หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 76

ความเจ็บแสบ แผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของชัชนันท์

รอยฝ่ามือแดงๆ ประทับอยู่บนหน้าด้านขวาที่ขาวนวลจนเห็นชัดสะดุดตา

หน้าของเธอบวมขึ้นมาทันที

ความโกรธที่ชัชนันท์เก็บเอาไว้ในใจมาโดยตลอด ในวินาทีนั้นถูกตบนี้ตบจนเอ่อทะลักออกมา

มือที่ปล่อยอยู่ข้างลำตัวกำหมัดแน่นทันที

เธออยากจะตบกลับไปมาก แต่เธอรู้ว่าถ้าสวนกลับไปในเวลานี้ หทัยจะต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ สำหรับเธอแล้วคงจะไม่เป็นผลดีแน่นอน

เธอหันมองไปรอบๆ สายตาของเธอหันมองไปที่ปุ่มสัญญาณเตือนไฟไหม้สีแดงที่อยู่ใกล้ๆมือ

วินาทีต่อมาสายตาของเธอก็เลื่อนมองไปที่หน้าของหทัยอย่างไม่ให้เธอสังเกตเห็น ก้าวเดินตรงไปหาเธอ พูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา"นี่คุณทำอะไร?"

การก้าวเดินนี้ ทำให้ปุ่มนั้นมาอยู่ตรงระดับข้อศอกของเธอพอดี

"ทำอะไร? แน่นอนว่าสั่งสอนเธอยังไงล่ะ ชัชนันท์เธอเป็นคนยังไงกันแน่? เอาเงินฟาดหัวคนที่อยู่ในศูนย์กักกันให้มากลั่นแกล้งรังแกฉันกับน้องสาวของเธอไม่เท่าไร"

"ตอนนี้ยังมาทำแบบนี้กับน้องสาวของเธอในงานแต่งงานอีก เกิดเป็นคนแท้ๆทำไมถึงจิตใจโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้กันนะ? เมื่อไรเธอจะถึงหยุดกันแน่?"

หทัยพูดออกมาทีละคำทีละประโยคอย่างชัดถ้อยชัดคำ ท่าทางมีคุณธรรมสูงส่ง

คำพูดแบบนี้ ทำให้ชัชนันท์รู้สึกขำไม่หยุด

เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังบอกว่า พวกเรารังแกเธอได้ แต่เธอจะเอาคืนไม่ได้ ถ้าเอาคืนมันผิดนะ

ช่างไร้ยางอายจริงๆ มั่นใจและมีเหตุมีผลเหลือเกิน

"คุณป้าหน้าไม่อายจริงๆ"ชัชนันท์สบถหึอย่างเย้ยหยัน ข้อศอกหมุนปุ่มนั้นไปอย่างไม่ให้ใครสังเกตเห็น

"หวอ......"

"หวอๆ......หวอๆ......"

วินาทีนั้น กริ่งสัญญาณเตือนภัย ดังไปทั่วทั้งชั้น

หทัยรู้สึกว่าจะต้องเกิดเพลิงไหม้ที่ไหนสักแห่งขึ้นมาทันที รีบหันมองไปรอบๆ ในใจรู้สึกตื่นตระหนก

ในตอนนี้เอง ผู้คนในงานเลี้ยง ก็ทยอยกันออกมาอย่างเป็นระเบียบ

ชายหญิงเด็กผู้ใหญ่ สีหน้าต่างก็ตื่นตกใจ

"ทุกคนไม่ต้องวิ่ง ขอโทษด้วยค่ะ พอดีเมื่อตะกี้ฉันไม่ทันได้ระวังเผลอไปกดโดนปุ่มเตือนภัยเข้าค่ะ"ชัชนันท์ขึ้นเสียงสูง มองพวกเขาพร้อมกับพูดขึ้น

ผู้คนหยุดลงตรงตำแหน่งที่อยู่ห่างจากชัชนันท์และหทัยทั้งสองคนประมาณหนึ่งเมตร

ตรงมุมอับ แทนไทยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ สายตามองลอดผ่านผู้คนไปที่หน้าของชัชนันท์อย่างนิ่งเงียบ มุมปากที่เยือกเย็นยกโค้งขึ้นเล็กน้อยอย่างลึกซึ้งและมีเลศนัย

"อะไร? เธอเองเหรอ?"หทัยพูดถามขึ้นอย่างเย็นชา เข้าใจขึ้นมาทันทีว่าเป็นความตั้งใจของชัชนันท์!

นังชั้นต่ำนี่มันจงใจ!

ชัชนันท์ใช้วิธีการนี้ในการเรียกผู้คนออกมา!เพื่อจะได้แฉพฤติกรรมของเธอต่อสาธารณะ ให้เธอขายขี้หน้า แถมยังให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำได้ยินไปถึงหูของวันชัยอีกด้วย

เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าชัชนันท์จะใช้วิธีการนี้!

เดิมที่นึกว่าเวลานี้ ตรงประตูลิฟต์จะไม่มีคน เธอก็เลยกะที่จะมาสั่งสอนชัชนันท์เลยตรงๆ จากนั้นก็ค่อยหาคนไปลบภาพกล้องวงจรปิดทิ้งไปซะ ไม่ให้ใครรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

แต่วิธีการนี้ของชัชนันท์ ไม่เพียงแต่จะทำให้ความคิดทั้งหมดของเธอเสียเปล่าไปฟรีๆแล้ว ยังอาจจะทำให้เธอสิ้นหวังไปโดยสมบูรณ์อีกด้วย

ชัชนันท์ไม่ได้มองหทัย แค่หันหน้าไปหาผู้คนอย่างสงบนิ่งเท่านั้น

ผู้คนที่สงบลงแล้ว ไม่นานก็สังเกตเห็นรอยฝ่ามือที่หน้าของชัชนันท์

ทุกคนมองชัชนันท์ แล้วหันมองหทัยที่อยู่ข้างๆเธอ ก่อนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาทันที

วินาทีต่อมา ก็เริ่มโกลาหลวุ่นวายไปทั่ว

แทนไทขมวดคิ้ว แหวกกลุ่มคนออกอย่างสบายๆ ก้าวขาที่เรียวยาวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของชัชนันท์ สองมือจับหน้าของเธออย่างระมัดระวัง"คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ชัชนันท์พยักหน้าเบาๆ

สองแม่ลูกถูกเขาทำให้ช็อกตกใจจนไม่กล้าพูดแล้ว

"เกินไปแล้วจริงๆ......"

"ใช่ๆ......"

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ท่ามกลางกลุ่มคน ยังคงดังขึ้นต่อเนื่อง

สายตาของผู้คนตรงนั้น ทำให้สองแม่ลูกรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

หทัยพยายามฝืนให้ตัวเองสงบนิ่งลง มองชัชนันท์ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์"ที่ฉันตบเธอก็เพราะว่าเธอไม่เคารพผู้หลักผู้ใหญ่ ปีนเกลียวฉัน ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ต้องสั่งสอนคนที่เด็กกว่ามันคงจะไม่ผิดกฎหมายหรอกใช่ไหม?"

"แต่ผมเห็นอยู่ว่าคุณนั่นแหละที่ไม่เคารพคนที่เด็กกว่า มาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงลงมือตบเธอเลยทันที"แทนไทพูดขึ้นมาต่อ

"พูดมั่วซั่ว!"หทัยปฏิเสธเสียงแข็ง

แทนไทยกคิ้วเล็กน้อย จ้องมองหทัยอย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็หันสายตามองไปที่พนักงานหญิงที่กำลังดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆอย่างเย็นชา พร้อมกับโบกมือให้กับเธอ

พนักงานหญิงรีบเดินตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก้มหน้าลงอย่างระมัดระวังพร้อมกับพูดถามขึ้น"มีคำสั่งอะไรเหรอคะ?"

"ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็ กล้องวงจรปิดของโรงแรมแห่งนี้อัดเสียงเอาไว้ด้วยใช่ไหม?"แทนไทพูดถามขึ้น

"ถูกต้องค่ะ"

พอหทัยสองแม่ลูกได้ยิน รูม่านตาก็สั่นทันที

"ไปเอามา จากนั้นผมจะเอาส่งให้กับตำรวจ"แทนไทพูดขึ้นอย่างนิ่งเฉย

ชลิตารีบดึงพนักงานหญิงเอาไว้อย่างรวดเร็ว จ้องมองแทนไทด้วยความไม่พอใจพร้อมกับพูดขึ้นเบาๆ"พอได้แล้วไหม? เรื่องในครอบครัวพวกเราเอง ไม่จำเป็นต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตแบบนี้ก็ได้ น่าจะพอได้แล้ว"

"มาแตะต้องคนของผม ก็ต้องชดใช้"แทนไทเปิดปากพูดขึ้นอย่างกดขี่เอาแต่ใจ

"คุณคิดจะเอายังไงกันแน่?"ชลิตากดเสียงต่ำลงอีกครั้ง แววตาแฝงไปด้วยความตื่นตระหนก

"ต้องการคำขอโทษ ไม่อย่างนั้นก็เข้าไปอยู่ในคุกอีกรอบ"แทนไทพูดขึ้น