หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 33

กชนิภยิ้มพอใจ จากนั้นก็หยิบกระจกแต่งหน้าเล็กๆออกมาจากกระเป๋าตรวจดูเมคอัพบนใบหน้าของตัวเองอย่างละเอียดด้วยความรวดเร็ว

เมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีปัญหา เธอก็มองไปทางเพื่อนๆของตัวเอง พลางถามว่า "พวกเธอว่าเมคอัพกับเสื้อผ้าที่จับคู่กันของฉันไม่มีปัญหาจริงๆใช่มั้ย"

"ไม่มีปัญหา" สุภาพสตรีคนหนึ่งเอ่ย

กชนิภถึงได้วางใจเดินนำคนผ่านผู้คนมากมายไปถึงข้างกายชัชนันท์

"คนสวย พวกเราจะซื้ออาคารจ้ะ" กชนิภเอ่ยเข้าประเด็น ริมฝีปากประดับไปด้วยรอยยิ้ม ความรู้สึกตื่นเต้นในใจนั้นปิดบังเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

ชัชนันท์มองไปที่ร่างของพวกเธอหลายคนทันที แค่แวบเดียวก็รู้สึกว่าคนกลุ่มนี้ไม่ธรรมดา สูงส่งและมีกลิ่นอายกดดันผู้คน

โดยเฉพาะคนที่พูดกับเธอคนนี้ เธอรู้สึกว่าสวยมาก ไม่ว่าจะเป็นผิวพรรณ รูปร่างหรือหน้าตาล้วนยอดเยี่ยม ตอนที่ยังสาวจะต้องเป็นสาวงามแน่นอน

"พวกคุณต้องการซื้อพื้นที่ขนาดเท่าไรคะ" ชัชนันท์ยิ้มบางๆ มองพวกเธอ พลางเอ่ยถามอย่างมีมารยาท

"พวกเราทุกคนต้องการอาคารที่ใหญ่ที่สุด" กชนิภเอ่ยโดยไม่ต้องคิด

"ใหญ่ที่สุดคือห้าร้อยตารางเมตรค่ะ ทั้งหมดล้วนอยู่ในอาคารนี้ซึ่งตอนนี้ยังไม่มีคนซื้อ พวกคุณคิดจะซื้อชั้นไหนคะ ตามฉันมาดูได้เลยค่ะ" ชัชนันท์แสดงออกอย่างเชี่ยวชาญและเหมาะสม

เอ่ยจบ เธอก็นำพวกกชนิภเดินไปด้านข้างแบบจำลองคอนโด ชลิตาก็ตามไปอย่างรวดเร็ว

ชัชนันท์กดเปิดปากกาเลเซอร์และชี้ไปยังแบบจำลองอาคารที่อยู่ตรงกลางสุดอาคารหนึ่ง พลางเอ่ยว่า "คืออาคารนี้ค่ะ อาคารนี้เป็นอาคารที่มีพื้นที่ขนาดใหญ่ที่สุด ที่ตั้งยอดเยี่ยม อีกทั้งพื้นที่สีเขียวรอบด้านล้วนดีที่สุดในชุมชนนี้เลยค่ะ"

เมื่อได้มองใบหน้านี้ของเธอในระยะใกล้ กชนิภก็ยิ่งพอใจมากกว่าเดิม นี่มันเทพธิดาอะไรกันนะ? ผิวพรรณเนียนนุ่มจนมองไม่เห็นรูขุมขนเลย ทั้งยังขาววิ้งด้วย เครื่องหน้าทั้งห้าก็มองไม่เห็นจุดบกพร่องเลยแม้แต่น้อย

น้ำเสียงที่ใช้พูด ทำไมถึงได้ไพเราะขนาดนี้กัน? นุ่มนวลจนทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกสบายเป็นอย่างมาก

"อย่างนั้นก็ตึกนี้แล้วกัน ฉันจะซื้อ" กชนิภเอ่ยโดยไม่ต้องคิด

เมื่อคำพูดของกชนิภหลุดออกมา ภายในสำนักงานขายก็เงียบทันที สายตาของทุกคนมองไปยังใบหน้าของเธอ ผู้คนมากมายเผยสีหน้าเหลือเชื่อออกมา

ชัชนันท์ก็เช่นกัน

ชลิตายิ่งตะลึงจนคางแทบหลุด พิจารณามองกชนิภขึ้นๆลงๆอยู่หลายรอบ อดคิดไม่ได้ว่า : คนคนนี้มันยังไงกันนะ มาถึงก็พูดว่าจะซื้อทั้งอาคาร ยังเป็นอาคารที่มีพื้นที่มากที่สุดและแพงที่สุดด้วย เธอบ้าไปแล้วเหรอ

"คุณพูดว่าคุณจะซื้อทั้งอาคารใช่มั้ยคะ" แววตาของชัชนันท์เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

"อืม ยังมีเพื่อนๆสิบกว่าคนที่อยู่ข้างฉัน พวกเธอก็จะซื้อทั้งอาคารเหมือนกัน หนูดูแล้วก็แนะนำให้พวกเธอหน่อย เอาที่ดีนะ พวกเธอไม่แคร์เรื่องเงิน" กชนิภเอ่ยต่อ

สิ้นเสียงเธอ ชัชนันท์ก็เบนสายตาไปที่ร่างของเหล่าสุภาพสตรีที่สวมชุดแบรนด์ทั้งตัวสิบกว่าคนที่อยู่ข้างหลังเธอทันที

วินาทีที่ประสานสายตากัน ทุกคนก็พากันยิ้มให้ชัชนันท์อย่างมีมารยาท ทุกคนดูแล้วล้วนให้ความรู้สึกใกล้ชิดมาก

ชัชนันท์ก็ยิ้มบางๆกลับไปเหมือนกัน ในใจเต็มไปด้วยความยินดี

เธอตื่นตระหนกจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่พบกับสถานการณ์เช่นนี้ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ เพียงแต่เธอก็สงบลงอย่างรวดเร็ว และเริ่มแนะนำคอนโดให้กับพวกเธอ

ทุกครั้งที่ปากกาเลเซอร์ของชัชนันท์ชี้ไปที่อาคารสูง ก็จะมีคนหนึ่งพูดขึ้นมาทันทีว่าตัวเองจะซื้อ โดยไม่จำเป็นให้เธอพูดอะไรมาก

ชลิตามึนงงโดยสิ้นเชิง โมโหจนหน้าเขียว เพลิงริษยาในใจก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจ

ชัชนันท์โชคดีอะไรขนาดนี้ ทำไมทุกเรื่องที่อยู่ในมือเธอมักจะประสบความสำเร็จได้ง่ายดายขนาดนี้กัน

คอนโดนี้มีอาคารทั้งหมดหกสิบกว่าอาคาร เธอนับคนกลุ่มนี้อย่างละเอียดแล้ว ทั้งหมดสิบห้าคน ก็หมายความว่าชัชนันท์สามารถขายได้ทั้งหมดสิบห้าอาคารภายในครั้งเดียว!

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ชัชนันท์คงจะไม่ได้ขายออกไปได้ครึ่งหนึ่งภายในวันเดียวจริงๆหรอกนะ? ไม่ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด จะง่ายดายขนาดนั้นได้ยังไง?!

การเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของชลิตาล้วนอยู่ในสายตาชัชนันท์ตลอดเวลา เห็นเธอมึนงงจนมีสภาพแบบนั้น เธอก็รู้สึกเบิกบานใจสุดๆ

ชัชนันท์กลับคร้านจะสนใจเธอ จึงพาขบวนของกชนิภเข้าไปเซ็นสัญญาในห้องพักผ่อน VIP

คนอื่นๆก็เมินชลิตาเช่นกัน ทุกคนเดินตรงออกจากประตูไป

ตอนนี้ชลิตารู้สึกเพียงแค่ว่าสีหน้าท่าทางที่อิ่มเอิบไปด้วยความสุขของชัชนันท์นั้นขัดหูขัดตาอย่างที่สุด เธอขยี้เท้าอย่างแรงทันที

หลังจากชัชนันท์มองส่งกลุ่มของกชนิภจากไปแล้ว ก็กลับไปยังสำนักงานขาย

ภายในห้องโถงยังมีผู้คนมากมาย เสียงดังอึกทึกเป็นอย่างมาก

ชลิตาเห็นแล้วก็รีบก้าวขึ้นมาขวางทางชัชนันท์เอาไว้ เชิดหน้าขึ้นอย่างยโส เหลือบมองเธอด้วยสายตาเย็นชา พลางแดกดันถากถาง "มีอะไรให้ภูมิใจกัน? ตอนนี้เธอยังห่างจากเป้าหมายของตัวเองอีกไกล"

"เธอคล่องแคล่วดีจริงๆ ไม่เหมือนกับสตรีตั้งครรภ์เลยสักนิด" ชัชนันท์เอ่ยเสียงเย็น

"เธอหมายความว่าอะไร" ชลิตาสีหน้าไม่พอใจ

เพิ่งจะสิ้นเสียงเธอ ชายหนุ่มวัยรุ่นสี่คนในชุดสูทเต็มยศก็เดินเข้ามาขัดบทสนทนาของพวกเธอ

หนึ่งในนั้นเอ่ยว่า "พวกเราสี่คน คนหนึ่งต้องการหนึ่งอาคาร ยิ่งใหญ่ยิ่งดี..."

ชัชนันท์ตะลึงอีกครั้ง...

ชลิตาที่อยู่ด้านข้างก็สงสัยเช่นกัน

"ค่ะๆ พวกคุณตามฉันมาเลยค่ะ" ชัชนันท์พยายามรักษาความเยือกเย็นเอาไว้ พลางเดินนำพวกเขาหลายคนไปตรงหน้าแบบจำลองคอนโด

ชลิตาก็ตามไปอย่างรวดเร็ว และอธิษฐานในใจไม่หยุดว่า หวังให้คนเหล่านี้ดูคอนโดแล้วรู้สึกไม่พอใจ ไม่ซื้อ

ชัชนันท์เพียงแค่มองเธอด้วยสายตาเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ชี้ไปยังอาคารที่ไม่ได้ระบุเอาไว้ว่าขายไปแล้วหลายอาคาร พลางมองชายหนุ่มหลายคนแล้วเอ่ยว่า

"หลายอาคารนั้นล้วนยังไม่ได้ขายออกไปค่ะ แต่ว่าพื้นที่ขนาดใหญ่เพิ่งจะถูกคนซื้อไปหมดแล้ว อาคารที่เหลือในตอนนี้ล้วนมีพื้นที่หนึ่งร้อยตารางเมตรเท่านั้น"