หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 23

มาวินโกรธมากขึ้น เขาจับหน้าท้องที่ปวดเมื่อยของตนและถามว่า "แกตบฉันเหรอ"

แทนไทไม่สนใจ เขามองชัชนันท์อย่างเงียบๆ ราวกับว่ามาวินไม่สมควรได้รับสายตาของเขาด้วยซ้ำ

"มีคนจัดการเธอ" ชัชนันท์ยิ้มราวกับสายลมฤดูร้อน มันทั้งอบอุ่นและสบาย

ความโกลาหลครั้งใหญ่ ทำให้ผนังด้านนอกของบ้านกำลังจะพังทลายลง และผู้คนภายในบ้านน่าจะได้ยินเสียงนี้นานแล้ว

ดังนั้นเธอไม่ต้องทำอะไรกับชลิตา เธอแค่รออย่างเงียบๆ ตอนนี้เธอเป็นฝ่ายเสียหาย

ในขณะนี้ วันชัย หทัย ภราดร และดวงพร ออกมาจากบ้าน

พวกเขาทั้งหมดออกมาเพราะได้ยินคนใช้บอกว่ามีรถชนกำแพงของบ้าน

เมื่อเห็นเหตุการณ์เบื้องหน้าพวกเขา ผู้อาวุโสอย่างพวกเขาต่างก็ตกตะลึง

เมื่อชลิตาเห็นพวกเขาออกมา ก็ตัวสั่นด้วยความกลัว

"เกิดอะไรขึ้น รถสองคันนี้ชนกำแพงพร้อมกันหรอ? นั่นรถสีแดงของนันท์นี่? นันท์ขับรถประสบอุบัติเหตุ และทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้เหรอ"

เมื่อพูดถึงคำว่า "นันท์" หทัยก็เน้นน้ำเสียงของเธอเป็นพิเศษ

"นันท์ ทำไมขับรถไม่ระวังแบบนี้? เธอดื่มเหล้าเหรอ?"

"การดื่มแล้วขับไม่ดี โดยเฉพาะในตอนกลางวันแสกๆ" หทัยดูเหมือนเธอกำลังหัวเราะเยาะ

จากนั้น หทัยก็จ้องมองไปที่ใบหน้าของแทนไท ออร่าที่น่าเกรงขามที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขาทำให้เธอหายใจเข้าโดยไม่รู้ตัว

เมื่อมองดูรถที่แบนราบ เธอก็รู้สึกว่ารถนั้นเป็นของเขาโดยไม่รู้ตัว

ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนลูกหลานคนร่ำรวย แต่งตัวดี แต่เธอไม่คิดว่ารถที่เขาขับจะเป็นเพียงรถที่มีมูลค่าเพียงสี่แสนกว่าห้าแสนเท่านั้น

"นี่คุณครับ นันท์ไปชนรถของคุณใช่ไหม ฉันขอโทษแทนเธอด้วย" หทัยกล่าวอีกครั้ง

"หุบปาก!" วันชัยดุอย่างเย็นชา

หทัยปิดปากของเธอทันที ไม่กล้ามองเขา

"นันท์ เกิดอะไรขึ้น? แล้วคนที่อยู่ข้างหนู...?" วันชัยถามด้วยใบหน้าที่จริงจัง จากนั้นดวงตาของเขาก็จ้องไปที่ใบหน้าของแทนไท

แทนไทพยักหน้าอย่างสุภาพกับเขา

"เขาเป็นเพื่อนของหนู สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในสถานการณ์นี้ พ่อควรถามชลิตาค่ะ หรือไม่ก็ดูภาพกล้องวงจรปิดที่ประตู" ก่อนที่แทนไทจะพูด ชัชนันท์ตอบอย่างเรียบร้อย

"หมายความว่ายังไง? เกี่ยวข้องกับชลิตาอีกแล้วหรอ" ใบหน้าของวันชัยเต็มไปด้วยความโกรธ

ดวงตาของหทัยเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ "เป็นไปได้ยังไง?"

มาวินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ "ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? เธอเห็นรถกำลังขับเข้ามา ดังนั้นเธอจึงผลักชัชนันท์ออกไป เธออยากจะฆ่านันท์โดยให้นันท์โดนรถชน ผมเห็นกับตาของผมเอง"

วันชัยตกใจจนพูดไม่ออก!

แม้ว่ามาวินจะพูดไม่ผิด ชัชนันท์ก็เย้ยหยันพฤติกรรมของเขา

นี่คือผู้ชายที่เลวที่สุด รักไวเลิกรักไว เมื่อไม่รักแล้ว ก็สามารถเหยียบย่ำอีกฝ่ายอย่างไร้ความปรานี

เมื่อก่อนเป็นเธอ ตอนนี้เป็นชลิตา

แต่เมื่อเห็นจุดจบของชลิตา เธอรู้สึกดีใจ

ภราดรและดวงพรที่อยู่ข้างๆ ทั้งคู่สูดอากาศเข้าไปโดยไม่รู้ตัว พวกเธอคิดว่าดีแล้วได้ถอนหมั้น

ชลิตารู้สึกได้ชัดเจนว่าเขาเกลียดตัวเธอมากแค่ไหน!

ไม่ว่าเมื่อก่อนจะโกรธแค่ไหน เขาก็ไม่เคยใจร้ายกับเธอขนาดนี้

เธอรู้สึกว่าเธอไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่เพียงแต่เธอจะสูญเสียมาวิน แต่ยังสูญเสียตำแหน่งทั้งหมดของเธอในรัตนากรกุลกรุ๊ปอีกด้วย!

ชัชนันท์กลับมาครั้งนี้เพื่อแก้แค้นเธอ! เธอแค่ต้องการให้ชลิตาไม่เหลืออะไร!

ตอนนี้เป้าหมายของเธอสำเร็จแล้ว! สำเร็จแล้ว!

เธอไม่พอใจ! ไม่พอใจจริงๆ!

หทัยก็ตื่นตระหนก เธอก้าวไปข้างหน้าทันที จับมือวันชัยไว้อย่างแน่นและพูดอย่างกังวลว่า "คุณคะ ลูกยังเด็ก ปล่อยลูกไปเถอะ"

"มาวิน เราไปกันเถอะ" ภราดรเหลือบมองแม่ลูกทั้งสองด้วยความรังเกียจ จากนั้นก็หันกลับมา และเดินกลับไปที่ลานบ้าน

มาวินและดวงพรตามมาอย่างรวดเร็ว

วันชัยเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดของหทัย และใบหน้าของเขาเย็นชาอย่างมาก

ไม่นานบอดี้การ์ดสองคนในชุดสูทและรองเท้าหนังก็เดินเข้ามาด้วยความเคารพและถามพร้อมกันว่า "คุณท่าน ต้องการออกคำสั่งอะไรครับ"

"แกเอาไอ้คนชั่วคนนี้ไปไว้ในห้องมืด แต่ตี50 ครั้งก่อน จากนั้นก็ขังไว้ในนั้นเป็นเวลาหนึ่งเดือน ในช่วงเดือนนี้จะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปที่นั่น!" วันชัยเสียสติไปอย่างสิ้นเชิงด้วยความโกรธ

"ไม่นะคะพ่อ...พ่อ แผลเก่าบนร่างกายหนูยังไม่หาย ถ้าหนูถูกตีอีก หนูจะตายจริงๆ" ชลิตาร้องไห้และอ้อนวอนอย่างบ้าคลั่ง

ในเวลานี้ รถเมอร์เซเดส-เบนซ์ S600 สีดำของวงศ์ดีประสิทธิ์ก็ขับออกไปอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ชลิตาก็ลุกขึ้นทันที กางแขนออก ขวางอยู่หน้ารถและถามมาวินที่นั่งเบาะคนขับเพื่อขอความช่วยเหลือ "พี่วิน ช่วยด้วย...พี่จะไม่ช่วยกันแบบนี้ไม่ได้นะ.. .!"