หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 84

ดูเหมือนวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปจะไม่สามารถขาดเมธีไปได้

เพราะมาวินไม่อาจทำให้เขาวางใจได้เท่าเมธี

เมื่อได้ยินดังนั้นทั้งมาวิน ชลิตา ดวงพรและมารีญาต่างพากันตกใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งชลิตาและมาวิน ในใจของพวกเขารู้สึกสับสน

ภราดรบอกให้เมธีกลับไปดูแลที่โรงงานนั้น หมายความว่าอย่างไร ทุกคนล้วนเข้าใจดี

เมธีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "แต่ว่าพ่อครับ พ่อเองก็รู้ดีว่าผมเดินเหินไม่สะดวก อย่าได้โมโหและใช้อารมณ์ในการตัดสินใจ น้องเขาไม่ได้แย่ไปกว่าผมเลย"

"ตอนนี้พ่อไม่ได้กำลังเจรจากับลูก และไม่ได้ใช้อารมณ์ตัดสิน" เมื่อพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปชั้นบนทันที

"ชลิตา พยุงมาวินไปทำแผลเถอะ" ดวงพรมองไปทางชลิตาอย่างเยือกเย็น

เมื่อพูดจบเธอเองก็รีบวิ่งตามภราดรขึ้นไปข้างบนเช่นกัน

จากนั้นมารีญาก็เดินตามขึ้นไป

ชลิตาพยุงมาวินขึ้นมาด้วยความระมัดระวังแล้วพูดว่า "ไปกันเถอะค่ะพี่วิน พวกเรากลับห้องกัน"

"วิน รอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้วพี่จะช่วยพูดกับพ่อให้ วางใจเถอะนะ" ใบหน้าของเมธีช่างอบอุ่นดั่งแสงอาทิตย์ในเดือนห้า ห่อหุ้มดวงใจอย่างอ่อนโยน

"ขอบคุณครับพี่ใหญ่" มาวินรู้สึกซาบซึ้งใจมาก

แต่เขาก็รู้ดี แม้พี่ชายคนโตจะพูดเช่นนี้ แต่การที่ตนจะปีนขึ้นไปนั่งบนตำแหน่งนั้นได้ก็ยากเกิน

ดูเหมือนว่าตำแหน่งทายาทของบริษัทนี้คงจะไม่อาจรักษาไว้ได้แล้ว

ต่อให้พี่ใหญ่ไม่มีความคิดเช่นนั้น แล้วพ่อของเขาล่ะ พ่อจะยกโทษให้เขาเพียงเพราะคำปลอบประโลมของพี่ใหญ่อย่างงั้นเหรอ?

"ไม่เป็นไรหรอก" เมธีตอบรับเบาๆ จากนั้นเข็นรถเข็นเข้าไปในลิฟต์

หลังจากที่เมธีจากไปแล้ว ชลิตาก็โมโหกระทืบเท้าปัง

จากนั้นหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดเลือดบนใบหน้าให้แก่มาวินแล้วพูดว่า

"พี่วินเชื่อฉันนะคะ นับตั้งแต่ที่ชัชนันท์กลับมาไม่ว่าจะเป็นพี่ ฉันหรือเรื่องราวที่วงศ์ดีประสิทธิ์ได้พบเจอ ล้วนเป็นแผนการของชัชนันท์!"

"การที่เธอทำเช่นนี้ก็เพื่อแก้แค้นเรา"

"เรื่องที่วงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ปประสบอยู่ตอนนี้ล้วนเป็นฝีมือของชัชนันท์ คุณพ่อคิดว่าเธอไม่มีความสามารถขนาดนั้น แต่ฉันคิดว่าบางทีเธออาจจะทำได้" ชลิตาพูดขึ้นด้วยความขมขื่น

แม้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างฟังดูเหมือนเหลือเชื่อ แต่สัญชาตญาณบอกกับเธอว่าทุกอย่างเป็นเช่นนี้

ต่อให้ตอนนี้เธอยังไม่มีหลักฐานใดๆ แต่เธอก็เชื่อในสัญชาตญาณของตนเอง

มาวินไม่ได้พูดอะไรหักล้างออกมา เพราะในสมองของเขาว่างเปล่ามาก

แม้ว่าคำพูดของชลิตาจะเชื่อไม่ได้ แต่เขาก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล

เนื่องจากนับแต่ที่ชัชนันท์กลับมา เขากับชลิตาก็พบกับสิ่งต่างๆ มากมายเหลือเกิน

แต่ก็เป็นไปอย่างที่พ่อของเขาพูดเมื่อครู่ ชัชนันท์มีความสามารถมากขนาดนั้นเชียวเหรอ? เธอเอาความสามารถพวกนั้นมาจากไหน?

เรื่องทั้งหมดนี้เขาจะต้องไปตรวจสอบให้ละเอียด

เมื่อเห็นท่าทางของมาวินที่กำลังครุ่นคิด ชลิตาก็เผยอริมฝีปากขึ้นด้วยความพออกพอใจแล้วกระซิบกระซาบข้างหูของเขา "พี่วินคะ พี่อย่าไปคิดว่าเธอเป็นคนดีอะไรเลยนะคะ เธอไม่สมควรได้รับคำชมแบบนั้น"

"ตอนนี้เป็นไปได้มากเลยที่พี่จะเสียตำแหน่งนั้นไปเพราะเรื่องราวครั้งนี้ ถ้าเป็นชัชนันท์ทำจริงๆ ล่ะก็ ผู้หญิงคนนั้นคงตั้งใจอยากจะให้พี่ถึงแก่ชีวิต เธอใจร้ายโหดเหี้ยมขนาดนี้ พี่จะชอบเธอต่อไปอีกได้ยังไง?"

"ก่อนหน้านี้ ฉันคิดว่าแม้ชัชนันท์อยากจะแก้แค้นพวกเรา แต่ยังไงในใจเธอก็ยังรักพี่อยู่ แต่ตอนนี้ฉันเห็นได้ว่าเธอไม่หลงเหลือความรักที่มีต่อพี่เลย เหลือไว้เพียงความเกลียดชังและการแก้แค้นเท่านั้น"

ใบหน้าของชลิตาดูจริงจังเพราะกลัวว่ามาวินจะไม่เชื่อเธอ

แต่ในความเป็นจริง ชัชนันท์ในตอนนี้ไม่ได้ตั้งใจจะไปแก่งแย่งเอาตัวมาวินมาเลยหรือเรียกได้ว่าเธอไม่สนใจคนคนนี้แล้วแม้แต่น้อย

สิ่งที่เธอต้องการทำอย่างแท้จริงจากใจนั่นก็คือผลักดันมาวินและชลิตาลงไปสู่นรกอันไร้เขตแดน

เธอต้องการให้ทั้งคู่ได้ชดใช้ผลกรรมกับการกระทำก่อนหน้านี้ทั้งหมด

ชลิตาเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างกายของเขา เธอหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์ขึ้นมาแล้วเริ่มทำการฆ่าเชื้อให้เขา

ความเจ็บแสบจากแผลกระจายไปทั่ว ทำให้มาวินรู้สึกหงุดหงิดใจมากขึ้นกว่าเดิม

เขาผลักชลิตาออกไปอย่างไร้ความอดทน "ออกไปให้พ้นผมทำเอง เธอไปได้แล้ว!"

ท่าทางเช่นนี้ มันแทงลึกเข้าไปในจิตใจของเธอ

เธอขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย "พี่วินคะ วันนี้เป็นคืนแต่งงานของเรานะ พี่จะให้ฉันไปที่ไหน?"

"ถ้าเธอไม่ไปฉันไปเอง" มาวินหยิบอุปกรณ์ฆ่าเชื้อโรคแล้วเดินออกไปอย่างไม่ลังเล

ชลิตาต้องการจะวิ่งตามไป แต่เมื่อดูจากท่าทางของเขาแล้วเธอก็รู้ดีว่าเธอคงตามไปไม่ทัน ต่อให้ตามทันก็คงไม่มีเรื่องดีๆ ตามมา

ดังนั้นเธอจึงทำเพียงถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ พยายามอดกลั้นต่อความคับข้องใจแล้วนั่งลงบนเตียงใหญ่สีแดง

ภายในห้องนั้นกว้างขวาง แต่อาจเป็นเพราะมาวินไม่อยู่ที่นี่ด้วย จึงทำให้ทุกอย่างดูเย็นชา

นี่คือค่ำคืนแรกของการแต่งงานเหรอ?

หลังจากที่เธอคบหากับมาวิน เธอเคยจินตนาการถึงฉากวันแต่งงานมานับครั้งไม่ถ้วน และจินตนาการถึงค่ำคืนวันส่งตัว

ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้แตกต่างไปจากจินตนาการของเธออย่างสิ้นเชิง

ไม่มีแสงไฟอันสดใส ไม่มีความอ่อนโยนอ่อนหวาน มีเพียงความอับอายเรื่องอื้อฉาวและคำพูดอันเยือกเย็น

ตอนแรกเธอคิดว่าถ้าเธอได้แต่งงานกับมาวินก็คงจะเป็นเรื่องดี แต่ใครจะรู้เล่าว่าวันแรกที่เธอแต่งเข้ามาในวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ป ก็ต้องพบกับการที่เขาต้องสูญเสียตำแหน่งทายาทไป และในคืนแต่งงานเธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย......

เมื่อคิดถึงอนาคตเธอก็รู้สึกหมดความมั่นใจไปทันที

ถ้าหากว่ามาวินสูญเสียตำแหน่งทายาทไปจริงๆ เช่นนั้นความรุ่งเรืองทั้งหลายในอนาคตที่เธอคิดเอาไว้ก็คงจะจางหายไป?

ถ้าอย่างนั้นการที่เธอต่อสู้กับชัชนันท์ แย่งกันไปมาสุดท้ายแล้วสิ่งที่เธอได้รับก็คือความพ่ายแพ้ที่มากกว่าอย่างงั้นเหรอ?