หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 78

ทั้งหกคนล้อมพวกเขาเอาไว้เป็นวงกลม แต่ละคนต่างมีสีหน้าท่าทางโหดเหี้ยมดุร้าย

"ลุยพร้อมกัน!ฆ่าไอ้หมอนี่ให้ตายซะ!"ชายกำยำหัวล้านคนหนึ่ง จ้องแทนไทตาเขม็ง พร้อมกับพูดตะโกนออกมา

ไม่มีกะจิตกะใจที่จะคิดพิจารณาอะไรมากมาย ชัชนันท์ดึงเสื้อตัวนอกบนตัวของตัวเองออกอย่างปราดเปรียว ก่อนจะโยนให้กับแทนไท

จากนั้นก็กางแขนออกมาปกป้องเขาเอาไว้อยู่ข้างหลัง"คุณอยู่นิ่งๆอย่าขยับ พวกนี้ฉันรับมือได้"

ท่วงท่าการกระทำของเธอเร็วเหมือนกับดาวตก สายตาแน่วแน่มั่นคงอย่างหาที่เปรียบมิได้ ไม่มีแล้วซึ่งท่าทีที่อ่อนโยนเหมือนก่อนหน้านี้ ดูแล้วทั้งเท่ทั้งมาดแมน

เขารู้สึกว่าบางส่วนภายในใจของตัวเอง เหมือนกับถูกอะไรบางอย่างมาสัมผัสเบาๆ

ตั้งแต่เกิดมา นี่เป็นครั้งแรกที่ตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแล้วถูกผู้หญิงคนเดียวมาปกป้องแบบนี้

เขาคลุมเสื้อตัวนอกไว้ที่ตัวเธออย่างเงียบๆ"อยู่นิ่งๆอย่าขยับ ผมจะปกป้องคุณเอง"

เพิ่งจะพูดจบ แท่งเหล็กในมือของชายกำยำคนหนึ่งก็ฟาดลงมาที่หัวของเขา

เขาสงบนิ่งไม่ตื่นตระหนก เตะอีกฝั่งลอยกระเด็นไปอย่างง่ายดาย รวดเร็วไม่ถึงอึดใจเดียว แถมยังทรงพลังมีพลานุภาพ

วินาทีนั้น ชัชนันท์รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับกำลังมองดูหนังแอ็คชั่นที่ทำออกมาได้ยอดเยี่ยมอยู่เรื่องหนึ่ง ส่วนเขาก็เป็นพระเอกที่สมบูรณ์แบบในหนังเรื่องนั้น

ต่อมา คนอื่นๆก็พุ่งกระโจนเข้ามาหาเขา

เธอไม่สนใจอะไรมากมายแล้ว ถอดรองเท้าส้นสูงออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นถอดเสื้อสูทตัวโคร่งบนตัวออก แขนยาวๆโบกไปที่ชายกำยำคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ

วินาทีต่อมา เธอก็พุ่งกระโจนเข้าไปในวงต่อสู้ สู้เคียงไหล่กับเขา

พวกเขาทั้งสองคนเหมือนกับเสือชีตาห์ที่แสนว่องไวสองตัว เอาแต่โจมตีใส่ฝั่งตรงข้ามอย่างแม่นยำที่สุด

ฝีมือที่เก่งกาจของทั้งสองคนประสานรวมเข้าด้วยกัน คว้าตัวฝ่ายตรงข้ามแล้วจู่โจมไปอย่างง่ายดาย

ฝีมือของชัชนันท์ดีมากๆ ส่วนแทนไทนั้นดีกว่า เขาไม่ต้องออกแรงเยอะก็สามารถเตะคนสองคนให้ล้มกองไปกับพื้นได้อย่างง่ายดายในทีเดียว

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าฝีมือของเขาดีเกินไป ภายในใจของเธอก็เลยไม่รู้สึกตื่นตระหนกเลยแม้แต่นิดเดียว

ช่วงเวลาสุดท้าย ชายกำยำคนหนึ่งโมโหเกรี้ยวกราด แท่งเหล็กในมือฟาดลงมาที่ไหล่ของชัชนันท์อย่างแรง

แทนไทรีบงอแขนซ้าย ใช้ข้อศอกมาบังการโจมตีไว้ให้กับเธอทันที ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ เสน่ห์ของแฟนหนุ่มพุ่งขึ้นเต็มพิกัด

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่ว แต่เขาแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น

จากนั้นมือขวาก็คว้าแท่งเหล็กของอีกฝั่งเอาไว้ เตะลอยกระเด็นออกไปอย่างแรง

"คุณเป็นยังไงบ้าง?"ชัชนันท์พูดถามขึ้นด้วยความตื่นตระหนก ในใจรู้สึกหวาดกลัว

"ไม่เป็นไร"เขาพูดออกมาอย่างง่ายๆสบายๆ ก่อนจะเข้าต่อสู้ไปพร้อมกับเธอต่อ

ช่วงระยะเวลาสั้นๆไม่ถึงห้านาที ชายกำยำทั้งหกคนก็ล้มสยบอยู่แทบเท้าของทั้งสองคน นอนหดตัวร้องโอดโอยอยู่บนพื้น

แท่งเหล็กตกกระจัดกระจายบนพื้น กลิ้งไปกลิ้งมา เสียงที่แสบแก้วหูดังก้องไปทั่วทุกพื้นที่

ทั้งสองคนยืนเคียงไหล่กัน แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

ราวกับว่าโลกทั้งใบอยู่แทบเท้าของพวกเขา

สายตาของเขากวาดมองไปที่เหล่าชายกำยำอย่างเย็นชา จากนั้นก็เก็บเสื้อตัวนอกขึ้นมาจากพื้นแล้วสะบัดอย่างใจเย็น ก่อนจะคลุมไว้ที่ตัวของเธอ"ฝีมือไม่เลวเลยนี่"

"คุณก็ด้วย"ชัชนันท์ยิ้มเล็กน้อย

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ ก้มตัวลงเก็บแท่งเหล็กขนาดใหญ่จากพื้นมาหนึ่งอัน แท่งเหล็กยาวมาก เขาถือเอาไว้ในมือ ปลายแท่งเหล็กสัมผัสกับพื้นพอดี

แทนไทก็ถือแท่งเหล็กเอาไว้แบบนี้ ก้าวขาเรียวยาวเดินไปทีละก้าว ตรงไปหยุดอยู่ตรงหน้าของชายกำยำหัวล้านที่หน้าบวมเขียวไปหมด

ปลายแท่งเหล็กเสียดสีกับพื้น เกิดเสียงที่แสนเยือกเย็นขึ้น ให้ความรู้สึกขนลุกอย่างน่าหวาดกลัว

หน้าของเขาไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ปากไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว แต่ทั้งตัวหัวจรดเท้ากลับมีไอความเย็นที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านออกมา ราวกับเป็นนักฆ่าผู้สง่างามที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร

เห็นๆอยู่ว่าในมือถือแท่งเหล็กที่มีสนิมเกาะอยู่แท้ๆ แต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนกับเขากำลังถือดาบที่แสนล้ำค่าอยู่

พอเห็นเขาที่เป็นแบบนี้ ชัชนันท์ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่า เขาไม่เหมาะกับเส้นทางนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

ชายกำยำหัวล้านถูกออร่าของเขาทำให้ตกใจกลัวจนสั่นเทาไปหมด พยายามที่จะลุกขึ้นมาแล้วหนีไปทันที แต่กลับทำไม่ได้

พอเห็นว่าเธอเท้าเปล่า เขาก็รีบก้มลงไป วางรองเท้าส้นสูงสีเงินที่ประณีตสวยงามเอาไว้ล่างเท้าของเธอ

จากนั้นก็ช่วยสวมรองเท้าให้กับเธออย่างระมัดระวัง

ทุกท่วงท่าล้วนแต่สง่างาม ราวกับกำลังทำความสะอาดให้กับของโบราณล้ำค่าอย่างไรอย่างนั้น

แตกต่างเหมือนเป็นคนละกันกับตอนที่ต่อสู้

นิ้วมือของเขาราวกับมีกระแสไฟฟ้า ในเวลานี้ เธอรู้สึกเหมือนกับว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลจากข้อเท้าเข้าสู่ร่างกายของเธอ จนขึ้นมาถึงหัวใจได้อย่างชัดเจน

ยังคงรู้สึกเจ็บปวดที่ข้อศอกข้างซ้ายอยู่อย่างไม่หยุดไม่หย่อน เขาขมวดคิ้วอีกครั้ง ขยับข้อศอกซ้ายเบาๆ

ชัชนันท์รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที"เจ็บข้อศอกมากเลยใช่ไหม? เอามาให้ฉันดูเร็วเข้า"

เขาพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ"ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวต้องรบกวนคุณช่วยขับรถให้ผมหน่อยนะ"

พูดจบ เขาก็ก้าวขึ้นรถ นั่งลงบนที่นั่งข้างคนขับ

ชัชนันท์รีบตามขึ้นไปอย่างรวดเร็ว นั่งลงบนที่นั่งคนขับทันที

ภายในรถกลิ่นหอมลอยละล่อง แสงสลัวเล็กน้อย

เธอเปิดไฟในรถทันที เข้าไปใกล้ๆตัวของเขา จับมือซ้ายของเขามาเบาๆ ปลดกระดุมข้อมือ พับแขนเสื้อขึ้นไปอย่างระมัดระวัง

ทั้งข้อศอกของเขาบวมออกมาเล็กน้อย ช้ำเขียวเห็นได้อย่างชัดเจน แค่เห็นก็รู้สึกเจ็บแล้ว เธอเห็นแล้วเจ็บหัวใจอยู่ไม่น้อย

ชัชนันท์ใช้นิ้วกดลงบริเวณที่ปูดบวมออกมาของเขา พร้อมกับพูดถามขึ้น"กดแบบนี้รู้สึกเจ็บแบบไหน?"

"เจ็บแบบทนได้"เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้านิ่งเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

เธอขยับข้อศอกของเขาเบาๆ ก่อนจะพูดถามขึ้น"แบบนี้ล่ะ?"

"ซี๊ด......แบบนี้เจ็บขึ้นมาไม่น้อยเลย"

ชัชนันท์ไม่ได้พูดอะไร ลูบที่ข้อศอกของเขาอย่างละเอียดหนึ่งรอบ สายตาจ้องมองวนที่ใบหน้าของเขาอยู่ตลอดเวลา สังเกตการเปลี่ยนแปลงสีหน้าอารมณ์ของเขา