หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 6

"คุณ......คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง?" ชัชนันท์พลางสตาร์ทรถ พลางถามขึ้นด้วยความประหม่า

แทนไทตะลึงเล็กน้อย เขาก็คิดไม่ถึงว่าจะเจอเธอที่นี่พอดี

"อย่าพูดมาก! ออกรถ!" น้ำเสียงเผด็จการของเขา ไม่ยินยอมให้ใครต่อต้าน

ระหว่างที่พูดชายหนุ่มก็เหยียบคันเร่งไปด้วย......

รถสปอร์ตพุ่งไปข้างหน้า ชัชนันท์จึงคว้าพวงมาลัยเอาไว้ทันที จากนั้นก็เตะเท้าของเขาออกไป เหยียบคันเร่งด้วยตัวเอง

"ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด" เขาออกคำสั่ง

ชัชนันท์พยักหน้า เหยียบคันเร่งจนสุด......

......

หลังจากมาถึงโรงพยาบาล ชัชนันท์ก็ต้องตกตะลึง

บนร่างของชายหนุ่มมีบาดแผลถูกยิงถึงสามแห่ง ที่หน้าอกสองแห่ง ที่ท้องอีกหนึ่งแห่ง

ชัชนันท์อยู่เป็นเพื่อนจนเขาได้รับการรักษาบาดแผลจนเสร็จ ใช้รถเข็นเข็นเขาเข้าไปในห้องคนไข้

เลือดที่นองทั่วทั้งตัว ยังคงปกปิด ใบหน้าที่หล่อเหลาและออร่าความเป็นผู้ดีของเขาเอาไว้ไม่มิด

หลังจากประคองเขาไปที่เตียงด้วยความระมัดระวัง ชัชนันท์จึงพูดขึ้น "ตามคนในครอบครัวคุณมาดูแลเถอะ ฉันมีธุระต่อต้องไปก่อนแล้ว"

"ขอบคุณ" แทนไทพูดนิ่งๆ

"ไม่เป็นไร......แต่คุณหน้าตาดีขนาดนี้ ไม่มีความสามารถอะไรเลยหรือไง ทำไมต้องไปเป็นมาเฟียด้วยล่ะ?"

"เดบิวต์เป็นนักแสดงหาเงินนี่ไม่สบายกว่าปลายมีดอาบเลือดงั้นเหรอ?" ชัชนันท์อดไม่ได้ จึงพูดออกมาด้วยเสียงนุ่มๆ

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย มองเธอด้วยสายตาเย็นชา

มาเฟียงั้นเหรอ?

ไม่นึกว่าเธอจะคิดว่าเขาเป็นคนประเภทนั้น? น่าขำจริงๆ

"เป็นนักแสดงหาเงินได้เท่าไหร่ล่ะ?" เขาตอบกลับไปนิ่งๆ

"ถ้าดังแล้วก็ทำเงินได้เยอะนะ......"

"คุณรู้ไหมว่าวันนึงผมสามารถหาเงินได้เท่าไหร่?"

ชัชนันท์รู้สึกเหมือนตนเองกำลังสีซอให้ควายฟัง ดังนั้นจึงไม่ได้ตอบโต้อีก ถือกระเป๋าเดินออกไป

มาเฟียจะหาเงินได้เท่าไหร่กันเชียว? แต่ยังไงก็เถอะจะหาได้เยอะกว่านักแสดงงั้นเหรอ? จะปลอดภัยกว่าเป็นนักแสดงงั้นเหรอ?

"เดี๋ยวก่อน......"

เธอหยุดฝีเท้าลง หันหน้าไปถาม "มีอะไรเหรอ?"

เขาหยิบเช็คเปื้อนเลือดใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้วยความยากลำบาก พับเป็นเครื่องบินกระดาษแล้วปล่อยไปที่มือของเธอ

"สิ่งนี้น่ะ......เอาไปด้วย ขอบคุณมาก"

ชัชนันท์แกะเช็คออกเงียบๆ จากนั้นจึงพับเช็คกลับไปตามสภาพเดิม บินกลับไปในมือของเขา

"นี่เป็นค่าปิดปาก ซื้อคุณที่ต้องปิดปากเรื่องคืนนั้นไว้ให้สนิท" พูดจบ ชัชนันท์จึงหันหลังเดินไป

เดินไปถึงหน้าประตูเธอก็หยุดฝีเท้าลงหันกลับไปมองชายหนุ่ม พูดเตือนขึ้น "อย่าลืมคำพูดของหมอนะ แผลห้ามโดนน้ำ แล้วก็ห้ามสูบบุหรี่ห้ามดื่มเหล้าด้วย"

ดวงตาของเธออ่อนโยน หันกลับมาด้วยท่วงท่าที่น่าดึงดูดใจ

"คุณชื่ออะไร?" แทนไทถาม

เธอแค่ยิ้มๆ แล้วเดินออกไปอย่างไม่มีเยื่อใย......

แค่คนแปลกหน้าที่เจอกันโดยบังเอิญ เขาไม่จำเป็นต้องรู้ชื่อหรอก

มองตามทางที่หญิงสาวหายไป ชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับตนเอง "เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจดีนะ"

จากนั้น เขาจึงโทรออกไปหาหมายเลขหนึ่ง "รีบมาที่โรงพยาบาลราษฎร แล้วก็ช่วยฉันสืบหาผู้หญิงที่มาส่งฉันเมื่อกี้นี้ด้วย"

"คุณชายห้า คุณ......คุณได้รับบาดเจ็บเหรอครับ?"

"เกริก ฉันดูเหมือนมาเฟียเหรอ?"

"เอ่อ? คุณสง่างามน่าเกรงขาม ท่าทีสูงส่งกว่าคนทั่วๆไป จะเหมือนมาเฟียได้ยังไงครับ?"

"......"

......

แปดโมงเช้าวันถัดมา Xเอนเตอร์เทนเมนท์แถลงข่าวที่ได้เซ็นสัญญากับธันวาอย่างเป็นทางการ จึงติดอันดับคำค้นหาสูงสุดในทันที

และในไม่ช้า ทวิตเตอร์ก็ล่ม

กดเข้าไปดูในคำค้นหายอดฮิตของมาวินเล็กน้อย ในนั้นยังคงเต็มไปด้วยคำด่า

ตอนนี้เรื่องราวบานปลายใหญ่โตขนาดนี้ เธอไม่ต้องคิดก็รู้ว่าวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปคงเละเทะไปหมด ส่วนมาวินคงโดนคนในครอบครัวพาลโกรธไปด้วยแน่ๆ

เพียงแต่เท่านี้มันยังไม่เพียงพอ

......

หลังจากแต่งหน้าอ่อนๆเสร็จแล้ว ชัชนันท์จึงหาริบบิ้นสีดำเส้นหนึ่ง มามัดผมลอนยาวไว้ที่ด้านหลัง

จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นเสื้อสเวตเตอร์คอเต่าสีขาว สวมทับด้วยเสื้อคลุมขนสัตว์สีน้ำตาลกับกางกางเกงยีนส์สีฟ้าอ่อนเดินออกไปจากห้อง

เธอเตรียมตัวไปชอปปิงที่ห้าง อยากซื้อเสื้อผ้าที่ต้องใส่ในฤดูนี้หน่อย

ครั้งนี้เธอรีบร้อนกลับมาในประเทศ เสื้อผ้ามากมายจึงไม่ได้เอากลับมาด้วย ส่วนเสื้อผ้าในบ้านเป็นไซส์ใหญ่ทั้งหมดใส่ไม่ได้อยู่แล้ว

เห็นๆอยู่ว่าทั้งชุดของเธอเป็นแค่แบรนด์ที่ไม่ได้โด่งดัง แต่เธอใส่แล้วกลับให้ความรู้สึกเหมือนเป็นแบรนด์ดังระดับสากล

แค่ลงมาจากข้างบน เธอก็เห็นมาวินกับวันชัยนั่งอยู่ในห้องรับแขก

มาวินกำลังก้มหน้า ขอโทษวันชัย

"คุณลุงครับ สำหรับการกระทำของผมที่ทำร้ายนันท์รวมไปถึงทุกๆคนในรัตนากรกุล ผมขอโทษอย่างสุดซึ้ง ขอโทษจริงๆครับ"

"นายคิดว่า การที่นายทำร้ายลูกสาวคนโตของฉัน แล้วมาพูดแค่ขอโทษคำเดียวก็สามารถแก้ไขได้งั้นเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะนายกับตาหมั้นกันแล้ว ฉันไม่ได้ทางยอมให้เธอคบกับคนอย่างนายเด็ดขาด" วันชัยตำหนิด้วยเสียงอันดัง

คำพูดของเขา ทำให้ชัชนันท์อบอุ่นใจ

แต่เธอไม่คิดจะขัดจังหวะ แค่เดินไปถึงข้างกายวันชัย พูดขึ้น "พ่อคะ หนูออกไปก่อนนะ"

วันชัยพยักหน้าเล็กน้อย

จากนั้น เธอก็หมุนตัวเดินไป ไม่ได้แยแสมาวินด้วยซ้ำ ท่าทางที่เมินเฉย ทำให้มาวินรู้สึกขัดตาสุดๆ

เพียงแต่ยิ่งเธอเมินตนเอง เขาก็ยิ่งอยากเข้าใกล้เธอ คนที่ไม่เสียดายเกียรติของตัวเองคงเป็นอย่างนี้สินะ

หลังจากชัชนันท์ออกมาจากประตู ก็หยิบกุญแจรถออกมา กดรีโมทปลดล็อกมาเซราติสีแดงของตนเอง

"นันท์......"

เธอกำลังเตรียมจะขึ้นรถ ทว่าเสียงของมาวินกลับลอยมาจากด้านหลังของเธอ