หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 45

ชัชนันท์มองคนตรงหน้าอย่างสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า

ทั้งเนื้อทั้งตัวของอีกฝ่ายเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยสินค้าที่ขายตามข้างถนน แม้แต่ด้ายบนเสื้อก็ยังไม่ได้ตัดออกด้วยซ้ำ

ผมสีทองนั้นถูกย้อมเป็นด่าง มองแวบแรกก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ฝีมือการย้อมของช่างทำผมมืออาชีพ

โดยเฉพาะรองเท้าผ้าใบสีขาวที่อีกฝ่ายสวมใส่อยู่ พื้นรองเท้าซีดเหลืองเล็กน้อย เหมือนว่าจะใส่มาหลายปีแล้ว

ไม่ว่าจะมองยังไง เธอก็ไม่คิดว่าคนคนนี้จะมีปัญญาซื้อบ้านในโครงการของเธอได้

ถ้าสมมติคนคนนี้ไม่ได้ซื้อบ้านในโครงการของเธอ แต่กลับมาเอะอะโวยวายที่นี่ นั่นหมายความว่ายังไง?

นั่นก็หมายความว่ามีคนจ้างเธอมา อาศัยจังหวะนี้ กวนน้ำให้มันขุ่นยังไงล่ะ!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของชัชนันท์ก็เย็นชาทันที...

เมื่อถูกชัชนันท์จ้องมอง หญิงสาวผมสีทองก็เริ่มไปไม่เป็น เธอก้าวถอยหลังทันทีโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเธอเริ่มส่อแววร้อนตัว"คุณ... ทำไมเอาแต่มองฉันอยู่ได้? รีบคืนเงินมาได้แล้ว!ได้ยินไหม!"

ชัชนันท์พ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา หันหลังให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ข้างๆ และเดินไปข้างหน้าผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับไมโครโฟนทีละก้าว "ฉันคืนเงินให้คุณก็ได้ แต่ว่าคุณต้องเอาสัญญาซื้อขายบ้านมากางให้ฉันดูก่อน"

เธอไม่ได้พูดเสียงดัง แต่ท่าทางเย็นชาของเธอ ทำให้ผู้หญิงผมทองรู้สึกเหมือนถูกกดข่มอย่างมาก

อีกฝ่ายก้าวถอยหลัง พร้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มองเข้าไปในดวงตาของชัชนันท์อย่างระมัดระวัง และกล่าวว่า "ฉัน... ฉันลืมเอามา ฉันจะกลับไปเอาตอนนี้ คุณรอฉันก่อน...... "

"แล้วคุณยินดีคืนเงินให้พวกเราทุกคนไหม ตอนนี้คุณสามารถคืนเงินให้คนอื่นก่อนก็ได้" หญิงผมทองพูดอีกครั้ง แล้วหันไปมองฝูงชนที่พลุ่งพล่าน ตะโกนเสียงดังออกมาว่า "ได้ยินแล้วใช่ไหม เธอบอกว่าเธอจะคืนเงินให้ ถ้าทุกคนเอาสัญญาให้เธอดู!"

"งั้นก็รีบคืนให้พวกเราก่อน!!!"

"ใช่ๆ อย่ามัวแต่ลีลาๆชักช้า!!!!"

"เร็วเข้า!!!"

คนรอบข้างหยิบหนังสือสัญญาออกมาพร้อมเร่งรัด แล้วไล่ต้อนชัชนันท์

สถานการณ์วุ่นวายกว่าเดิมอีก!

หญิงผมทองเห็นแบบนี้ก็รีบแทรกตัวออกจากวงล้อม พยายามจะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

สัญชาตญาณบอกเธอว่าชัชนันท์รู้อะไรบางอย่างแล้ว เธอต้องรีบออกไป ไม่อย่างนั้นเธอก็จะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้อีก!

ชัชนันท์ยิ้มเยาะออกมา เหลือบมองทุกคนอย่างนิ่งๆ แล้วโบกมือให้สัญญาณรปภ.ที่อยู่ข้างๆเธอ

รปภ.คว้าด้านหลังเสื้อแจ็คเก็ตของหญิงสาวผมทองอย่างทันท่วงที และลากเธอกลับไปหาชัชนันท์

เมื่อทุกคนเห็นภาพนี้ ต่างก็ตกตะลึง ไม่รู้ว่าทำไม เสียงโห่ร้องก็ค่อยๆเบาลง

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนจับแขนและไหล่ของเธออย่างแรงจนเธอขยับไม่ได้

"พวก......พวกคุณกำลังทำอะไร ปล่อยฉันนะ ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้ ทุกคนถ่ายรูปและโพสต์ลงบนอินเทอร์เน็ตเลย! บอกให้ทุกคนได้รู้เกี่ยวกับธาตุแท้ที่น่ารังเกียจของเจ้าของบริษัทนี้!"

"พอเกิดเรื่อง ไม่เพียงแต่ความรับผิดชอบและปฏิเสธที่จะคืนเงิน แต่ยังปฏิบัติต่อคนที่มาเรียกร้องอย่างหยาบคายด้วย!!! ไร้จิตสำนึกเป็นที่สุด! บ้าไปแล้ว!"

หญิงผมทองตื่นตระหนกไปหมด พยายามดิ้นให้หลุด พร้อมกับตะโกนไปพลาง ใบหน้าบิดเบี้ยวจนดูไม่ได้ เครียดเกร็งเส้นเลือดผุดขึ้นมาตามลำคอ

บางคนเริ่มถ่ายภาพและวิดีโอสถานการณ์ตรงหน้า บางคนก็เอ่ยผสมโรง

"นั่นสินะ!!! เจ้าของบริษัทไร้ยางอายจริงๆ!!! ตึกอสังหาริมทรัพย์ของตัวเองมีปัญหาแต่ไม่ยอมคืนเงิน ซ้ำยังปฏิบัติต่อลูกบ้านที่มาร้องเรียนแบบนี้อีก"

ยิ่งเธอเป็นแบบนี้มากเท่าไหร่ ชัชนันท์ก็ยิ่งมั่นใจในความคิดของเธอมากขึ้นเท่านั้น

"ใช่ คุณอย่ามัวชักช้า รีบบอกเลขบัตรประชาชนกับเธอไป หลังจากคืนให้คุณเสร็จเธอจะได้คืนให้เราบ้าง"

"เร็วเข้า มัวชักช้าอะไรอยู่?"

ทันทีที่ฝูงชนได้ยินเรื่องนี้พวกเขาก็เริ่มช่วยชัชนันท์กดดันเธอ ทุกคนหวังว่าผู้หญิงผมทองจะรีบบอกให้มันจบๆ

"ฉัน... ฉันใช้เลขบัตรประชาชนของสามีซื้อ ฉันจำไม่ได้" หญิงผมทองเอ่ยอย่างลังเล

ชัชนันท์อดหัวเราะไม่ได้ "ถ้าอย่างนั้นคุณก็โทรหาสามีของคุณแล้วถามเอาสิ หรือคุณจะบอกว่าโทรศัพท์แบตหมด? ไม่เป็นไร ฉันให้คุณยืมโทรศัพท์ก็ได้......"

"คงไม่ใช่ว่าพอฉันให้ยืมโทรศัพท์ คุณก็จะบอกว่าคุณจำเบอร์โทรศัพท์ของสามีคุณไม่ได้หรอกใช่ไหม" ในขณะนี้ชัชนันท์เต็มไปด้วยออร่าที่ทำให้ผู้คนแทบหยุดหายใจ

ผู้หญิงผมทองตัวสั่นในทันใด ใบหน้าของเธอซีดขาวด้วยความกลัว ขาก็สั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ "ฉัน...ฉัน..."

ดวงตาของชัชนันท์เหมือนมีดผ่าตัด ซึ่งสามารถขจัดสิ่งสกปรกในหัวใจของเธอได้อย่างง่ายดาย

"มัวอ้ำอึ้งอะไรอยู่ได้ ที่จริงคุณไม่ได้ซื้อบ้านที่นี่ เหตุผลที่คุณมาเอะอะโวยวายในวันนี้ก็เพราะว่ามีคนจ้างคุณมา คุณรู้ไหมว่าการที่คุณทำอย่างนี้มีสิทธิ์ติดคุกได้เลยนะ หืม?"

"ฉัน... ฉันเปล่า คุณพูดบ้าอะไร" ผู้หญิงผมสีทองส่ายหัวอย่างสุดชีวิต ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว ขาของเธอก็สั่นมากขึ้นเรื่อยๆ

"ถ้าไม่ได้ทำแล้วคุณเครียดทำไม? ในเมื่อไม่ได้ทำ คุณก็โชว์หลักฐานมาสิ" น้ำเสียงของชัชนันท์ไม่ทุกข์ไม่ร้อน แต่มันทำให้ผู้คนไม่กล้าเพิกเฉย

"ฉัน......"

"คนๆนั้นให้เงินคุณเท่าไหร่ ฉันจะให้คุณสองเท่า ขอแค่คุณบอกฉันมา คุณจะไม่เพียงแต่ได้เงินเท่านั้น แต่คุณยังสามารถหลีกเลี่ยงการติดคุกได้อีกด้วย"