชัยประธานรัตนากรกุลกรุ๊ปกับคุณนายหทัย ถูกลอบฆ่าที่ประตูทางเข้ารัตนากรกุลกรุ๊ปเมื่อสิบนาทีก่อน”

“ปัจจุบันคนร้ายหนีไป เร่งรีบนำวันชัยกับหทัยส่งตัวไปที่โรงพยาบาลราษฎรแล้ว รายละเอียดยังไม่ชัดเจน”

ในโทรทัศน์ ปรากฏภาพบุคลากรทางการแพทย์เร่งรีบยกวันชัยและหทัยเข้าไปในรถพยาบาล

ภาพมันเบลอมาก แทบเห็นหน้าคนเหล่านั้นไม่ชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเป็นภาพที่ถ่ายจากโทรศัพท์ผู้ที่สัญจรไปมา

ขณะนี้ชัชนันท์งุนงงไปทั้งร่าง

ดวงตาแทนไทเต็มไปด้วยความตกใจ มองไปยังชัชนันท์ที่อยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว “ไม่ต้องกังวล เราจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

ชัชนันท์พยักหน้าเหมือนเครื่องจักร จากนั้นก็รีบลุกขึ้น วิ่งเหยาะๆ ไปสวมเสื้อโค้ตตรงบริเวณทางเข้า แล้ววิ่งออกไปทันทีโดยที่ไม่ทันได้เปลี่ยนรองเท้าด้วยซ้ำ

แทนไทก็ไม่มีเวลามาสนใจสวมใส่รองเท้าเช่นกัน รีบเร่งตามชัชนันท์ไป