หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 53

"พวกแกสองคนยังไม่ยอมรับอีกใช่ไหม? ได้.......ฉันจะไม่เสียเวลากับพวกแก ฉันก็ไม่ได้จะจัดการเรื่องนี้โดยเรื่องในครอบครัวอยู่แล้ว มานี่ รีบส่งตัวคุณหนูตาและคุณนายไปให้ตำรวจ" วันชัยมองไปทางประตูแล้วออกคำสั่ง

ได้ยินแบบนั้น ชลิตาและหทัยก็ยิ่งลนลานเข้าไปใหญ่ สีหน้าซีดขาวจนไม่มีรอยเลือดเลย

"อยู่ที่นี่พวกแกไม่ยอมพูด ไปถึงตรงนั้นก็ต้องมีคนทำให้พวกแกยอมพูดเอง" วันชัยพูดอย่างเหนื่อย คำสุดท้ายที่พูดนั้นเสียงก็แหบแล้ว

"ตาไม่ผิด ทำไมท่านต้องส่งตัวตาให้ตำรวจด้วย? ตายังเป็นคนท้องอยู่นะ" ชลิตารีบลุกขึ้น จับท้องของตัวเองแล้วตะโกน

"ท้องแล้วทำไม? ท้องแล้วก็รับการสอบสวนของตำรวจได้เหมือนกัน!แกควรรู้สึกโชคดีที่ตัวเองท้อง ไม่อย่างนั้นแกจะโดนฉันกระทืบซะตรงนี้เลย" วันชัยตะคอกอีกครั้ง

"ที่รัก มีเรื่องอะไรเราจัดการกันภายในดีกว่า เรื่องน่าอายของครอบครัวไม่ควรให้คนนอกรู้ นี่คุณทำอะไรเนี่ย?" หทัยตะลึง

จากนั้นเธอก็คุกเข่าลงตรงเท้าของวันชัย พนมมือแล้วถูไปถูมาไม่หยุด "ไม่ว่ายังไงพวกเราก็นอนด้วยกันมานานหลายปีแล้ว กฎหมายเองก็เป็นลูกสาวของคุณ เธอยังท้องอยู่เลยนะ ขอร้องละอย่าทำอะไรไปมากกว่านี้เลยได้ไหม?"

"ทุกคนต้องรับผิดชอบต่อการกระทำที่ตัวเองทำลงไป ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นคนท้องรึเปล่า ถึงจะเป็นเธอที่นอนเคียงข้างฉันมานานหลายปีก็เหมือนกัน ฉันจะเตรียมเอกสารการหย่าร้างไว้ให้พร้อม ถึงเวลาเธอมาเซ็นก็พอแล้ว" ความโกรธได้ครอบงำสมองของเขาไปหมดแล้ว

เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากขนาดนั้น ขอแค่สองแม่ลูกคู่นี้ได้รับบทลงโทษที่สาสมเท่านั้น

ในห้องรับแขกหมากระโดดไก่บิน ต่างหน้าแดงอารมณ์เสียกันหมด มีแค่ชัชนันท์ที่ยังนั่งอยู่ข้างๆ อย่างเฉยๆ ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

มองดูการท่าทางของสองแม่ลูกนี้แล้ว ชัชนันท์รู้สึกอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้มาวินก็ไม่ได้ช่วยพวกเธอพูดอะไรทั้งนั้น เพียงแค่นั่งมองหน้าของชลิตาอยู่ข้างๆ อย่างโกรธมาก

ดูสายตาของมาวิน ชลิตายิ่งรู้สึกว่าตัวเองถูกลากเข้าไปในหลุมลึกอันสิ้นหวัง เขาเหมือนกำลังมองศัตรู ไม่มีความอ่อนโยนที่เหมือนกับเมื่อก่อนเลยแม้แต่น้อย

ตอนนั้น ทั้งๆ ที่เขาเคยบอกแล้วว่าถึงแม้ว่าจะต้องทรยศคนทั้งโลกก็จะอยู่กับเธอ ตอนนี้ล่ะ?

สัญฐานของผู้ชายไร้ค่าขนาดนี้เลยเหรอ? เขาเปลี่ยนแล้ว !!!เป็นเพราะชัชนันท์ทั้งนั้น

ถ้ามันไม่กลับมา เธอก็จะยังเป็นเจ้าหญิงที่มีความสุขคนนั้น!!!และจะยังมีชีวิตที่สดใสอยู่ต่อไป คอยรับความรักและเอาใจใส่ที่มาวินมีให้กับตัวเองต่อไป

ตอนนี้ เธอต้องทำยังไง จะยอมรับเหรอ? ถ้าไม่ยอมรับแล้วไปถึงที่โรงพัก เธอก็จะแย่เลย ครั้งก่อนตอนที่เข้าไป เธอต้องลำบากมากเลยนะ

และเธอก็จะแต่งงานแล้ว ถ้าเพราะเรื่องพวกนี้แล้วเกิดผลกระทบกับวันแต่งงานจะทำยังไง? ถ้าเกิดไม่สามารถเข้าไปในตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ได้สำเร็จควรทำยังไง?

ไม่ได้ เธอจะเข้าไปไม่ได้เด็ดขาด!

"ติ๊งตอง......ติ๊งตอง......" เสียงกริ๊งประตูดังขึ้น ในช่วงเวลาที่ตึงเครียดและอึดอัด ดูแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก

ชัชนันท์เงียบไม่พูดอะไร ลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดประตู

ข้างนอกมีตำรวจยืนอยู่ 6 คน ชัชนันท์รีบพยักหน้าให้พวกเขาอย่างมีมารยาท จากนั้นก็ยื่นมือออกมา "เชิญเข้าค่ะ"

จากนั้น เธอก็พาตำรวจเข้าไปข้างใน

ทันทีที่เห็นตำรวจ ชลิตารีบคุกเข่าลงอีกครั้ง พนมมือแล้วพูดขอร้องวันชัยว่า "หนูยอมรับได้ไหม? อย่าส่งตัวหนูให้ตำรวจเลยนะ ขอร้องล่ะ?"

"แก......" คำพูดเดียวทำให้หทัยพูดอะไรไม่ออกเลย

ไม่นาน พวกเขาสองแม่ลูกก็ถูกตำรวจพาไปอย่างบังคับ ไม่ว่าพวกเขาจะขัดขืนมากแค่ไหน ก็ทำอะไรไม่ได้

ตามด้วยประตูใหญ่ถูกปิดสนิท โลกของตระกูลรัตนากรกุลก็กลับสู้ความเงียบอีกครั้ง

วันชัยรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาทันที นอนลงไปพิงไว้บนที่นั่งอย่างอ่อนแรง

ชัชนันท์ตกใจ รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างกายของเขา นั่งลงบนที่วางแขนของโซฟา ค่อยๆ ลูปที่อกของเขาอย่างระวัง แล้วเกลี้ยกล่อมอย่างอ่อนโยนว่า "พ่อ ไม่ต้องโกรธแล้ว ไม่ว่ายังไงเรื่องทุกอย่างฉันก็จัดการเสร็จหมดแล้ว รอพรุ่งนี้พวกเราประกาศผลการสอบสวนจากทางการแล้ว ทุกอย่างก็จะผ่านไปด้วยดีเอง"

มองหน้าตาที่อ่อนโยนของชัชนันท์ แล้วนึกชลิตาสองแม่ลูกนั้น วันชัยยิ่งอดไม่ได้ที่จะพูดว่า:ทำไมความแตกต่างของคนเราถึงได้ใหญ่ขนาดนี้นะ?

เขายิ่งรู้สึกผิดต่อชัชนันท์แล้ว ถ้าตอนนั้นตัวเองไม่แต่งงานอีกครั้ง ลูกสาวที่ดีขนาดนี้ของเขาก็ไม่ต้องพบเจอกับเรื่องยากลำบากขนาดนี้แล้ว

วันชัยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ยาวๆ พูดด้วยตาที่แดงๆ ว่า "พ่อขอโทษนะ นันท์"

ชัชนันท์ที่เป็นแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกผิดและเจ็บใจ

"พ่อ ท่านไม่เคยทำอะไรผิดต่อนันท์เลย อย่าพูดแบบนี้" ชัชนันท์ปลอบด้วยเสียงที่อ่อนโยน การกระทำบนมือก็ยังทำต่อไป

"ถ้าพ่อสามารถห้ามความอยากของตัวเองไว้ได้ ไม่หาภรรยาแล้วมีลูกสาวอีกคน ลูกก็ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนี้ ยังถูกคนร้ายทำร้ายอีกครั้งแล้วครั้งเล่า" วันชัยพูดต่อ

"พ่อเองก็เป็นคน เป็นคนก็ต้องมีความอยาก นันท์ไม่อนุญาตให้พ่อว่าตัวเองแบบนั้น" ชัชนันท์ปลอบต่อ