หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 64

ช่วงพลบค่ำ พระอาทิตย์อัสดงปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าเกือบทั้งหมดของเมืองสินธุ โลกทั้งใบถูกย้อมไปด้วยสีทอง

พระอาทิตย์ตก โลกก็เย็นขึ้นมา

ตึกของ Xเอนเตอร์เทนเมนท์ ส่องสว่างระยิบระยับภายใต้พระอาทิตย์อัสดง

ภายในห้องทำงานที่แสนอบอุ่น หลังจากที่ชัชนันท์ทำงานทั้งหมดในวันนี้ของตัวเองเสร็จแล้ว ก็จองห้องไพรเวทที่ร้านอาหารwith-youล่วงหน้าอีกครั้ง ก่อนจะแจ้งให้คุณห้าทราบในไลน์

จากนั้นเธอก็เติมหน้าอย่างง่ายๆ และปล่อยผมลงมา

ผมลอนสลวยสีดำที่สง่างาม บวกเข้ากับหน้าที่แต่งอ่อนๆเหมือนไม่แต่ง ทำให้เธอดูสวยใสเป็นพิเศษ

เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบๆ จับคู่กับกางเกงเก้าส่วนสีฟ้าอ่อน แล้วก็เสื้อคลุมสักหลาดสีฟ้าอ่อน เสริมให้เธอดูโดดเด่นแตกต่างไม่เหมือนใครมากขึ้น

สวมรองเท้าส้นสูงแบบมีสายรัดสีเงินหนึ่งคู่ เข้ากันกับหลังเท้าสีขาวราวหิมะ ข้อเท้าเรียวเล็ก

......

อีกทางด้านหนึ่ง ภายในห้องเก็บไวน์ชั้นใต้ดินของบ้านสวนสามชั้นสไตล์ตะวันตก แทนไท กรรณ คมสันและจิตรินทั้งสี่คนนั่งเคียงไหล่อยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ไม้จันทน์ชั้นดี ตรงหน้าของทุกคนล้วนแต่มีไวน์แดงสีสดงดงามอยู่คนละแก้ว

ห้องเก็บไวน์ข้างหลังของพวกเขา พื้นที่มากกว่าสองร้อยตารางเมตร มีไวน์ชั้นเลิศชื่อดังจากแบรนด์ต่างๆหลากหลายปีวางนอนเรียงรายอยู่ชั้นวางที่ทำจากไม้จันทน์แดงชั้นดี

ภายในห้องเก็บไวน์แสงไฟสลัว เสริมให้แทนไทดูเย็นชาเป็นพิเศษ

กรรณ คมสัน จิตรินทั้งสามคน ต่างก็กำลังดื่มไวน์อยู่ ตอนนี้มีเพียงแค่ไวน์ของเขาเท่านั้นที่ยังไม่ได้ขยับเลยสักนิด กำลังอ่านข้อความที่ชัชนันท์ส่งมาในไลน์อย่างจริงจังตั้งใจ

เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ตรงเรียบ ชุดสูทสีดำ เสริมให้ใบหน้าของเขาดูมีมิติทรงพลังเป็นพิเศษ

"แทน ไวน์ราคาเหยียบล้านของฉันนี้ นายไม่จิบเลยสักคำ เอาแต่จ้องโทรศัพท์พังๆนั้นของนายทำอะไรกันแน่? หรือว่าในโทรศัพท์มีเรื่องอะไรดีๆอย่างนั้นหรือไง?"คมสันชำเลืองตามองไปที่โทรศัพท์ของเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ตอนที่เห็นคำว่า"นันท์" เขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที รีบหันหน้าไปบอกกับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรอีกสองคนที่เหลือทันที"เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนอีกแล้วว่ะ"

"พวกนายดื่มกันก่อนเลย ฉันไปก่อน"แทนไทกระโดดลงจากเก้าอี้บาร์อย่างคล่องแคล่ว สวมเสื้อสูทสีดำที่อยู่ข้างๆมือ เอาโทรศัพท์ใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อสูท

การกระทำไหลลื่นไม่มีสะดุด เหมือนกับพระเอกในละครโทรทัศน์

"จะไปไหน?"จิตรินพูดถามขึ้น

"หาเมีย"เขาพูดตอบกลับอย่างนิ่งเฉย ก่อนจะก้าวขาเรียวยาวเดินจากไป

กรรณนั่งไขว่ห้าง มือหนึ่งค้ำบาร์เอาไว้อย่างสบายๆ มองเงาหลังของเขาพร้อมกับพูดขึ้น"แทน พวกเราไม่ต้องสนใจเมียได้ไหม?"

"......"

"ให้ตายสิฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าคุณชัชนันท์ วางยาเสน่ห์อะไรให้เขากันนะ"กรรณกดฐานของแก้วไวน์เบาๆด้วยมือข้างหนึ่ง เขย่าไวน์ในแก้วไปพลางพูดขึ้น

"ใบหน้านั้นนั่นแหละก็คือยาเสน่ห์"คมสันพูดขึ้น

"นั่นน่ะสิ คุณชัชนันท์ จะต้องเป็นระดับท็อปของแวดวงสาวสวยแน่ๆ ถ้าให้สาวสวยแบบนี้กับฉันสักคน ฉันก็จะเป็นแบบนี้เหมือนกัน"พูดจบ กรรณก็จิบไวน์ไปหนึ่งคำ

"พอเถอะน่า สภาพแบบนาย พวกเราต่างก็รู้ๆกันอยู่"คมสันตอกเขากลับไปอย่างอดไม่ได้

"......"กรรณถูกตอกกลับจนพูดอะไรไม่ออก

......

หลังจากที่แทนไทออกมาแล้ว ก็เดินมาอยู่ด้านหน้าของรถบูกัตติ เวย์รอนสีดำคันหนึ่ง

เขาไม่ได้รีบลงจากรถ ยืนมองรถคันนั้นอยู่ข้างๆรถอย่างนิ่งเฉย

จากนั้นก็ล้วงโทรศัพท์ออกมา โทรออกไปที่เบอร์ของเกริก"ซื้อรถให้ฉันหนึ่งคัน ถ้าให้ดีขอราคาต่ำกว่าห้าแสน"

จากนั้น เขาก็กดวางสายลง ขับรถจากไปทันที

ที่ลานจอดรถใต้ดินของภัตตาคารอาหารตะวันตกwith-you รถบูกัตติ เวย์รอนสีดำจอดจนนิ่งสนิท

เขาเตรียมลงจากรถ ประตูรถก็เปิดออกแล้ว สาวสวยแต่งหน้าจัดคนหนึ่งเข้ามานั่งภายในรถ

กลิ่นของ Chanel Miss Coco ที่หอมฉุน ในวินาทีนั้นฟุ้งกระจายไปทั่วทั้งรถ

"สุดหล่อ พอดีรถของฉันเสีย รบกวนคุณช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหม?"ระหว่างที่พูด ปลายนิ้วที่ทาเล็บสีแดงของสาวสวยคนนั้น เริ่มเขี่ยเป็นวงกลมอยู่บนหลังมือที่กำลังจับอยู่ที่พวงมาลัยของเขาอย่างเย้ายวน

แทนไทขมวดคิ้วอย่างเย็นชา ไม่แม้แต่หันมองเธอเลยสักนิด ดึงมือของตัวเองกลับมาทันที หยิบกระดาษเปียกฆ่าเชื้อมาเช็ดมือ"ไสหัวไป!"

คนในห้องโถงต่างก็จ้องมองอย่างเหม่อลอย เหล่าบรรดาผู้หญิงก็พากันถูกภาพภาพนี้ทำให้หนังหัวชาไปหมด แววตาที่จ้องมองพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉา

ชัชนันท์รู้สึกกดดันขึ้นมาทันที ถอยหลังไปหนึ่งก้าว พูดออกมาอย่างยิ้มๆ"ขอบคุณค่ะ"

"ไม่ต้องหรอก"เขาพูดตอบกลับอย่างนิ่งๆ ลุกขึ้นยืนเบาๆ ก่อนจะหันตัวเดินไป

ชัชนันท์ตามไปข้างหลังติดๆ

"คนมากมายกำลังจ้องมองเขาอยู่!เขาไม่สนใจเลยสักนิด สายตาของเขามองแค่เธอเท่านั้น ความอ่อนโยนให้กับเธอคนเดียวเท่านั้น ฉันล่ะอิจฉา!"

"คุณพระ!สาวน้อยคนนั้นช่างโชคดีเหลือเกิน"

"หยุดอิจฉาได้แล้ว หน้าอย่างพวกเราไม่คู่ควรที่จะไปอิจฉาสาวน้อยคนนั้นเลยด้วยซ้ำ"

เหล่าบรรดาผู้หญิงในภัตตาคารพากันพูดคุยซุบซิบกัน ต่างคนต่างอยากจะเป็นคนที่พี่ชายสูงหล่อบ้านรวยคนนั้นผูกเชือกรองเท้าให้ต่อหน้าผู้คนกันทั้งนั้น

"ให้ตายสิ......คุณเกริก ผมเห็นอะไร? ผมเป็นใคร? ผมอยู่ที่ไหน?"ผู้ชายวัยกลางคนที่ทรงผมหัวเตียนสีดำ สวมชุดสูทรองเท้าหนังคนหนึ่ง อึ้งตะลึงอยู่กับที่ จ้องมองเงาหลังของพวกเขาทั้งสองคน ท่าทางเหมือนกับเห็นผี

เกริกเองก็อึ้งตะลึงไปเหมือนกัน ส่ายหัวอย่างช้าๆ

"ท่านประธานที่แสนเย็นชาของพวกเราผูกเชือกรองเท้าให้กับผู้หญิง? ผมกำลังฝันไปใช่ไหม?"ชายวัยกลางคนผมเตียนยังคงสีหน้าช็อกตกใจไม่หาย

"คุณไม่ได้ฝันไป"

"ในเมื่อผมไม่ได้ฝันไป แล้วทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้? เขาเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ?"

"ใครบอกว่าบอสเป็นเกย์?"เกริกสีหน้าไม่เข้าใจ

"ก็ก่อนหน้านี้ในบริษัทมีสาวสวยไปเข้าใกล้ขอความรักความชอบกับเขาตั้งมากมายขนาดนั้น แต่ทุกคนก็ถูกเขาไล่ออกจากบริษัทไปทั้งหมด ถ้าเกิดเป็นชายแท้จะทำแบบนี้ไหมล่ะ?"ชายวัยกลางคนผมเตียนพูดขึ้นมาต่อ

"ดูเหมือนว่าจะมีเหตุผลเหมือนกันนะ คุณณัฐคุณบอกว่ายังมีเรื่องของฝ่ายขายของพวกคุณที่อยากจะมากินไปพลางพูดคุยไปพลางกับพวกเราไม่ใช่เหรอ? พวกเรามาคุยธุระกันเลยดีกว่า"พูดจบ เกริกก็เดินไปนั่งลงตรงที่นั่งริมหน้าต่างที่พวกเขาจองเอาไว้ล่วงหน้าเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว

......

หลังจากที่ชัชนันท์กับแทนไททั้งสองคนเดินเข้าไปในห้องไพรเวทแล้ว ก็แยกกันนั่งลงที่หัวโต๊ะกับท้ายโต๊ะของโต๊ะอาหารขนาดยาว