หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 208

ในใจของชัชนันท์อยู่ๆ ก็มีน้ำโหขึ้นมา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มก็เย็นชาลงในทันที

ทันใดนั้นเธอก็เร่งฝีเท้าขึ้น สายตามองไม่ที่หญิงสาวคนนั้นอย่างเย็นชา

“ฉันไม่สนใจ ผู้หญิงง่ายๆ และหน้าที่ผ่านมือหมอมาแล้วหรอกนะ......” แทนไทตอบอย่างเย็นชา โดยที่สายตาไม่ได้มองไปทางหญิงสาวนั่นเลยสักนิด คิ้วคมขมวดเข้ม ไม่ได้ปิดบังความรังเกียจของเขาเลย

“อะไรนะ? ผู้หญิงง่ายๆ?” หญิงสาวโกรธจนหน้าเขียวปั๊ด

“หรือว่าไม่ใช่? คุณผู้หญิงง่าย เธอนั่งที่นั่งของฉันอยู่” ชัชนันท์ยืนตรงหน้าหล่อน กดสายตามองลงมาที่หน้าของหล่อน นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

สายตาของแทนไทมองไปที่ใบหน้าของชัชนันท์อย่างนิ่งๆ มุมปากยกโค้งยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้ม

หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ และลุกขึ้นยืน พลางมองแทนไท กับชัชนันท์อย่างโมโหและพูด “เธอ......พวกเธอจะมากไปแล้วนะ”

“มีหน้ามาอ่อยสามีคนอื่น ก็อย่ามาทำเป็นรับไม่ได้กับคำพูดคนอื่นเลย......” ชัชนันท์หึอย่างเย็นชา

“อะไรนะ? สามีเธอ?” หญิงสาวช็อกไป ท่าทีดูหงอยลงไปเยอะ

“ใช่ เธอมีปัญหาเหรอ?” ชัชนันท์ถามกลับ

ขณะที่หญิงสาวหยิบกระเป๋าของตน และเตรียมจากไป

ชัชนันท์ก็ขวางทางหล่อนเอาไว้ และยื่นมือไปตบไหล่ของหล่อน “สาวน้อย อยากจะอ่อยให้ติด ทางที่ดีไปเปลี่ยนน้ำหอมมาใหม่นะ อย่าใช้กลิ่นเหม็นแบบนี้”

“กลิ่น......กลิ่นเหม็น?” หญิงสาวโมโหจนปากสั่น

ชัชนันท์ไม่พูดอะไรกับหล่อนอีก ดันหล่อนออกไป และนั่งลงที่นั่งตรงข้ามผู้ชายอย่างสง่าผ่าเผย หยิบกระจกออกมาอีกครั้งเพื่อเช็กลิปสติกที่ตนเพิ่งเติมมาเมื่อครู่

แต่หญิงสาวกลับไม่มีท่าทีที่จะจากไปแต่อย่างใด หล่อนถูกชัชนันท์ทำให้โกรธสุดๆ และเตรียมจะยื่นมือออกมาจิกผมของเธอ

จากกระจก ชัชนันท์ได้เห็นภาพนั้นพอดี

เธอจึงคว้ามือของหญิงสาวเอาไว้ จากนั้นก็สะบัดออก และจ้องหญิงสาวอย่างเย็นชา “ถ้าไม่อยากตาย ก็รีบไสหัวไป”

ในตอนนี้ สายตาของคนในร้านอาหารทุกคู่ก็มาหยุดลงตรงที่พวกเขา

คนส่วนมากเห็นทุกอย่างหมด จึงค่อยๆ เริ่มแอบพูด ต่อว่าหญิงสาว

แทนไทมองชัชนันท์อย่างลึกซึ้ง มุมปากก็ยกโค้งมากขึ้น

หญิงสาวแพ้และกระทืบเท้าอย่างโมโห จากนั้นก็วิ่งหนีออกไปเลย

ชัชนันท์ขมวดคิ้วอีกครั้ง เอากระจกใส่ในกระเป๋าอย่างไม่พอใจ และอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา “คนนี่มีทุกประเภทจริงๆ เลย”

เดิมที เธออารมณ์ดีๆ ตอนนี้ถูกเหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้อารมณ์เสียไปหมดแล้ว

เขามองจ้องไปที่ใบหน้าของเธออีกครั้ง มุมปากก็มีรอยยิ้มแหย่ๆ “อย่าโกรธไปเลย คุณภรรยา......”

คำง่ายๆ สองคำ ก็ราวกับมีกระแสไฟ ไหลผ่านใจของเธอ ประตูหัวใจของเธอเริ่มสั่นชาไปหมด จังหวะหัวใจก็เต้นผิดไปครึ่งจังหวะ

เธอพยายามเก็บอาการ พลางมองหน้าเขาอย่างนิ่งๆ “ใครเป็นภรรยานายกัน......”

“เมื่อกี้ เธอพูดเอง ว่าฉันเป็นสามีเธอไม่ใช่เหรอ?”

“นั่นก็เพราะ......” ในเวลานี้ เธอก็หาข้ออ้างที่ฟังขึ้นมาไม่ได้แล้ว

ที่จริงแล้วเมื่อกี้เรื่องที่เธอทำออกมาทั้งหมด เป็นปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติของเธอ ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้พูดออกมา

“เพราะอะไรกัน?” เขาถาม นัยน์ตาอารมณ์ไม่ชัดเจน

“ฉันอยากจะช่วยนายหลุดพ้น......” ชัชนันท์พูดขึ้นอีก

“อ่อ?” คิ้วคมเลิกขึ้น พลางมองดวงตาของเธอต่อ

วินาทีนี้ เธอรู้สึกถึงสายตาคู่นึง ที่เหมือนกับเครื่อง CT Scan ราวกับสามารถมองเธอทั้งหมดได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

ทันใดนั้นเธอก็ร้อนตัวและมองออกไปนอกหน้าต่าง “แบบนั้นแหละ......”

ทำไมถึงได้ร้อนตัวแบบนี้ ตัวเธอเองก็ไม่เข้าใจ

“อ่อ......” เขาพูดสั้นๆ โค้งมุมปากค่อยๆ ยกเข้มขึ้น

“ติ๊ดติ๊ดติ๊ด......” ในขณะนั้น โทรศัพท์ของผู้ชายก็ดังขึ้น

เธอรู้ชัดมาตลอดว่าพวกเธอนั้นต่างกันราวดำกับขาว ทำไมหัวใจยังเดินมาถึงจุดนี้ได้กันนะ?

เธอไม่เข้าใจ

แต่ที่เธอเข้าใจก็คือ ตอนนี้เธอกำลังหึงอยู่

เขายังคงคุยกับคนปลายสายต่อ คุยอยู่สักพักถึงจะวางสาย

เขาวางโทรศัพท์ลง และเงยหน้ามองชัชนันท์ “ทำไมไม่กินล่ะ?”

ชัชนันท์ถึงได้สติกลับมา และยิ้มอย่างเลิ่กลั่ก “เมื่อกี้คิดอะไรอยู่อ่ะ”

“คิดอะไรเหรอ?” เขาถาม

“ไม่มีอะไร......” เธอส่ายหน้า เก็บกดทุกอารมณ์ของตัวเอง และดื่มน้ำเปล่าไปหลายอึก

ขณะนั้นพนักงานก็ยกอาหารมาเสิร์ฟ

เขาจึงนำน้ำส้มที่เธอสั่ง ดันไปไว้ข้างหน้าเธอ “อีกแป๊บฉันมีที่ที่ต้องไป กินข้าวเสร็จ เธอขับรถกลับเองนะ”

ในใจชัชนันท์รู้สึกอัดอั้น แต่กลับไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้ารับ

…………

กินข้าวเสร็จ ทั้งสองก็เดินออกมาจากร้านอาหารด้วยกัน ผู้ชายก็เรียกรถออกไปแล้ว แต่ชัชนันท์กลับขึ้นรถตัวเองอย่างไม่แฮปปี้

หลังจากขึ้นรถ เธอก็รู้สึกวุ่นวายใจมากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกราวกับสูญเสียอะไรที่สำคัญอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ไป

เธอนั่งอยู่ในรถอยู่นาน ถึงจะดึงสติกลับมาได้ และสตาร์ทรถออกไป

หน้าประตูโรงแรมฮิลตัน รถแท็กซี่คันนึงก็จอดลงอย่างสนิท

แทนไทลงจากรถอย่างสง่า ภายใต้สายตาที่น่าทึ่งของคนรอบข้าง ก็ก้าวขายาวเดินเข้าโรงแรมไป

จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ และขึ้นไปยังชั้นบนสุด หน้าประตูห้องสวีทหมายเลข 8809 เขายกมือขึ้นมาเคาะประตูห้อง