หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 9

วันชัยเดินเข้ามาทันที

แค่เข้ามา เขาก็ย้ายเก้าอี้ตัวหนึ่ง มานั่งลงไปหน้าคอมพิวเตอร์

จากนั้น วันชัยจึงถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย ลูบผมของชัชนันท์เบาๆ พูดขึ้น "เมื่อวาน พ่อพูดกับแกค่อนข้างแรง พ่อขอโทษนะ"

ชัชนันท์ส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจ "พ่อคะ ไม่เป็นไรเลย หนูรู้ว่าเมื่อวานพ่อโมโหมาก"

"จริงๆแล้ว พอพ่อใจเย็นลงแล้วลองครุ่นคิดดู ไม่ต้องพูดถึงที่แกไม่ได้เป็นคนทำเรื่องพวกนั้นหรอก ต่อให้แกทำจริงๆ มันก็สมควรนั่นแหละ......"

"ถึงยังไง พวกเขาก็ทำเกินคนไปจริงๆ" วันชัยกัดฟันพูดถึงเรื่องนี้

ชัชนันท์รู้สึกอบอุ่นใจ ซาบซึ้งใจระคนกันไป พิงหัวไปบนไหล่ของวันชัย พูดอย่างนุ่มนวล "ขอบคุณนะคะพ่อที่เป็นห่วงหนู"

"เด็กโง่ พ่อเป็นพ่อแก ไม่ห่วงแกจะห่วงใครเล่า" วันชัยถาม

ชัชนันท์หัวเราะ หัวเราะราวกับเด็กคนหนึ่งที่ใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่สงวนท่าทีใดๆเลย

"จริงๆบางครั้งพ่อก็เคยคิดอยู่บ่อยๆนะ ตอนแรกหลังจากที่แม่แกจากไป พ่อไม่ควรแต่งงานใหม่หรือเปล่า"

"ถ้าตอนแรกพ่อไม่ได้แต่งงานใหม่งั้นพ่อก็จะมีแกเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ตอนนี้ก็จะไม่มีเรื่องวุ่นวายยุ่งเหยิงขนาดนี้"

"แกจะได้ไม่ต้องไประเหเร่ร่อนอยู่ข้างนอกคนเดียวสามปีเต็มๆด้วย" วันชัยพูดออกมาอย่างชัดเจน พูดจบ เขาก็ถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง "พ่อขอโทษนะ"

ชัชนันท์ส่ายหน้า "พ่อคะ พ่อไม่ต้องขอโทษหนู ทุกๆคนต่างมีสิทธิที่จะไล่ตามความสุขนะคะ"

"สำหรับเรื่องงานแต่งของตากับไอ้สารเลวนั่น พ่อก็จนปัญญาที่จะขัดขวาง ถ้ายังไม่ได้หมั้นกันคงจะดี......ที่สำคัญในตอนนี้......คือหวังว่าแกจะเข้าใจ"

"พ่อคะ หนูเข้าใจ......อีกอย่าง พ่อก็ไม่จำเป็นต้องขัดขวางด้วย หนูไม่ได้รู้สึกอะไรกับมาวินแล้วค่ะ" ชัชนันท์พูด

"แกเข้าใจก็ดีแล้ว......บอกพ่อได้ไหม สามปีนี้แกไปไหนมา? ตามจริง ถึงมาวินจะบอกว่า แกอาจจะหนีไปกับคนอื่นแล้ว แต่พ่อไม่เคยเชื่อเลย"

ได้ฟัง ชัชนันท์ก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาทันที

"ประเทศYค่ะ ไปหาหมอรักษาอาการป่วย" ชัชนันท์พูดต่อ "ตอนนั้นสิ้นหวังมากๆ ไม่อยากให้ใครมารบกวน ก็เลย......ขอโทษนะคะ......"

"แล้วพ่อล่ะคะ? ทำไมภายหลังถึงค่อยๆล้มเลิกที่จะตามหาหนู? เป็นเพราะหมดหวังในตัวหนู? หรือคิดว่าหนูตายไปแล้วคะ?"

"ตอนนั้น เราแทบจะพลิกทั้งโลกหาอยู่แล้ว แต่ก็หาไม่เจอสักที ต่อมาพ่อถึงได้ไปหาหมอดูชื่อดังคนหนึ่งของเมืองสินธุ ให้เขาช่วยดูดวงหน่อย อีกฝ่ายบอกว่าแกยังมีชีวิตอยู่ อีกไม่นานก็จะกลับมาแล้ว"

วันชัยเป็นคนที่เชื่อเรื่องไสยศาสตร์มาโดยตลอด ศึกษาเรื่องโชคชะตาและฮวงจุ้ยมาอย่างละเอียดสุดๆ

ทีแรก สาเหตุที่เขาเลือกแต่งงานกับหทัยจากในจำนวนผู้หญิงมากมาย ก็เป็นเพราะคำทำนายบอกว่าหทัยจะเป็นภรรยาที่ช่วยเหลือเกื้อหนุนสามีในทุกๆด้านไปตลอดชีวิต ช่วยให้หน้าที่การงานของเขาเจริญรุ่งเรือง

"เอาเถอะ แกเล่นต่อแล้วกัน พ่อจะออกไปก่อน ตอนเที่ยงอย่าไปไหนนะ พ่อลงมือเข้าครัวเอง พวกเราอยู่กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันสักมื้อ"

"ค่ะ......"

สำหรับเรื่องอื่นๆ ที่ชัชนันท์ไม่ได้พูด วันชัยเองก็ไม่ถามมากเช่นกัน

......

หลังจากชัชนันท์เล่นเกมจบไปรอบหนึ่ง คนรับใช้ก็เข้ามาเรียกเธอไปกินข้าว ดังนั้นจึงปิดคอมพิวเตอร์ บิดขี้เกียจแล้วลงไปข้างล่าง

ตอนที่เดินเข้าไปในห้องอาหาร วันชัย ชลิตา หทัยทั้งสามคนนั่งอยู่ที่นั่นแล้ว

วันชัยกำลังก้มหน้าอ่านหนังสือพิมพ์

"พอได้แล้ว คุณหยุดพูดสักเดี๋ยวเถอะ" วันชัยออกคำสั่งอย่างเย็นชา แล้วมองมาที่ชัชนันท์ด้วยสีหน้าอ่อนโยน พูดขึ้น "นันท์ ในเมื่อตอนนี้แกกลับมาแล้ว ก็พักดีๆ ค่อยกลับไปเรียนการเงินที่มหาวิทยาลัยเดิมของแกแล้วกันนะ"

ชัชนันท์ดื่มน้ำผลไม้คั้นสดอย่างสบายๆ พูดขึ้น "พ่อคะหนูเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยต่างประเทศแล้วค่ะ ปีนี้เพิ่งจะเรียนจบสาขาการเงินจากมหาวิทยาลัยบริดจ์ประเทศYมาเลย"

ได้ยินอย่างนี้ ม่านตาของชลิตากับหทัยจึงสั่นไหวขึ้นมาพร้อมๆกัน แล้วทั้งสองแม่ลูกก็มองไปทางวันชัย

"เธอบอกว่ามหาวิทยาลัยอะไรนะ?" หทัยหน้าตาไม่เชื่อ

ชลิตาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

มหาวิทยาลัยบริดจ์ประเทศY? นั่นเป็นสถาบันการศึกษาเก่าแก่ชื่อดังอันดับหนึ่งของโลก ที่ได้อบรมสั่งสอนคนที่มีความสามารถยอดเยี่ยมให้กับทุกๆประเทศในโลกเชียวนะ

ตอนนี้ประธานาธิบดีมากมายทั่วทุกแห่งในโลก ไหนจะนักธุรกิจที่ร่ำรวยมีชื่อเสียงอีก ทั้งหมดล้วนแต่จบมาจากที่นั่น คิดจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยนั่นน่ะมันยากกว่าการปีนขึ้นสวรรค์อีก

ถ้าเปรียบเทียบอย่างนี้ จู่ๆชลิตาก็รู้สึกว่า คะแนนที่อยู่ในลำดับห้าสิบคนแรกของสาขาในมหาวิทยาลัยสินธุของตนเองน่ะเหมือนจะไม่ควรค่าให้กล่าวถึงด้วยซ้ำ!

"นันท์ เธออย่าขี้โม้หน่อยเลย เธอต้องรู้นะว่ามหาวิทยาลัยบริดจ์น่ะ ไม่ใช่คนธรรมดาที่ไหนจะสอบเข้าได้"

"อีกอย่าง ต่อให้สอบเข้าได้แล้ว จะเรียนจบภายในสามปีได้ยังไง? ต้องเรียนสี่ปีกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ?" ถึงยังไงหทัยก็ไม่ยอมเชื่อว่านี่เป็นเรื่องจริง

"นี่คุณป้าไม่รู้จริงๆเหรอคะ ถ้าคะแนนดีจะสามารถเรียนจบก่อนได้น่ะค่ะ?" ชัชนันท์ตอบกลับไปเรียบๆ มองไปที่วันชัยแล้วพูดขึ้น "พ่อคะ นี่เป็นรูปจบการศึกษาของหนู......"

จากนั้นเธอจึงหารูปในมือถือ เอามาให้วันชัยดู

ในรูป เธอยืนอยู่หน้าประตูมหาวิทยาลัยบริดจ์ ในมือกำลังถือใบปริญญา ยิ้มหวานราวกับดอกไม้

"ดังนั้น หลายปีนี้ คือไปอยู่ที่ประเทศYสินะ? ถือโอกาสเรียนมหาวิทยาลัยด้วยขณะรักษาตัว ทั้งยังเป็นมหาวิทยาลัยบริดจ์ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกด้วยงั้นเหรอ?" วันชัยถาม