หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 24

มาวินดูรังเกียจ เขาพูดกับตัวเองว่า "บ้าจริงๆ"

จากนั้นเขาก็รีบขับรถไปด้านข้างและพยายามขับออกไป

ชลิตาวิ่งไปด้านข้างรถทันที กอดด้านหน้ารถไว้แน่นแล้วพูดว่า "มาวิน! ฉันท้องแล้ว! พี่ไม่สนใจตาไม่ได้นะ!"

เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่ง สีหน้าของเธอเกือบจะบิดเบี้ยว และเส้นเลือดก็นูนออกมาที่คอและหลังมือของเธอ

คนวงศ์ดีประสิทธิ์ที่อยู่ในรถได้ยินอย่างชัดเจน

มาวินตกตะลึง เขาลงจากรถในวินาทีต่อมา คว้าข้อมือของชลิตา และถามอย่างเย็นชา "พูดอะไรนะ? ท้องเหรอ?"

เขาชอบความสบายเลยไม่เคยป้องกัน และเป็นไปได้ว่าเธอจะตั้งครรภ์

แต่ทำไมต้องเกิดขึ้นในเวลานี้ด้วย!

ภราดรและดวงพรตกใจในเวลาเดียวกัน มองไปที่ชลิตาที่อยู่นอกรถด้วยความไม่เชื่อ

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ชอบชลิตา แต่เด็กนั้นเป็นลูกหลานวงศ์ดีประสิทธิ์ ดังนั้นพวกเขาจึงช่วยไม่ได้!

ชัชนันท์ วันชัยตกตะลึง

หทัยแอบดีใจ เวลาเจอปัญหาอะไรที่ยากจะแก้ไข มันจะมีทางออกอื่นเสมอ!

ทำไมเด็กคนนี้ไม่พูดก่อนหน้านี้? ถ้าเธอพูดเร็วกว่านี้ ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ถอนหมั้น แต่ไม่เป็นไร ยังไม่สายเกินไปที่จะพูดตอนนี้!

มีเพียงแทนไทที่ดูเย็นชาและดูเหมือนคนนอก

มาวินกำข้อมือของเธอแน่นทันที จ้องไปที่ใบหน้าของเธอแล้วถามว่า "จริงเหรอ? อย่าโกหกผมเลย"

ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจเพียงใด เขาเพิ่งเห็นมัน และเขาจะไม่เชื่อง่ายๆ แม้ว่าจะเป็นไปได้ก็ตาม

ทันทีที่เขาพูดจบ ภราดรและดวงพรก็เดินไปหาทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว

ภราดรมองชลิตาอย่างคาดหวังและถามว่า "จริงเหรอ? ตา?"

ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปไวมาก

ดวงพรที่อยู่ด้านข้างก็เหมือนกัน

"จริงสิ ถ้าไม่เชื่อตา ไปทำการตรวจที่โรงพยาบาลก็ได้ ไปเดี๋ยวนี้เลย..." ชลิตามองดูพวกเขาและพูดด้วยสีหน้าที่แน่วแน่

ถึงแม้ว่าการโกหกจะผิด แต่การโกหกนี้ก็จำเป็น ถ้าเธอไม่พูดแบบนี้ เธอไม่เพียงแต่จะถูกพ่อตีให้ตายเท่านั้น และก็อย่าหวังว่าจะได้คบกับมาวินอีก!

เธอรักมาวิน นอกเหนือจากการรักเขาแล้ว เธอรักออร่าบนตัวเขามากกว่า เธอรักสิ่งที่เขามอบให้กับเธอ!

หลังจากที่ได้อยู่กับเขา เพื่อนๆ ของเธอก็ต่างก็อิจฉาตาร้อน เธอชอบคนอื่นมองตัวเองด้วยหน้าตายกย่อง และเธอหวังว่าเธอจะอยู่บนจุดสูงสุดเสมอ!

แม้ว่าชัชนันท์เน้นย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเธอไม่ชอบมาวิน แต่หล่อนก็ยังไม่อยากเชื่อเลย บางทีที่ทำแบบนี้ก็เพื่อควบคุมเขาได้มากกว่า?

ตราบใดที่เธอยังมีลมหายใจ เธอจะไม่ทำให้หล่อนประสบความสำเร็จ! เกลียดท่าทีที่ได้ใจของหล่อน!

"ไปโรงพยาบาลราษฎร มันใกล้ที่สุดแล้ว" ดวงพรพูดอย่างหมดความอดทน

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของชลิตาก็กระชับขึ้นทันที และตอบโดยไม่ได้คิดว่า "ค่ะ"

เธอคิดว่าตอนนี้พวกเขาจะไปที่นั่นอย่างแน่นอน ประการแรก พวกเขาต้องคุ้นเคยกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลนี้มาก ประการที่สอง ในบรรดาโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่นี่ที่สุด โรงพยาบาลราษฎรเป็นโรงพยาบาลที่ดีที่สุด

เดิมที เธอคิดว่าถ้าพวกเขาไม่ไปที่นั่น เธอจะแนะนำให้พวกเขาไป แต่เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะพูดถึงที่นี่ด้วยตัวเองจริงๆ

ไปที่นั่นจัดการได้ง่ายมาก โจอี้ หัวหน้าแผนกสูติ-นรีเวชที่นั่นเคยนัดหมายกับเธอมาก่อน

จากนั้น มาวินก็พาชลิตาเข้าไปในรถทันที

เธอพูดอย่างมั่นใจโดยไม่ลังเล "ค่ะ เข้าใจแล้ว"

แม้ว่าจะมีเวลาเพียงสัปดาห์เดียว แต่ก็เพียงพอสำหรับเธอ

"ถ้าหนูไม่เข้าใจอะไร สามารถถามพ่อได้" วันชัยกล่าวอีกครั้ง

"ค่ะ......"

หทัยมองบนใส่หล่อนอย่างอดไม่ได้ เธอไม่พอใจมากๆ

เดิมทีตำแหน่งผู้จัดการขายอสังหาริมทรัพย์ควรจะเป็นของลูกสาวของเธอ ชลิตา แต่ตอนนี้ได้ตกเป็นของนังสารเลวคนนี้แล้ว!

เธอเพียงหวังว่านังสารเลวคนนี้จะไม่ประสบความสำเร็จใดๆ ทั้งนั้น มิฉะนั้น ในอนาคตรัตนากรกุลกรุ๊ปอาจไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชลิตาอีก

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ มือของหทัยที่ห้อยอยู่ข้างๆเธอก็กำหมัดแน่นทันที

คิดๆดูแล้ว เธอรู้สึกว่าชัชนันท์เป็นคนที่ไม่มีประสบการณ์ในการบริหาร อยู่ดีๆ เข้ามารับช่วงต่ออสังหาริมทรัพย์แห่งใหม่ด้วยความเร่งรีบ หล่อนจะประสบความสำเร็จง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไง!

"อืม งั้นพ่อไปก่อนนะ" หลังจากพูดจบ วันชัยก็จ้องไปที่แทนไท

หลังจากที่ทั้งสองพยักหน้าอย่างสุภาพต่อกัน วันชัยก็หันหลังกลับและเข้าไปในบ้าน

หทัยไม่ได้ติดตามในทันที แต่เดินไปหาชัชนันท์ด้วยใบหน้าที่เย็นชา มือของเธอโอบหน้าอกไว้ ก่อนจะเชิดคางของเธอขึ้นอย่างเย่อหยิ่งและพูดอย่างเย็นชา

"บางครั้งจะทำอะไรก็ควรจะรู้ความสามารถตัวเองก่อนนะ"

"แม้ว่าเธอจะจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง แต่เธอก็ไม่มีประสบการณ์ด้านการจัดการ"

"การรับช่วงต่อแบบเร่งรีบอย่างนี้ เธอจะทำให้ดีได้ยังไง"