หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 77

ในตอนนี้ ชัชนันท์รู้สึกว่าเขายิ่งเปล่งประกายเจิดจรัสมากขึ้น

ทุกประโยคที่เขาพูดล้วนแต่ช่วยระบายความโกรธของเธอทั้งหมด

เธอถึงขนาดที่รู้สึกว่า เขาในตอนนี้เหมือนกับร่มหนึ่งคัน ที่สามารถช่วยกำบังลมฝนทั้งหมดให้กับเธอได้

หลายปีขนาดนี้เธอไปมาหลายที่ เจอผู้คนมามากมาย แต่กลับไม่มีใครคนไหนที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยได้มากกว่าเขาเลย

หทัย ชลิตาสองแม่ลูกพอได้ยินว่าเข้าไปอยู่ในคุก ก็หนังหัวเริ่มชาด้วยความตกใจกลัวทันที

เพิ่งจะออกมาจากนรกบนดินแห่งนั้นมาได้ พวกเธอต่างก็รู้ดีว่าที่นั่นมันทุกข์ยากลำบากมากขนาดไหน

แถมไม่ต้องพูดถึงว่าเข้าไปแล้วลำบากขนาดไหน ต่อให้ไม่ลำบาก จะเข้าไปตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ดี

เรื่องยิ่งใหญ่โตขึ้น ก็มีแต่จะทำให้วันชัยรู้สึกไม่พอใจเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

พวกเธอรู้สึกว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายขึ้นมาทันที เหมือนกับว่าทำยังไงมันก็น่าเวทนาทั้งนั้น

สายตาของคนรอบข้างยิ่งจ้องมองจนสันหลังของพวกเธอเริ่มหนาวเย็น

ความหยิ่งยโสที่ตัวของทั้งสองคน มอดดับลงทันที

หทัยสูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที พยายามอดกลั้นความโกรธเอาไว้ในใจ มองแทนไทพร้อมกับพูดขึ้น"จะเอาแบบนี้ใช่ไหม?"

"......"

แทนไทกลับไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว แค่จ้องมองพวกเธอสองคนอย่างเย็นชาเท่านั้น ท่าทางเหมือนกับว่าถ้ายังไม่ได้ดั่งใจก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด

เห็นๆอยู่ว่าเขาไม่ได้พูดอะไร แต่รังสีที่ตัวกลับทำให้คนใจสั่นด้วยความกลัวอยู่ไม่น้อย

หทัยขมวดคิ้วแน่น ก้มหน้าลงด้วยความไม่เต็มใจ ฝืนพูดออกมา"ขอโทษ"

ผู้คนมากมายที่ล้อมวงดูอยู่ตรงนั้นก็กลอกตามองบนใส่หทัยอย่างอดไม่ได้

ผู้คนเอียงหัวเข้าหากันแอบซุบซิบนินทาขึ้นมาอีกครั้ง

แม้ว่าเธอจะไม่ได้หันหน้าไป ก็รู้ว่าสายตาของทุกคนนั้นดูแย่ขนาดไหน เธอรู้สึกว่าตัวเองขายขี้หน้าจะตายอยู่แล้ว

ถ้ารู้ก่อนว่าเป็นแบบนี้ ตอนนั้นเธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน

ชัชนันท์นังชั้นต่ำนี่ โหดเหี้ยมเกินไปแล้ว

แทนไทยกคิ้วขึ้นอย่างเย็นชา หันมองหทัยอย่างลึกซึ้ง แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ยื่นแขนยาวๆออกมาโอบไหล่ของชัชนันท์เอาไว้อย่างเอาแต่ใจ"เสียงเบาเกินไป ภรรยาของผมได้ยินไม่ชัด"

เขาสีหน้าเคร่งขรึม

ในเวลานี้ ชัชนันท์รู้สึกว่าเขาดูมาดแมนสุดๆไปเลย

ความรู้สึกคับข้องใจที่สั่งสมอยู่ภายในใจของเธอนั้น ก็จางหายไปจนหมดทันที

เพราะว่ามีเขาอยู่ด้วย ดังนั้นเธอก็เลยไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้น แค่มองดูเขารับบทเป็นผู้พิพากษาให้กับเธออย่างเงียบๆเท่านั้น

"แทนไทอย่าให้มันมากเกินไปนะ ถึงยังไงฉันก็อาวุโสกว่าคุณนะ"หทัยก้มหน้า กัดฟันพูดด่าออกมาเบาๆ

"......"แทนไทยกมุมปากอย่างเฉยชา สองตาจ้องมองหน้าของเธออย่างนิ่งลึก ท่าทางแน่วแน่ไม่ไหวติง

หทัยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ รู้สึกว่าตัวเองอับอายขายขี้หน้าอย่างถึงที่สุดแล้ว

เธอหันไปมองแทนไทอย่างนิ่งลึก สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาหันมองไปที่หน้าของชัชนันท์ พร้อมกับพูดขึ้นมาเสียงดังอย่างไม่เต็มใจ"ขอโทษ!"

เสียงนินทาของผู้คนรอบข้างยังคงดังต่อไป สายตาของผู้คนทำให้เธอไม่มีที่ให้หลบซ่อนแล้ว

ในชีวิตนี้ เธอไม่เคยอับอายขายขี้หน้าขนาดนี้มาก่อน!เธอแทบจะโกรธเกลียดสามีคนนี้ของชัชนันท์จนจะตายอยู่แล้ว!

แทนไทติดกระดุมชุดสูทเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปพูดกับชัชนันท์"พวกเราไปกันเถอะ"

ชัชนันท์พยักหน้า

จากนั้นแทนไทก็กดเปิดประตูลิฟต์

ทั้งสองคนจากไป ท่ามกลางสายตาของเหล่าผู้คน ทิ้งเอาไว้แต่ความยุ่งเหยิงวุ่นวาย

วินาทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง ทั่วทุกหุนแห่งก็เริ่มกลับสู่ความสงบ

ชัชนันท์มองเขาพลางยิ้มเล็กน้อย พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ขอบคุณนะคุณห้า ขอบคุณที่คุณสวมบทเป็นแทนไทสามีของฉัน แสดงได้ดีมากขนาดนี้ แล้วก็ขอบคุณที่คุณช่วยระบายความโกรธให้กับฉันด้วย"

ภายในใจของเธอเต็มไปด้วยความขอบคุณที่มีต่อเขา

"เจ็บไหม?"ปลายนิ้วของเขาสัมผัสลงบนใบหน้าที่บวมของเธอ คิ้วขมวดแน่น

"นิดหน่อย"ชัชนันท์พูดตอบ

จากนั้น ชัชนันท์ก็ส่งข้อความไปหานลิน"นลิน เตรียมลงมือได้แล้ว"

ลิฟต์เลื่อนลงล่างอย่างรวดเร็ว

พวกเขาทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น

แค่มองตัวเลขของชั้นที่กำลังเปลี่ยนไปเรื่อยๆ

หลังจากที่มาถึงชั้นหนึ่งแล้ว เขาก็มองหาโซฟาหนังแท้สีดำในล็อบบี้ คางที่ละเอียดอ่อนยกเชิดขึ้นไปทางด้านนั้น"ไปนั่งรอผมตรงนู้นก่อน"

"ทำไมเหรอ?"ชัชนันท์พูดถาม

แต่ว่าเขานั้น? ไม่เลยสักนิด

เป็นเพราะว่าเขาไม่มีความสนใจวงการบันเทิงเลยแม้แต่นิดเดียวก็เลยเป็นแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?

แต่ว่าไม่สนใจวงการบันเทิงไม่เท่าไร ทำไมถึงไม่มีความสนใจในเงินทองขนาดนั้นกันนะ?

ในเมื่อไม่สนใจเงินทอง แล้วทำไมเขาถึงต้องไปคลุกคลีอยู่ในเส้นทางนั้นด้วยล่ะ?

"คุณนี่มันพิเศษจริงๆ"ชัชนันท์พูดขึ้น

"อย่างนั้นเหรอ?"เขาหันสายตามองไปที่ใบหน้าของเธออย่างช้าๆไม่รีบไม่เร่ง จากนั้นก็สูบบุหรี่ไปอีกหนึ่งที

"ใช่สิ ทำไมคุณถึงไม่มีความสนใจเงินจำนวนมากมายมหาศาลนี้เลยแม้แต่นิดเดียวล่ะ?"ชัชนันท์พูดขึ้น

"มากมายมหาศาล?"

"มันไม่มากหรือไง?"

"อื้อ มาก......"

"แล้วทำไมคุณถึงยังนิ่งเฉยขนาดนี้กันล่ะ?"ชัชนันท์ถาม

"ผมไม่ควรจะนิ่งเฉยเหรอ?"เขาถาม

ชัชนันท์พยักหน้า

"ได้ ถ้าอย่างนั้นครั้งหน้าผมจะระวังแล้วกัน"เขาพูดขึ้นต่อ

"......"

ชัชนันท์ส่ายหัวอย่างหมดหนทาง ไม่เข้าใจความคิดของคนคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว

เธอวางขวดน้ำแร่กับผ้าขนหนูลงจากมือเบาๆ"หน้าของฉันดีขึ้นเยอะแล้ว พวกเราไปกันก่อนเถอะ"

เขาถอดเสื้อตัวนอกออกอย่างว่องไว ก่อนจะสวมให้กับเธอ

ไม่รอให้เธอพูดอะไร เขาก็หันตัวไปก่อน ก้าวเดินตรงเข้าไปท่ามกลางลมหิมะที่เต็มไปทั่วท้องฟ้า

บนเสื้อตัวนี้มีความอบอุ่นของเขาอยู่ รู้สึกอุ่นไปทั่วทั้งตัว

รู้นิสัยของเขาดี เธอก็เลยไม่ได้พูดอะไร แค่เดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ ตามเขาฝ่าลมหิมะตลอดทั้งทาง เข้ามาในที่จอดรถชั้นใต้ดิน

ทั้งสองคนเพิ่งจะเดินเข้ามาในที่จอดรถ ภายในรถตู้สีดำคันหนึ่ง ก็มีผู้ชายรูปร่างกำยำในมือถือแท่งเหล็กจำนวนหกคนลงมาจากรถ

พวกเขาไม่พูดพร่ำทำเพลง เข้ามาล้อมทั้งสองคนเอาไว้ทันที......