หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 14

บนร่างของเขาราวกับพกรัศมีติดตัวมาด้วย เขาอยู่ที่ไหน รัศมีนั้นก็จะตามไปตรงนั้นด้วย

ภายใต้การปกคลุมของแสงที่สว่างไสวนั้น ทุกคนจึงกลายเป็นกำแพงพื้นหลังไปโดยปริยาย

เสื้อเชิ้ตสีดำสบายๆ กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าหนังสีดำ แขนเสื้อม้วนขึ้นมาเล็กน้อย กระดุมเสื้อสามเม็ดแรกที่ไม่ได้ติดเอาไว้ ทำให้ท่าทีเอื่อยเฉื่อยปะปนไปด้วยความเซ็กซี่อย่างเป็นธรรมชาติ

แม้รอบๆข้างจะมีสาวสวยเต็มไปหมด แต่บรรยากาศที่เร่าร้อน ยังคงหลอมละลายความเย็นยะเยือกบนร่างของเขาไม่ได้เลย

เขาก็เหมือนดาวดวงหนึ่งบนท้องฟ้า ที่แวววาวเปล่งประกาย แต่กลับไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาปรารถนาจะครอบครองได้

เดิมทีคิดว่า ตนเองกับผู้ชายคนนี้คงไม่มีทางเจอกันอีก แต่คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเจอกันอีกแล้ว

คนพวกนั้นข้างๆเขาเป็นมาเฟียกันหมดเลยเหรอ?

วันนี้เป็นการรวมตัวกันของพวกมาเฟียสินะ?

ตอนนี้มาเฟียแต่ละคนก็สามารถแต่งตัวได้ภูมิฐานขนาดนี้เลยเหรอ?

ชัชนันท์อยากลุกเดินออกไปมากๆ แต่คิดๆดู ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดต่อเขาสักหน่อย ทำไมต้องออกไปด้วย? คิดอย่างนี้ เธอจึงหันกลับมาทันที กวักมือเรียกบริกร สั่งเครื่องดื่มที่ตนเองอยากดื่ม

ตอนนี้เอง ไอดอลวัยรุ่นที่ไว้ผมทรงสกินเฮดก็ขึ้นเวทีแล้ว

บุคลิกของเขาดูนักเลงมากๆ อวัยวะบนใบหน้าไม่ถือว่าดูดีเป็นพิเศษ แต่เมื่อรวมเข้าด้วยกัน กลับทำให้คนที่ได้เห็นสบายตาสุดๆ

ไม่นานก็เริ่มบรรเลงเพลงที่เต็มไปด้วยพลังขึ้นมา......

เขาเริ่มโยกร่างกายตามจังหวะอย่างเมามัน การเต้นของเขายืดหยุ่นดีมาก เมื่อแสดงท่าทางออกมาราวกับจะเปล่งแสงออกมาอย่างนั้นเลย

ชัชนันท์ชอบสายตาที่หนักแน่นมั่นคงของเขาที่สุด ในนั้นซ่อนความเด็ดเดี่ยวและความดื้อรั้นเอาไว้อย่างไม่มีขีดจำกัด

"เป็นไง?" นลินถาม

"ให้เขามาเป็นเด็กฝึกหัดที่บริษัทเราเถอะ" มุมปากของชัชนันท์อมยิ้มเล็กน้อยด้วยความพอใจ

"โอเค......" นลินดีดนิ้วด้วยความเบิกบาน

เหล่าลูกคนรวยที่นั่งโต๊ะเดียวกับแทนไทก็สังเกตเห็นชัชนันท์อย่างรวดเร็ว......

กรรณที่นั่งไขว่ห้างอยู่ข้างๆ มือข้างหนึ่งกอดคอแทนไท เชิดๆคางไปทางตำแหน่งของชัชนันท์ พูดอย่างสบายๆ "ผู้หญิงที่ใส่ชุดสีฟ้าอ่อนนั่น สมบูรณ์แบบไปหน่อยมั้ง? ทั้งหน้าสวย ทั้งหุ่นดี สวยเกินไปจริงๆ......"

"จากประสบการณ์ที่ฉันเคยมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน หน้าอกผู้หญิงคนนี้อย่างน้อยก็ต้องมีคัพDแหละ"

ในทันที สีหน้าของแทนไทก็อึมครึมลง เขาไม่พูดอะไรสักคำ แต่เอาสูทสีดำที่อยู่ข้างๆ โยนไปบนหัวของกรรณทันที

สายตาของอีกฝ่ายจึงมืดไปหมด

"ภรรยาของฉันแกยังกล้าสนใจอีกนะ อยากตายหรือไง?" เสียงเย็นยะเยือก ที่ปะปนไปด้วยความเผด็จการ แทรกซึมเข้าไปในความสับสนอลหม่านและความอึกทึกครึกโครม

ชั่วพริบตา คนทั้งโต๊ะต่างตกตะลึงจนแทบจะกลายเป็นหิน......

ข่าวนี้ สร้างความตกใจให้กับทุกคน ไม่น้อยไปกว่าการที่มีคนบอกว่าพรุ่งนี้โลกจะระเบิดแล้วเลย

กรรณรีบดึงเสื้อคลุมที่อยู่บนหัวลงมา พยายามกลืนน้ำลายอย่างเต็มที่ มองชายหนุ่มแล้วถามขึ้น "แทน......แกอำใช่ไหม? จริงหรือเล่นเนี่ย? ผู้หญิงคนนั้นก็คือภรรยาคนนั้นของแกงั้นเหรอ?"

"แม่งเอ้ย......นี่เพอร์เฟกต์เกินไปไหม?" แววตาของกรรณเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

หลังจากคนอื่นๆเห็นชัชนันท์แล้ว ก็รู้สึกอย่างเดียวกัน

ผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงงั้นเหรอ? มีรูปลักษณ์ทั้งหมดทั้งมวลของนางฟ้า ที่บรรดาผู้ชายเฝ้าฝันถึงเป็นที่สุดน่ะสิ

"ในเมื่อเป็นพี่สะใภ้ งั้นตอนนี้ฉันจะไปเรียกพี่สะใภ้มาสนุกกับพวกเรา ทุกคนจะได้ทำความรู้จักกันพอดี" จิตรินปล่อยเน็ตไอดอลหน้าเด็กที่อยู่ในอ้อมกอดคนนั้น ยืดตัวจัดๆเสื้อคลุมของตนเองเล็กน้อย พูดออกมา

"นั่นสิๆ พี่สะใภ้สวยขนาดนั้น วันนี้ต้องทำความรู้จักให้ได้" คมสันพลางเล่นไฟแช็กฝังเพชรสีดำในมือพลางพูดขึ้น

"ใช่ๆๆ เดี๋ยวฉันจะไปเชิญพี่สะใภ้มา" กรรณก็ลุกขึ้นยืนทันที เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น

"เงียบให้หมด นั่งลง" ชายหนุ่มพูดอย่างวางอำนาจ ไม่อนุญาตให้ใครต่อต้าน

หลังจากทุกคนสบตากันและกัน จึงนั่งลงเงียบๆ

พวกเขาที่กำลังนั่งลงไป ล้วนแต่เป็นบุคคลที่สูงศักดิ์ที่สุดในประเทศZ

สิ่งที่เรียกว่าความสูงศักดิ์ก็มีการแบ่งชนชั้นเช่นกัน มีอำนาจอยู่ชนชั้นที่หนึ่ง มีเงินอยู่ชนชั้นที่สอง

"......"

ไม่นึกว่าตอนนี้คมสันจะเถียงไม่ออก แต่ทว่าที่เขาพูดก็เหมือนจะมีเหตุผลใช้ได้นะ

เสียงเพลงที่ดังสะเทือนหูกีดขวางโต๊ะสองตัวของพวกเขาสองคนได้สำเร็จ ชัชนันท์ไม่ได้ยินเลยว่าพวกเขาคุยอะไรกันอยู่ ทั้งยังไม่ได้สนใจสถานการณ์ของโต๊ะพวกเขาด้วย

เธอแค่มองไอดอลวัยรุ่นที่แสดงอยู่บนเวทีอย่างเงียบๆ

ระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกัน ผู้ชายวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่ดูเหมือนนักเลง ก็เดินมาถึงข้างกายของชัชนันท์อย่างเอิกเกริก

ชัชนันท์จึงรู้สึกได้ทันทีว่าโลกของตนเองมืดลงไปไม่น้อยเลย

คนยี่สิบกว่าคนกลุ่มนี้ เมื่อยืนอยู่ด้วยกันแล้วก็น่ากลัวพอตัว

อีกด้านหนึ่ง พวกแทนไทก็สังเกตเห็นเหตุการณ์ในตอนนี้แล้ว ม่านตาของชายหนุ่มหดตัวขึ้นมาทันที

"แม่งเอ้ย! รังแกพี่สะใภ้ของฉันเหรอวะ?" กรรณสบถออกมา

"กล้าท้าทายอำนาจงั้นเหรอ?" รอยยิ้มทั้งหมดบนใบหน้าของจิตริน ก็ชะงักงัน

ในทันที กรรณ จิตริน คมสันก็ยืนขึ้นมา

แทนไทยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น แววตาอึมครึมเย็นยะเยือก นิ้วมือเรียวยาวลูบด้ามปืนที่เย็นเฉียบซึ่งเหน็บอยู่ที่ช่วงเอวอย่างต่อเนื่อง

เทียบกับพวกเขาแล้ว ชัชนันท์สงบกว่าเยอะเลย เธอแค่กวาดสายตามองพวกเขานิ่งๆ ยืนขึ้นมาอย่างใจเย็น แต่ชั่วพริบตาก็เปลี่ยนเป็นท่าทีเย็นชา "พวกนายจะทำอะไร?"

"ทำอะไรงั้นเหรอ? ก็ต้องจัดการเธอน่ะสิ ถ้าไม่อยากขายหน้าอยู่ที่นี่ ก็ตามพวกฉันออกไป" ผู้ชายหัวล้านที่นำหน้าเข้ามาพูดขึ้นด้วยความดุดัน

"เพล้ง----"

อีกฝ่ายยังพูดไม่จบ ชัชนันท์ก็หยิบขวดเบียร์ขึ้นมา แล้วทุบไปที่หัวล้านของเขาอย่างแรง

ชั่วพริบตา ขวดเหล้าก็แตกกระจาย......

เลือดสีแดงสดบนหัวของผู้ชายคนนั้น สาดกระเด็นไปทั่วทุกทิศ