หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 96

หลังจากเข้าไปในประตู

ชัชนันท์พาแทนไทไปจนถึงชั้นสองและผลักประตูห้องนอนออก

ห้องนอนนั้นงดงามพอๆ กับชั้นล่าง

ในห้องมีหน้าต่างยาวที่ขอบตกถึงพื้น ระเบียงเปิดโล่งขนาดใหญ่ เตียงคิงไซส์ที่กว้างขวาง ซึ่งครอบครองผนังทั้งหมดคือตู้เสื้อผ้า และมี คอมพิวเตอร์รูปแบบที่สูงสุดและอื่น ๆ

เตียงถูกปกคลุมด้วยผ้าปูสีน้ำเงินเข้มซึ่งทำให้พื้นที่ทั้งหมดดูส่งสูงขึ้น

“เป็นยังไงบ้าง? คุณพอใจไหม? ทั้งสี่ชุดบนเตียงฉันเพิ่งเปลี่ยนให้คุณเมื่อคืน เป็นของใหม่หมดเลย ถ้าคุณไม่ชอบสีคุณสามารถเปลี่ยนอันอื่นได้ ในตู้เสื้อผ้ามีอีกเยอะ”

“คอมพิวเตอร์ ฉันย้ายมาจากห้องข้างๆ มันเป็นเครื่องที่ดีมาก หากคุณชอบเล่นเกม มันจะทำให้คุณได้รับประสบการณ์เกมที่แตกต่างกันอย่างแน่นอน” ชัชนันท์กล่าว

“อืม พอใจ” เขาพูดเบา ๆ

เขาเห็นได้ว่า เธอตั้งใจตกแต่งห้องนี้มาก

“งั้นก็ดี ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น ห้องน้ำและห้องอาบน้ำเชื่อมต่อกัน” ชัชนันท์ชี้ให้เห็นตำแหน่งของห้องน้ำ

“อืม”

“ห้องของฉันอยู่ข้างๆคุณ ถ้าคุณมักต้องการอะไร คุณสามารถไปเรียกฉันที่ห้องข้างๆ ได้” เมื่อพูดจบ ชัชนันท์ก็ชี้ไปทางด้านขวาด้วยนิ้วโป้งของเขา

“อืม” ดวงตาของเขายังไม่มีการเปลี่ยนแปลง

“ในเมื่อหลังจากนี้จะอยู่ด้วยกัน ฉันมีบางเรื่องจะคุยกับคุณ มานั่งสิ” เมื่อพูดจบชัชนันท์นั่งบนโซฟาที่อยู่ติดหน้าต่างอย่างเป็นธรรมชาติ

แทนไทไม่ได้พูดอะไร เขาเดินอย่างสงบไปที่โซฟาตรงข้ามเธอ ก่อนจะนั่งลงรอให้เธอพูดอย่างเงียบ ๆ

“เราสองคนอยู่ด้วยกัน ห้ามรบกวนกันและกัน หากไม่มีธุระก็อย่าไปรบกวนกันและกัน”

“คุณสามารถคิดว่าเราอาศัยอยู่เป็นเพื่นนกันที่โรงแรมเดียวกัน”

“ถ้ามีธุระอะไรมาหาฉันได้ อะไรที่ฉันสามารถช่วยคุณได้ ฉันจะช่วย”

“ฉันหวังว่าคุณจะไม่นำคนแปลกหน้ามาที่บ้านเพราะฉันไม่ชอบ”

“คุณสามารถใช้สิ่งของที่บ้านได้ อย่าลืมนำของกลับไปไว้ที่เดิมหลังจากใช้เสร็จ”

ชัชนันท์จริงจังมาก แทนไทฟังอย่างระมัดระวังตลอด เขาไม่ได้พูดอะไร ข้อกำหนดเหล่านี้สมเหตุสมผลดังนั้นเขาจึงยอมรับได้

“คุณน่าจะยอมรับสิ่งเหล่านี้ได้?” ชัชนันท์ถาม

“อืม” เขาหวงแหนคำพูดของเขามาก

“คุณมีอะไรที่จะเพิ่มเติมไหม? คุณต้องการอะไรบอกฉันได้” ชัชนันท์ถามอย่างตั้งใจและอดทน

“ไม่ได้ต้องการอะไร” แทนไทกล่าวอีกครั้ง

“งั้นก็ดี งั้นเราจะทำตามข้อตกลงเหล่านี้ไปก่อน จนกระทั่งหนึ่งปีต่อมา ฉันได้สัญญากับอาจารย์เป็นเวลาสามปี ฉันก็สามารถหย่าร้างกับสามีได้แล้ว” ชัชนันท์กล่าวอีกครั้ง

“คุณไม่อยากรู้เกี่ยวกับสามีของคุณหรือ?” แทนไทถามด้วยความสนใจ

“เมื่อก่อนตอนที่เพิ่งแต่งงาน บางครั้งฉันก็สงสัยว่าคนๆ นี้หน้าตาเป็นยังไง สงสัยว่าทำไมตั้งแต่ที่จดทะเบียนจนถึงตอนนี้คนคนนั้นไม่มีปรากฏตัวเลย”

“แม้ว่าจะไม่สนใจฉัน แต่ก็ไม่ต้องถึงขั้นไม่โผล่มาเลย เราพูดอย่างจริงใจได้นี่ไม่ใช่หรือ?”

“ที่จริงฉันคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน คนนี้อาจจะเป็นคนพิการ คนหูหนวก เป็นใบ้และไม่สะดวก มาพบฉันไม่ได้?”

“หรือบางทีอาจจะน่าเกลียด เลยไม่มีความกล้าที่จะมาเจอหน้า”

“ไม่งั้นก็อาจจะเป็นเจ้าชายนิทรา ที่แต่งงานก็เพื่อเป็นสิริมงคล แต่สิริมงคลไม่ได้ ดังนั้นเขาน่าจะยังนอนอยู่” ชัชนันท์วิเคราะห์อย่างระมัดระวัง

“... “ เธอกล้าคิดจริงๆ

จากนั้นฉันก็ไปที่ชั้นหนึ่ง

หลังจากดูทีละห้องเสร็จแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลาตอนเที่ยง

ชัชนันท์พาแทนไทกลับไปที่ห้องรับแขก และพูดว่า “คุณนั่งเถอะ ในตู้เย็นมีวัสดุ ฉันจะไปทำอะไรกินเดี๋ยวนี้”

“แต่เดิมพ่อบอกว่าจะเตรียมคนรับใช้ให้เรา ฉันปฏิเสธเพราะในสถานการณ์ของเราสองคนนี้ถ้ามีคนเข้ามา มันจะถูกเปิดเผยแน่”

“ดังนั้นในอนาคตงานบ้านของเรา เราสองคนต้องรับผิดชอบ เราจะทำความสะอาดสองครั้งต่อสัปดาห์ในอนาคตส่วนที่เหลือใครสะดวกก็ทำ คุณคิดว่ายังไง?” ชัชนันท์ถามความคิดเห็นของเขาอย่างระมัดระวัง

“อืม” เขาพูด

“ช่วงนี้ข้อศอกของคุณไม่ดี ดังนั้นฉันจะรับผิดชอบในช่วงนี้” ชัชนันท์กล่าว

“ผมเจ็บเพียงข้างซ้าย ไม่ใช่ข้างขวา” หลังจากนั้นเขาก็ขยี้ข้อศอกซ้ายของเขาแม้ว่ามันจะเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้พูดเกินจริงอย่างที่เธอพูด

“ไม่ได้...ถ้าคุณทำใจไม่ได้ คุณสามารถช่วยฉันแบกรับสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องใช้แรงเยอะ เรื่องนี้คุณต้องฟังฉัน” ชัชนันท์แน่วแน่ ใบหน้าของเขาจริงจัง .

“อืม” เขาพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้

“พวกกวาดพื้น ถูพื้นไม่ต้องทำ เดี๋ยวกินอาหารกลางวันเสร็จแล้ว ออกไปซื้อหุ่นยนต์กวาดพื้น และหุ่นยนต์ถูพื้น แต่ละชั้นซื้อไว้สองตัว” ชัชนันท์พูดอีกครั้ง

“อืม ผมจ่ายเงินเอง” แทนไทกล่าว

“ไม่ต้อง ฉันออกเอง คุณแค่ร่วมมือกับฉัน แสดงเป็นสามีของฉันก็พอแล้ว เรื่องอื่นคุณไม่จำเป็นต้องสนใจอะไรอีก” ชัชนันท์พูดเบา ๆ และเธอไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาช่วยเขา

“... “

หลังจากได้ยินคำพูด แทนไทก็รู้สึกแปลก ๆ

เขารู้สึกเหมือน ชัชนันท์กำลังเลี้ยงดูเขา