หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 50

"จู่ๆทำไมคุณถึงได้โกรธยัยตาของเราขนาดนั้นล่ะที่รัก?"หทัยเดินลงมาจากบันได เธอยืนมองดูทุกคนอยู่บนบันไดขั้นสุดท้าย ขณะที่มือข้างหนึ่งจับราวบันได

จากนั้นเธอก็เหลือบมองชัชนันท์อย่างเย็นชาแล้วรีบเดินไป นั่งบนที่วางแขนของโซฟาข้างๆวันชัยอย่างรวดเร็ว "เป็นเพราะมีหลายคนคืนห้อง แล้วนันท์จัดการไม่ได้ คุณเลยอารมณ์ไม่ดีเหรอ?"

วันชัยไม่พูดอะไรแต่อย่างใด มีเพียงสีหน้าที่โกรธเคือง ดวงตาของเขาจ้องไปด้านหน้าอย่างไม่ละสายตา

ถ้าหากสายสามารถฆ่าคนได้ ชลิตาคงเสียชีวิตในที่นี้นานแล้ว

เมื่อเห็นท่าทีของวันชัย หทัยมั่นใจในการคาดการณ์ของตัวเอง ตอนนี้สิ่งที่สามารถทำให้วันชัยโกรธได้นั่นมีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว

โมโหก็ส่วนโมโห มีสิทธิ์อะไรไปพาลกับลูกล่ะ? อีกทั้งนั่นเป็นความผิดของชัชนันท์ด้วย

"นันท์...แกยอมรับเถอะ ว่าแกไม่มีความสามารถในการจัดการเรื่องทั้งหมด แกไม่กล้ายอมรับเหรอ? ในตอนนั้นพ่อก็บอกชัดเจนว่าจะจัดการเอง แต่แกกลับไม่ฟัง"

"เรื่องแบบนี้แกคิดว่ามือใหม่อย่างแกจะรับผิดชอบได้เหรอ? คนที่ด้อยประสบการณ์ย่อมไม่สามารถรับมือได้ดีอย่างแน่นอน แกคิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะหรือไง?"

"อ่อ อีกเรื่องนะนันท์ แกบอกว่าแกแต่งงานหลายปีแล้ว ทำไมถึงยังใช้ชีวิตเหมือนสาวโสดแบบนี้ล่ะ? แกมีสามีที่กำลังเรียนแพทย์อยู่ไม่ใช่เหรอ?"

"เจอปัญหาใหญ่ขนาดนี้ ทำไมเขาไม่กลับมาช่วยแกล่ะ? เขาเป็นคนยังไงกัน? เขาคงไม่ได้ดีขนาดนั้นเหมือนที่แกพูดไว้สินะ? "

หทัยพยายามเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟ เธอหวังว่าวันชัยจะต่อว่าให้ชัชนันท์รู้จักเจียมตัว

ชัชนันท์กลับไม่พูดอะไร ไม่เพียงแม้แต่จะเงยหน้ามองเธอ เพียงแค่ดื่มน้ำผลไม้ของเธออย่างเงียบๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอเลย

ท่าทางนั้นกวนใจหทัยเป็นอย่างมาก "นันท์ พูดสิ ขอโทษพ่อแกตอนนี้ ความเงียบไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาแต่อย่างใด สิ่งที่สูญเสียไปนั่นเป็นเพราะแกมัวแต่เงียบจึงไม่สามารถรักษาอะไรไว้ได้"

คำพูดที่เข้ามาในหู ทำให้วันชัยโกรธจนหน้าแดง มือที่วางอยู่บนที่วางแขนของโซฟาเริ่มกำมือแน่น

หทัยนึกว่าเป็นไปตามที่เธอคาด เธอเริ่มอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะขึ้นมาอย่างชอบใจ

ชัชนันท์ยังคงไม่พูดอะไร เธอวางแก้วน้ำลงอย่างเงียบๆและเริ่มก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ เมื่อเห็นว่ายังมีข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน 3 ข้อความเธอก็กดเพื่อเปิดอ่าน

ทั้ง3ข้อความถูกส่งโดยมาวิน มีทั้งของเมื่อวานและวันนี้ เนื้อความไม่ยาวนัก เขาถามว่าเธอต้องการความช่วยเหลือไหม เพียงแค่เธอบอกเขายินดีที่จะช่วยเธออย่างแน่นอน

เธออดที่จะคิดในใจไม่ได้ ผู้ชายกากๆ เธอเชื่อว่าเป็นไปไม่ได้ที่ชลิตาจะไม่บอกเรื่องนี้ รู้ว่าเธอแต่งงานแล้วยังจะพยายามเข้าหา หน้าด้านเลยจริงๆ

เธอเพิกเฉยหลังจากนั้นลบข้อความและบล็อกเบอร์โทรนั้นทันที

เนื่องจากมีหทัยอยู่ ทำให้ชลิตากล้าหาญมากขึ้นและกล่าวว่า "ชัชนันท์ทำให้พ่อโกรธ พ่อก็ว่าชัชนันท์สิ ทำไมถึงพูดกับตาแบบนี้? ตาพูดอะไรผิดเหรอ?"

เธอพูดเพียงไม่กี่คำ ทำไมพ่อถึงได้มีท่าทีแบบนั้น? หรือว่าเขายังจะให้โอกาสชัชนันท์?

"ติ๊งต๊อง...ติ๊งต๊อง..." ทันใดนั้นเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

เมื่อชลิตาได้ยินก็ยิ้มอย่างพอใจ รีบยืนขึ้นพร้อมกับถือโทรศัพท์แล้วกล่าวว่า "หนูจะไปเปิดประตูเอง"

เธอมั่นใจว่าเป็นพี่วิน ในช่วงบ่ายเธอมองหาเขาอยู่หลายครั้ง แต่เขาไม่สนใจเธอ ระหว่างรับประทานอาหารเย็น เธอโกหกว่ารู้สึกไม่สบายท้อง เขาเลยบอกว่าช่วงเย็นๆจะพาหมอมาเพื่อดูอาการเธอ แต่ดึกมากแล้วเขาก็ยังไม่มา เธอนึกว่าเขาจะไม่มาแล้ว

ชลิตานั่งลงข้างๆชัชนันท์ มาวินนั่งถัดจากชลิตา หลังจากมาวินนั่งลงเขาก้มหัวให้วันชัยและหทัยอย่างมีมารยาท "สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า"

"อืม" วันชัยตอบรับอย่างนิ่งๆ ที่เขาปฏิบัติต่อมาวินเช่นนั้นเป็นเพราะเขาไม่ชอบมาวิน อีกทั้งกำลังอารมณ์ไม่ดี สีหน้าของเขาจึงไม่ดีนัก

"สวัสดีจ้ะมาวิน" หทัยกล่าวอย่างกระตือรือร้นด้วยสีหน้าปลาบปลื้ม

ชัชนันท์ไม่ได้ให้ความสนใจแม้กระทั่งจะชำเลืองมองพวกเขา เพียงแค่นั่งดูข่าวการเศรษฐกิจทางโทรศัพท์อย่างเงียบๆ

"พ่อ พวกเรามาคุยกันต่อเถอะ เห็นได้ชัดว่าชัชนันท์ทำให้พ่อไม่พอใจ ทำไมพ่อโยนโทรศัพท์ใส่ตาล่ะ? ตาท้องอยู่นะ" ชลิตารีบตัดบทกลับไปเรื่องราวก่อนหน้า ตั้งใจให้พ่อต่อว่าชัชนันท์ต่อหน้าทุกคน

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอจึงเหลือบมองชัชนันท์และมาวินที่อยู่ข้างๆเธออย่างพอใจ

ถ้าพี่วินรู้ว่าชัชนันท์ไร้ความสามารถเขาจะผิดหวังขนาดไหนนะ? อีกทั้งพ่อจะโกรธขนาดไหน? เธอตั้งตารอคอย

"เปิดโทรศัพท์ดูสิ" วันชัยพยายามระงับความโกรธของตัวเองและต่อว่าด้วยความนิ่ง

ด้วยความสงสัย หทัยจึงเหลือบมองไปที่วันชัย หลังจากนั่งเบียดข้างๆชัชนันท์อย่างรวดเร็ว เอาตัวเองไปนั่งข้างๆชลิตาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อก เธออยากรู้ว่าวันชัยต้องการจะทำอะไร

สายตาของชลิตาและมาวินต่างจ้องมองไปยังหน้าจอของโทรศัพท์

หลังจากที่ปลดล็อกโทรศัพท์ วิดีโอที่หยุดชั่วคราวก็ปรากฏขึ้น ชลิตากดเปิดโดยไม่ทันคิด