หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 58

หลังห้องครัวไม่มีแอร์อุ่น น้ำในก๊อกเย็นจนจี๊ดเข้าไปในกระดูก

พวกเขาไม่มีแม้แต่โฟมล้างจาน ล้างจานต้องใช้มือทั้งนั้น

ใบผักที่มันๆ ติดอยู่บนมือ สองแม่ลูกนั้นอ้วกแห้งไม่หยุด

มือทั้งสองของพวกเธอนั้นช้ำจากความเย็น บนตัวเองก็หนาวจนสั่นไปหมดแล้ว

สีหน้าของทั้งสองแม่ลูกนั้นสามารถบีบแมลงวันตายได้เลย

ตอนนี้สำหรับพวกเขาแล้ว ที่น่ากลัวความหนาวของกายนั้นคือความสิ้นหวังของหัวใจ

ทั้งๆ ที่รู้ว่าสถานการณ์นั้นวิตกแค่ไหน แต่พวกเธอใครก็คิดวิธีรับมือกับพวกนี้ไม่ได้

ชลิตาขอแค่นึกได้ว่า ตัวเองจะถูกขังจนถึงก่อนวันแต่งงานหนึ่งวันก็จะบ้าตายแล้ว

แล้วพอคิดได้อีกว่าเธออาจจะสูญเสียพ่อไปอย่างสิ้นเชิญ เธอก็จะบ้าตายเข้าไปใหญ่

หทัยก็เหมือนกัน

เธอไม่รู้ว่าถ้าต่อไปวันชัยยืนหยัดที่จะหย่า เธอจะต้องทำยังไง?

เธอกลัวการหย่าจริงๆ

และไม่รู้ว่าถ้าหย่าแล้ว ชีวิตต่อไปนี่เธอจะเดินคนเดียวต่อไปยังไง

จากความประหยัดถึงฟุ่มเฟือยนั้นมันง่าย แต่จะจากความฟุ่มเฟือยไปประหยัดนั้นมันยาก

เธอจะสามารถทนช่องโหว่ขนาดใหญ่ของการเปลี่ยนแปลงฐานะก่อนหย่าได้ไหมนะ?

หลังจากล้างถ้วยจานไปไม่กี่ชุด ชลิตาก็ทนไม่ไหวแล้ว หันไปมองผู้คุมแล้วบ่น "ฉันท้องนะ พวกนายทำแบบนี้กับฉันเหมาะสมแล้วเหรอ?"

"เบื้องบนบอกว่าเหมาะสม ก็คือเหมาะสม อย่าพูดมาก!ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวตีขาหักเลยนะ!" ผู้คุมที่มีหน้าที่ดูพวกเขาอยู่ด้านหลังตะโกนดังๆ

"นายแน่เหรอ!" ชลิตาไม่พอใจ

"อยากจะลองดูไหม? ขอแค่ปิดกล้องวงจร ไม่ว่าฉันจะทำอะไรกับเธอก็ไม่มีใครรู้" ผู้คุมอีกคนขู่

ชลิตารู้สึกขนหัวลุกทันที ความเย่อหยิ่งยโสหายไปทันที

เธอหันหลังไปอย่างไม่เต็มใจ แล้วล้างจานต่อ ความคับข้องใจที่เต็มอกไม่มีที่ให้ระบาย

ความหนาวเย็นนั้นทำให้เธออยากร้องไห้แต่ร้องไห้ไม่ออก

"ชัชนันท์นังสารเลวนี้ อย่าได้ใจไปมาก ถึงแม้ว่าเรื่องทุกอย่างจะจัดการหมดแล้ว พาราวิหคก็ใช่ว่าจะขายไปได้หมด เหมือนที่ฉันบอกเมื่อก่อน ตึกหรืออาคารที่มีข่าวฉาวขายไม่ดี"

"หวังว่าต่อไปมันจะขายบ้านไม่ได้สักหลังเลย!เหลือทิ้งไว้ในมือจนพังไปหมดเลย!กลุ้มใจจนหน้าของมันเต็มไปด้วยสิว สุดท้ายเต็มไปด้วยรอยสิว จนเป็นขี้เหร่!"

พูดจบ ชลิตาก็เริ่มสาปแช่งชัชนันท์อยู่ในใจ

ตอนนี้เธออยากจะให้ชัชนันท์ตายไปเลย

"ใช่ ลูกพูดถูก" หทัยพูดตาม

"ถ้าที่เหลือขายไม่ออก เดี๋ยวถึงเวลาพ่อก็จะสงสัยในความสามารถของมันเอง" ชลิตากัดฟันพูด

"ชิ!" ผู้คุมคนหนึ่งมองบนทันที

ชลิตาขมวดคิ้ว หันไปมองเขาแล้วถามว่า "หมายความว่าไง?"

"หมายถึงอะไร? เธอไม่รู้หรือว่าพาราวิหคได้ขายจนหมดแล้ว?" ในตาของผู้คุมคนนั้นเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

แม่ลูกทั้งสองคนเหมือนถูกฟ้าผ่า

ใครก็ไม่กล้าเชื่อในหูของตัวเอง คิดไม่ถึงว่าตบหน้ามาเร็วขนาดนี้

ชลิตายิ่งเกลียดจนเหลาฟันอยู่ตลอด เธอรีบวางตะเกียบบนมือลงแล้วหันไปมองตำรวจคนนั้น ไล่ถามต่อว่า "แกกำลังโกหกฉันใช่ไหม? มันจะเป็นไปได้ยังไง?"

เป็นไปได้ยังไงที่ชัชนันท์จะจัดการปัญหาไปด้วยแล้วยังขายบ้านไปด้วย? แล้วคนพวกนั้นที่ซื้อพวกนั้นบ้าไปแล้วเหรอ? บ้านที่มีข่าวลือแปลกๆ ทำไมถึงยังซื้อกันอีก?

"เท่าที่รู้ ข่าวฉาวหรือข่าวลือต่างๆ ที่ก่อนหน้านี้พาราวิหคถูกใส่ร้ายได้รับการยืนยันแล้ว ตอนนี้รัตนากรกุลกรุ๊ปได้เปิดเผยข้อมูลและหลักฐานที่ตำรวจรวบรวมไว้ทั้งหมดแล้ว"

"ส่วนอสังหาริมทรัพย์ได้ขายหมดไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เท่าที่รู้ทุกอย่างนี้เป็นผลงานของคุณชัชนันท์ คุณหนูใหญ่รัตนากรกุลกรุ๊ป ตอนนี้ความสามารถของเธอได้รับชื่นชมเป็นอย่างมาก"

"หลายคนเอาชลิตาและชัชนันท์ทำการเปรียบเทียบ แล้วชลิตาไร้ค่าไปเลย"

ในใจโศกเศร้าเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกอย่างจริงใจเลยว่า หทัยชลิตาสองแม่ลูกนั้นไม่ใช่คนเลยจริงๆ

เพื่อจัดการกับเธอ เล่ห์เหลี่ยมอะไรก็ใช้หมดแล้ว

เพราะว่านลินแจ้งว่า10โมงประชุม หลังจากที่ชัชนันท์รีบกินของตัวเองเสร็จ ก็ขึ้นไปแต่งหน้าจางๆ เปื้ยนเสื้อผ้า ขับรถไปทำงาน

หลังจากที่ถึงXเอนเตอร์เทนเมนท์แล้ว เธอก็ได้จองสถานที่พบปะกับคุณห้าบนไลน์เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็เริ่มยุ่ง

......

กลางคืน 7 โมง

หลังจากที่ชัชนันท์ทำงานสุดท้ายของตัวเองเสร็จ ก็บิดขี้เกียจไปทีหนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้ามองดูนาฬิกาสีขาวของChanelบนข้อมือ

เมื่อเห็นว่าเวลาที่พวกเขานั้นเหลืออีกครึ่งชั่วโมง เธอก็รีบเอาเครื่องมือแต่งหน้าออกมาจากลิ้นชัก แล้วแต่งหน้าเพิ่มอย่างรวดเร็ว

เครื่องสำอางบนหน้าของเธอเบามาก เพียงแต่ใส่รองพื้นบางๆ วาดคิ้วเล็กน้อย ดังนั้นต้องแต่งเสริมก็เลยไม่ได้ยุ่งยาก

หลังจากที่แต่งเสริมแล้ว เธอก็ได้เก็บรวบผมสูง

เผยหน้าผากที่ขาวใสออกมา ไม่มีไฮไลท์เอฟเฟกต์กลับสวยงามสมบูรณ์

เสื้อเชิ้ตสีขาว ใส่คู่กับชุดสูทรัดรูปสีดำ รองเท้าส้นสูงสีดำ นอกจากจะอ่อนโยนแล้วยังมีความสามารถเพิ่มขึ้นมาอีกหลายเท่า

เอวของสูทแน่นและเผยให้เห็นรูปร่างที่ดีงามอย่างชัดเจน

หลังจากแต่งเสริม เธอก็ขับรถตรงไปยันจุดนัดพบ ร้านอาหารwith-you

พอเข้าไปในประตู เธอก็ดึงดูดความสนใจของพวกผู้ชายในร้านมากมาย

โดยไม่สนใจสายตาที่ตะลึงพวกนั้น เธอเหยียบรองเท้าส้นสูง ตรงไปที่ห้อง2208โดยตรง

ก้มหน้ามองดูเวลาทีหนึ่ง เวลาพอดีเลย ไม่ได้ช้าไปหนึ่งนาทีและไม่ได้เร็วไปหนึ่งนาที

เธอรีบเปิดประตูห้องออก