หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 8

จากนั้น เกริกจึงพารปภ. แทรกฝูงชนเข้าไปตรงๆ เดินไปถึงด้านข้างของชัชนันท์กับมารีญา

เกริกพยักหน้าให้ชัชนันท์เล็กน้อย ขยับๆแว่นตาขอบทองบนดั้งจมูก มองมารีญาแล้วถามขึ้น "คุณผู้หญิงชื่ออะไรครับ?"

มารีญาขมวดคิ้วเล็กน้อย "มารีญา ทำไมเหรอ? ถ้านายจะตีสนิทฉัน ก็รบกวนช่วยเลือกเวลาหน่อย ตอนนี้ฉันยุ่งอยู่ ไม่ว่างคุยกับนายหรอกนะ"

เกริกขมวดคิ้วเล็กน้อย เข้ามาเห็นผู้หญิงคนนี้ใกล้ๆก็เหมือนผีอย่างที่คุณชายห้าของพวกเขาพูดเลยไม่ใช่เหรอ? เดิมทีหน้าตาก็งั้นๆแหละ แต่ดันแต่งหน้าเข้มขนาดนี้ น่าตกใจชะมัด

คนหลงตัวเองอย่างนี้มีสิทธิอะไรถึงคิดว่าเขาจะตีสนิทเธอนะ?

"คุณมารีญาครับ ทางเราเสียใจที่ต้องแจ้งให้ทราบว่า คุณติดแบล็คลิสต์ศูนย์การค้าของพวกเรา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทุกศูนย์การค้าภายในขอบข่ายทั่วโลกที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของคุณชายห้า จะไม่ให้บริการใดๆแก่คุณอีกครับ......" เกริกพูดด้วยเสียงเย็นๆ

ได้ยินอย่างนี้ ใบหน้าของมารีญาจึงอึมครึมลงทันที

"คุณชายห้าของพวกนายเป็นใคร? เขามีเหตุผลอะไรมาทำอย่างนี้กับฉัน? นายรู้ไหม ฉันเป็นVVIPของห้างนายเชียวนะ พวกนายปฏิบัติกับVVIPชั้นสูงของพวกนายอย่างนี้น่ะเหรอ?"

"สำหรับคุณชายห้าไม่มีเหตุผลอะไรครับ" เกริกพูดต่อ

เขาโบกมือไปทางรปภ.ที่อยู่ข้างๆอย่างไม่ลังเล สีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที "นำตัวคนๆนี้โยนออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้!"

รปภ.สองคนนั้น คนหนึ่งยกแขนทั้งคู่ของมารีญา อีกคนหนึ่งยกขาทั้งคู่ของมารีญา เดินไปข้างนอกด้วยความรวดเร็ว

มารีญาดิ้นอย่างรุนแรง "พวกนายรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร? พวกนายเสียสติหรือไง? ปล่อยฉันนะ! พวกนายรู้หรือเปล่าว่าไม่เคยมีใครกล้าทำอย่างนี้กับฉันมาก่อน!"

ส่วนคนที่อยู่รอบๆเพราะเห็นว่าฉากนี้ตลกดี จึงพากันถ่ายวิดีโอ เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นเรื่อยๆ

ชัชนันท์มองเกริกอย่างไม่เข้าใจเอ่ยปากถามขึ้น "นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ?"

เกริกไม่ได้ตอบ แค่พยักหน้าให้เธออย่างนอบน้อม แล้วหมุนตัวเดินไป

ตอนนี้ทางฝั่งชัชนันท์พนักงานขายได้ห่อชุดเรียบร้อยแล้ว ส่งไปที่มือของเธอ "คุณผู้หญิง ชุดของคุณค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ" ชัชนันท์รับเสื้อคลุมมา แล้วกล่าวขอบคุณ

......

บนลานจอดรถหน้าโกลเด้นสแควร์ เฟอร์รารี่ Sbarro Tornado SB1ที่เปล่งประกายความโอ่อ่าอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์

รถสปอร์ตแสนหรูหราที่มีเพียงสิบคันทั่วโลก ดึงดูดสายตาคนไม่น้อยเลย

ภายในรถผู้ชายที่เย็นยะเยือกไปทั้งร่างกาย กำลังพิงเบาะพักสายตาอยู่บนเบาะข้างคนขับ ลดกระจกลงครึ่งหนึ่ง เห็นแค่เพียงครึ่งใบหน้าก็เพียงพอที่จะทำให้หลงใหลได้แล้ว

เกริกขึ้นรถมาอย่างรวดเร็ว มองชายหนุ่มเล็กน้อย ดันๆแว่นตาขอบทองของตนเอง พยักหน้าอย่างนอบน้อม "คุณชายห้าครับ ผู้หญิงคนนั้นโดนจับโยนออกไปแล้ว อีกอย่าง......ผมได้ให้เธอเข้าไปอยู่ในแบล็คลิสต์ศูนย์การค้าทั้งหมดภายใต้ชื่อคุณตลอดกาลแล้วครับ"

ชายหนุ่มประหยัดคำพูด "อืม"

"สิ่งที่ฉันให้นายสืบ สืบได้หรือยัง?" ฝ่ายชายถาม

เกริกจึงพยักหน้าอีกครั้ง พูดขึ้น "ครับ ผู้หญิงคนนั้น ชื่อชัชนันท์......"

ชัชนันท์......

ชื่อนี้ ทำไมคุ้นหูขนาดนี้?

"พูดต่อ......"

"เธอคือภรรยาของคุณครับ" เกริกพูดต่อ

ได้ฟัง ฝ่ายชายจึงตกตะลึงเล็กน้อย ลืมตาขึ้น สายตาเย็นยะเยือกตกอยู่บนใบหน้าของเกริก "อะไรนะ?"

เขาคิดไม่ถึงผลลัพธ์อย่างนี้สักนิด บางครั้งชีวิตคนเราก็มหัศจรรย์ขนาดนี้ ความบังเอิญสามารถบังเอิญได้จนคุณไม่กล้าเชื่อ

"ใช่ครับ เป็นภรรยาที่จดทะเบียนกับคุณ แต่กลับไม่เคยเจอหน้ามาก่อน ผมเพิ่งได้ข้อมูลมาตอนที่คุณประชุมอยู่ เดิมทีเตรียมจะบอกคุณอยู่แล้วครับ" เกริกพูดต่อ

"เฮอะ......" ฝ่ายชายหรี่ตาเล็กน้อย ยิ้มมุมปากอย่างครุ่นคิด

"ดังนั้น ตอนนี้อยากให้ผมทำอะไรให้คุณไหมครับ?" เกริกถาม

"ตอนนี้ยังไม่ต้อง" ฝ่ายชายก้มหัวเล็กน้อย มือข้างหนึ่งกำลังเล่นแหวนเงินที่อยู่บนนิ้วชี้ขวา

"งั้น......คุณชายห้า ตารางงานช่วงเช้าเสร็จหมดแล้ว ให้ผมส่งคุณกลับไปพักผ่อนเลยไหมครับ? บนตัวของคุณยังมีบาดแผลอยู่นะครับ"

คนที่เขานับถือที่สุดก็คือเจ้านายใหญ่คนนี้ของตนเองนี่แหละ

เห็นๆอยู่ว่าบาดเจ็บหนักขนาดนั้น แต่กลับไม่ยอมพักสักวันเลย

ฉีดยาแก้ปวดแล้วมาทำงานทันที ถึงขั้นที่มองผิวเผินก็ไม่แตกต่างจากคนปกติด้วยซ้ำ

เพิ่งเดินขึ้นบันไดไปไม่กี่ขั้น เธอก็รู้สึกว่าที่ฝ่าเท้าเหยียบอะไรเข้า

เธอจึงก้มหน้า ดูที่ใต้ฝ่าเท้า

สิ่งที่เห็น คือพวงกุญแจอันหนึ่งที่แขวนรูปของธันวาอยู่

เธอก้มตัวลงไปทันที หยิบพวงกุญแจขึ้นมา

ชลิตาเห็น จึงรีบเดินเข้ามา แย่งพวงกุญแจไปทันที พูดอย่างเย็นชา "เอาคืนมา"

"ซี๊ด......" เพราะออกแรงมากเกินไป บาดแผลที่หลังของเธอจึงกระเทือนไปด้วย ทำให้เธอร้องออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ความเจ็บปวดนี้ ทำให้เธอหงุดหงิดสุดๆ

ชัชนันท์ขี้เกียจสนใจเธอ จึงเดินขึ้นข้างบนอย่างไม่รีรอ แต่เธอกลับคิดไม่ถึงว่า ชลิตาก็จะชอบธันวาเช่นกัน

แต่ก่อนเธอชอบเหล่าไอดอลวัยรุ่นต่างประเทศนี่นา แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยชอบไอดอลในประเทศอยู่แล้ว

กลับมาถึงห้อง หลังจากชัชนันท์เอาเสื้อผ้าที่ตนเองเพิ่งซื้อกลับมา มาลองทาบดูที่หน้ากระจกอย่างเบิกบานแล้ว จึงนั่งลงไปหน้าโน้ตบุ๊กที่ยังไม่ได้เปิดเครื่องของตนเอง ล็อกอินเข้าไปในเกมLeague Of Legends

เกมรูปแบบนี้ เธอรู้สึกผูกพันอย่างลึกซึ้ง เพราะมันเคยอยู่เป็นเพื่อนเธอเดินผ่านช่วงเวลาของยัยหมูตอนที่น่าหม่นหมองที่สุดในชีวิต

"Seven" เป็นชื่อในเกมของเธอ เพราะเลขนำโชคของเธอคือเลขเจ็ด

ชื่อนี้ใช้อำนาจและอิทธิพลเข้ายึดครองบัลลังก์อันดับหนึ่งของเซิร์ฟเวอร์ในประเทศเสมอมา เป็นเพียงผู้เล่นมือสมัครเล่นในตำแหน่งโจมตีระยะไกลที่มีชื่อเสียงของเซิร์ฟเวอร์ในประเทศ ซึ่งเชี่ยวชาญในสายแชมปเปียน และมีฝีมือยอดเยี่ยม

แม้จะสู้กับผู้เล่นมืออาชีพตัวต่อตัว เธอก็เอาชนะได้อย่างง่ายดาย เคยมีทีมการแข่งขันมืออาชีพไม่น้อยเลย ที่เชิญเธอไปร่วมทีมแข่งขัน แต่เธอได้ปฏิเสธไปทั้งหมด

เนื่องจาก เกมเป็นเพียงแค่ความสนใจของเธอ เธอไม่มีความคิดที่จะเอาความสนใจนี้ มาพัฒนาจนกลายเป็นอาชีพ

"ก๊อกๆๆ----"

กำลังเตรียมตัวจะเล่นสักรอบ แต่เสียงเคาะประตูกลับดังขึ้นมา

ชัชนันท์จึงมองไปที่ประตู "เชิญค่ะ......"

ประตูเปิดออก ชัชนันท์ก็ชะงักเล็กน้อย