หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 12

แต่ด้านนั้นกลับไม่มีคนรับ

หลังจากโทรไปหลายๆรอบติดๆกัน ไม่นึกว่าด้านนั้นจะปิดเครื่อง......!

ความเดือดดาลที่อัดอั้นอยู่เต็มท้องหมดหนทางที่จะระบายออกมา ชลิตารู้สึกว่าตนเองใกล้เป็นบ้าแล้ว

คนหนึ่งสิบล้าน อีกคนหนึ่งสี่สิบล้าน ทำไมเขาถึงเลือกสิบล้าน แต่ไม่ใช่สี่สิบล้านล่ะ? นี่เขามีความแค้นกับเงินงั้นเหรอ?

หรือว่าเขาชอบชัชนันท์? นึกถึงตรงนี้ เธอจึงอิจฉาจนเป็นเหตุให้จิตใจว้าวุ่น หน้าดำคร่ำเครียดสุดๆ

เพียงแต่ในทันที เธอก็ปฏิเสธความคิดของตนเอง ผู้ชายอย่างเขา จะชอบชัชนันท์ได้ยังไง วงการบันเทิงมีผู้หญิงสวยๆตั้งเยอะแยะไม่ใช่เหรอ?

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!!!" ชลิตากำหมัดแน่น บ่นกับตัวเอง

คำด่าในอินบ็อกซ์ของทวิตเตอร์ ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แฟนคลับของธันวาเหล่า "ธนู" นั่นน่ะด่าเธอไม่หยุดหย่อน จนเธอจะเป็นบ้าแล้ว!

ถ้ารู้แต่แรกว่าผลจะเป็นอย่างนี้ ตนเองไม่มีทางขี้โม้โอ้อวดขนาดนั้นแน่ๆ ไหนจะนึกถึงเมื่อวานที่ตนเองบอกกับชัชนันท์ในไลน์อีก เธอรู้สึกว่าใบหน้าของตนเองเจ็บจะตายแล้ว

"กริ๊งๆๆ----"

เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงดังขึ้นมา เธอจึงหยิบมาวางไว้ที่ข้างหู:

"แกลงมาเดี๋ยวนี้!" เสียงเย็นชาของวันชัยกรอกเข้ามาในหู

เสียงดังสนั่นของเขา ทำเธอตกใจจนตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

เธอไม่กล้าตอบ จึงวางสายไปทันที ล้างหน้าแปรงฟันด้วยความหวาดหวั่น เปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านสีขาวชุดหนึ่ง

ชลิตารู้ว่าตนเองต้องตายแน่ๆ

เพียงระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วัน นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอขายหน้าอยู่บนทวิตเตอร์

เธอรู้ว่าพ่อไม่ปล่อยเธอไว้แน่ เธอจึงไม่อยากลงไป

แต่เธอก็รู้อีกนั่นแหละ เรื่องที่มันจะเกิดขึ้นยังไงก็หนีไม่พ้น

ดังนั้น เธอจึงลงไปข้างล่างด้วยความหวาดหวั่น

ข้างล่าง ชัชนันท์ หทัย รวมถึงวันชัยทั้งสามนั่งเรียงกันอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก

วันชัยถือมือถือดูเรื่องน่าขำที่ชลิตาก่อเอาไว้ สีหน้าอึมครึม โมโหจนตัวสั่น

หทัยหน้าตากระวนกระวาย ราวกับนั่งอยู่บนพรมฝังเข็ม จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ส่วนชัชนันท์กลับดูมือถืออย่างสงบ ท่าทีอ่อนโยน

ชลิตาก้มหน้ามาตลอดทาง เดินมาจนถึงด้านหน้าวันชัย ไม่กล้าสบตาเขา ประหม่าลนลานอย่างเห็นได้ชัด "พ่อ พ่อตามหนูลงมามี......มีเรื่องอะไรเหรอคะ"

วันชัยโยนมือถือไปในมือของชลิตาอย่างแรง "แกคิดว่าไงล่ะ? ทำไมฉันถึงมีเด็กอย่างแกนะ? หาเรื่องอับอายให้ฉันแทบจะทุกวัน"

เห็นชลิตาเป็นอย่างนี้ ในใจของวันชัยก็ยิ่งเอือมระอา

"ตอนแรกเห็นๆอยู่ว่าฝั่งนั้นตอบตกลงแล้ว หนูก็เลยคุยกันในกลุ่มไลน์นิดหน่อย ในนั้นมีแค่เพื่อนๆไม่กี่คน หนูจะรู้ได้ยังไงว่าพวกเธอจะแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป? แล้วหนูจะรู้ได้ยังไงว่า ฝั่งธันวาจะกลับคำล่ะ"

"แกจะรู้ได้ยังไงงั้นเหรอ? นี่แกไม่รู้จริงๆเหรอว่าคนเยอะก็พูดเยอะน่ะ? เรื่องเล็กๆแค่นี้แกยังรับผิดชอบไม่ได้ ต่อไปฉันยังจะหวังอะไรแกได้อีก? ปากไวขนาดนี้ ต่อไปถ้าแกรู้ความลับของบริษัท คนอื่นก็คงรู้กันหมดสินะ?"

คำพูดของวันชัย ทำให้ชลิตากับหทัยตัวสั่นขึ้นมาพร้อมๆกัน

พวกเธอคิดไม่ถึงว่า แค่เรื่องเล็กๆแค่นี้ เธอจะทำให้มันลามมาจนถึงบริษัทได้

"คุณคะ นี่มันก็แค่เรื่องเล็กๆเอง ทำไมต้องโยงมาถึงบริษัทด้วยล่ะ?" หทัยหน้าตาตึงเครียด พูดคลี่คลายสถานการณ์

"นันท์ ที่พวกแกพนันกันไว้ก่อนหน้านี้ ในเมื่อแกชนะแล้ว อยากให้น้องสาวที่น่าผิดหวังของแกทำอะไรล่ะ?" วันชัยถาม

ชลิตาจึงกระวนกระวายขึ้นมาทันที เธอรู้ว่า ชัชนันท์ต้องจัดการเธออย่างจริงจังแน่ๆ!

ชัชนันท์มองชลิตาอย่างไม่ใส่ใจ แล้วยิ้มตาหยีมองมาที่วันชัยพูดขึ้น "ช่างเถอะค่ะ......"

เรื่องที่เธออยากทำ เขาทำแทนตนเองไปแล้ว ดังนั้น ก็พอเท่านี้แหละ

"พ่อคะ นี่พ่อไม่คิดจะถามจริงๆเหรอ ว่าเธอใช้ยอดเงินที่ต่ำขนาดนี้เซ็นสัญญากับธันวาได้ยังไง? ไม่แน่เธออาจจะใช้เล่ห์เหลี่ยมสกปรกอะไรก็ได้......" ชลิตาพูด

หทัยจึงส่งสายตาไปให้เธอ บอกให้เธอหุบปาก แต่ชลิตากลับไม่คิดจะหยุดเลยสักนิด

"เด็กบ้า! พี่แกอุตส่าห์เห็นอกเห็นใจแก แต่แกไม่เพียงไม่ขอบคุณ ทว่ายังจะใส่ร้ายอีก แกรีบๆขึ้นข้างบนไปสำนึกผิดเลยนะ"

วันชัยเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ

"ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความคิดสกปรกเหมือนเธอนะ ฉันแค่บอกธันวาว่า ตอนอยู่ที่ต่างประเทศฉันรู้จักเพื่อนจำนวนหนึ่งที่มีอิทธิพลมากๆในวงการแฟชั่น วันหน้าฉันจะแนะนำคนพวกนั้นให้เขารู้จักก็เท่านั้น" ชัชนันท์พูด

"อ้อใช่สิพ่อคะ ยอดเงินที่เซ็นสัญญาไม่ใช่สิบล้านนะคะ แค่แปดล้านค่ะ" พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินไป

ชลิตาอยากจะโต้กลับไปอีก แต่ด้วยความน่าเกรงขามของวันชัยที่ขวางเอาไว้ จึงไม่กล้า แค่เช็ดน้ำตาด้วยความน้อยใจ

"ดูพี่ของแก แล้วดูตัวแกเองบ้างนะ" วันชัยพูดอย่างเย็นชาอีกครั้ง แล้วเดินออกไปด้วยความหงุดหงิดทันที

หลังจากวันชัยออกไป ชลิตาจึงนั่งลงไปบนโซฟาด้วยความโมโห กำหมัดแน่น ต่อยไปที่โซฟาอย่างแรง เสียสติไปแล้ว "แปดล้านงั้นเหรอ? ธันวาบ้าหรือเปล่า?"

หทัยรีบจับมือของชลิตาไว้แน่น พูดขึ้น "อย่าโมโหเลย ฝั่งพ่อแกน่ะอีกเดี๋ยวแม่จะช่วยพูดแทนดีๆ เชื่อเถอะว่าพ่อแค่พูดไปด้วยความโมโห"

"ชัชนันท์นังสารเลวนั่น! ตั้งแต่มันกลับมา หนูก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขเลย หนูไม่มีทางยอมให้นังนั่นมีความสุขเด็ดขาด!"