หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 26

ภราดรมองมาวินด้วยสีหน้าจริงจัง พลางเอ่ยเตือนว่า "ฉันไม่สนใจว่าในใจแกจะคิดยังไงกันแน่ ในเมื่อมีลูกแล้ว ก็คบกับตาต่อไป และกลับบ้านไปเตรียมตัวแต่งงานซะ"

ชลิตาได้ยินแล้วก็มีสีหน้าเบิกบานทันที คำพูดที่เอ่ยไปเพราะเข้าตาจนเมื่อครู่นี้ได้กลายเป็นสิ่งที่เยี่ยมยอดที่สุดในชั่วพริบตา

เธอลูบท้องตัวเองทันที ในใจก็คิดว่ายังดีที่เมื่อครู่ตัวเองฉลาด คิดถึงวิธีนี้ขึ้นมาได้ ไม่อย่างนั้นมาวินคงหลุดมือไปแล้ว

ความจริงแล้วก่อนจะมาที่นี่ เธอก็ส่งไลน์ไปหาหัวหน้าแผนกสูตินรีเวชคนนั้น ขอร้องเขาให้ร่วมมือปลอมแปลงผลการตรวจเท็จขึ้นมา เงื่อนไขก็คือนอนกับเขาคืนหนึ่ง ฝ่ายตรงข้ามจึงตอบตกลงโดยไม่ต้องคิดทันที

เดิมเธอก็เสพติดเรื่องนั้นหนักมาก เพราะมาวินทำให้ตนเองพึงพอใจไม่ได้ เธอจึงต้องไปหาโฮสต์ แอบนัดกับผู้ชายไม่ซ้ำหน้า

ดังนั้น สำหรับคนแบบเธอแล้ว เพื่อผลประโยชน์จะนอนกับคนอื่นสักหน่อยก็ไม่นับว่าเป็นอะไรได้

"ใช่แล้วมาวิน ในเมื่อเป็นแบบนี้ แกก็ให้ทางด้านทวิตเตอร์ถอดคำค้นหายอดนิยมออกเถอะ" ภราดรเอ่ย

ในเมื่อเลิกกับชลิตาไม่ได้แล้ว เช่นนั้นพวกเขาย่อมต้องจ่ายเงินถอดคำค้นหายอดนิยมออก ชลิตาขายหน้าก็เท่ากับตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ของพวกเขาขายหน้า

"ยังมีชลิตา ฉันหวังว่าจะไม่มีครั้งหน้าอีก ไม่อย่างนั้นฉันก็จะไม่พูดดีๆแบบนี้แล้ว" เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ภราดรก็มีสีหน้าไม่พอใจ

ชลิตาพยักหน้าเต็มแรงทันที

...

ค่ำคืนนี้

ห้องส่วนตัวในสวนลอยฟ้าซึ่งครอบครองพื้นที่ทั้งหมด 150 ตารางเมตรที่อยู่ชั้นบนสุดของบาร์ไม่ลา

เพดานและกำแพงทั้งหมดล้วนใช้กระจกนิรภัยในการสร้าง

ที่นี่ไม่เพียงแต่จะมีอุปกรณ์ร้องคาราโอเกะเฉพาะทางแล้ว ยังมีสระว่ายน้ำ ดอกไม้ใบหญ้า ตู้เย็น โซฟา โต๊ะเล่นไพ่นกกระจอก เตียงคิงไซส์ และไวน์นับร้อยขวดที่มีมูลค่าหกเจ็ดหลัก

มันคือห้องส่วนตัวที่หรูหราที่สุดของบาร์ไม่ลา ทั้งบาร์มีเพียงแค่ห้องนี้ห้องเดียว คิดจะเข้ามามีเพียงแค่เงินนั้นไม่พอ

ข้างโต๊ะน้ำชาคริสตัลสุดหรู แทนไท กรรณ คมสัน และจิตริน หลายคนนั่งล้อมวงลิ้มรสไวน์แดงระดับไฮเอนด์อยู่ด้วยกัน

แสงไฟสลัวเล็กน้อย พวกเขามองเห็นสีหน้ากันและกันได้ไม่ชัด บนเพดานเต็มไปด้วยแสงดาวและแสงไฟที่ผสมผสานกัน แฝงไปด้วยความรู้สึกงดงามเลือนราง

"ที่นายเรียกพวกเรามาในวันนี้ ก็เพื่อให้เรามาดื่มไวน์หรอ ไม่มีสาวๆ?" กรรณพิงร่างเข้ากับโซฟาด้วยท่าทางเกียจคร้าน เขานั่งไขว่ห้างถือแก้วไวน์Lafiteปี 1982 เอาไว้ พลางเอ่ยถาม

"นอกจากสาวๆแล้ว ในสมองนายไม่มีอย่างอื่นแล้วหรอ" เอ่ยจบ แทนไทก็จิบไวน์แดงอย่างสง่างามไปคำหนึ่ง ลำคอที่ขยับไปมาเล็กน้อยนั้นเซ็กซี่ยั่วยวนผู้คน

"ไม่มีสาวๆมาเล่นด้วย อย่างนั้นตอนนี้พวกเราจะทำอะไรกัน" คมสันเขย่าแก้วไวน์แดงเบาๆ มือหนึ่งก็โอบจิตรินที่ดื่มไวน์เช่นเดียวกันอยู่ข้างๆ

จิตรินไม่พูดอะไร เพียงแค่มองแทนไทเงียบๆ แล้วปล่อยให้คมสันโอบตัวเอง

"ฉันจะแนะนำโครงการลงทุนที่ดีให้กับพวกนายโครงการหนึ่ง" แทนไทเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง

"อะไรหรอ" กรรณถามอย่างสนใจ ดวงตาดอกท้อที่นัยน์ตาดำขาวตัดกันอย่างชัดเจนเต็มไปด้วยประกายสว่างวาบ

คนอื่นๆก็พากันเบนสายตาไปที่หน้าของแทนไท ทุกคนล้วนมีท่าทางสนใจมาก

"พาราวิหค" แทนไทค่อยๆเอ่ย

"ห๊ะ? จะให้ลงทุนกับอสังหาริมทรัพย์ สู้ให้ฉันซื้อที่ดินที่ถูกใจแห่งหนึ่งแล้วสร้างชุมชนขึ้นมาขายไม่ดีกว่าหรอ" กรรณปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด และไร้ความสนใจอย่างสิ้นเชิง

"นั่นสิ" กรรณก็คิดเช่นนั้น

ท่ามกลางควันบุหรี่ที่ลอยวนเวียน โครงหน้านั้นดูน่ามองเป็นพิเศษ ท่าทางสงบนิ่งของเขาประณีตงดงามยิ่งกว่าภาพนิตยสาร ท่าทางเย็นชาสูงส่งนั้นไม่มีใครจะเทียบได้

แม้ว่าเพื่อนๆรอบตัวเขาจะรูปร่างหน้าตาไม่เลว แต่กลับถูกเขาเอาชนะได้หมด เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา มีเพียงแค่แสงอาทิตย์เท่านั้นที่สามารถเปล่งประกายได้

"นั่น...ก็ใช่ แต่ว่าให้เอาเงินออกมาทีหนึ่งมากขนาดนี้ จะไม่เจ็บปวดได้เหรอ" คมสันเกาหัว ยิ้มกว้างจนมองไม่เห็นตา

"นั่นสิ...ช่วงนี้จนมาก บริษัทที่ฉันลงทุนไประยะนี้ผลกำไรก็งั้นๆ ทั้งยังต้องเลี้ยงทีมเกมส์มันก็ต้องใช้เงินไม่น้อย" กรรณเอ่ย

"พวกนายแสร้งร้องไห้ว่ายากจนแบบนี้ไม่รู้สึกอายบ้างหรอ" แทนไทเอ่ย

กรรณกับคมสันทั้งสองคนเงียบกริบทันที และยิ้มกระอักกระอ่วนในเวลาเดียวกัน

"แทน เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นนายห่วงคนคนหนึ่งขนาดนี้ นายคงจะไม่ได้ตกหลุมรักไปแล้วหรอกนะ" จิตรินถามอย่างอยากรู้

"ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย" แทนไทตอบ

จิตรินกระแอมไอด้วยความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย จากนั้นก็เบนสายตาไปหยุดที่ร่างกรรณ "ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้นายบอกว่าทีมนายต้องการ ADC คนหนึ่งไม่ใช่หรอ ตอนนี้หาเจอรึยัง"

"ยัง ฉันสนใจอยู่คนหนึ่ง แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่สนใจฉันเลย" กรรณตอบ

"Seven ผู้เล่นอันดับหนึ่งในเกมหรอ คนนั้นไม่เลวเลยจริงๆ ยังไงซะ ทุกครั้งที่โซโล่กันก็เป็นคนที่สามารถชนะแทนของพวกเราได้" เอ่ยจบคมสันก็เบนสายตาไปที่แทนไท

ยามว่างแทนไทชอบเล่นเกมส์นั้นมากเพื่อผ่อนคลาย ชื่อในเกมส์ของเขาคือห้า ก่อนที่ Seven จะปรากฏตัวขึ้นในเกมส์ เขาไม่เคยแพ้ใครในการต่อสู้แบบโซโล่มาก่อน ทว่าตั้งแต่เธอปรากฏตัวขึ้นมา ทุกครั้งที่เขาพบเธอล้วนพ่ายแพ้ตลอด

เมื่อได้ยินชื่อ Seven เขาก็มองไปทางกรรณมากขึ้นอย่างอดไม่อยู่

"หลายวันมานี้ฉันแชทส่วนตัวไปคุยกับคนคนนี้ตลอด ใช้เงินทองมาจูงใจไม่หยุด พวกนายทายผลลัพธ์ดูสิ" เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ กรรณก็กลุ้มใจมาก