หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 97

“พอล่ะ ฉันจะทำอาหาร คุณอยากกินอะไรไหม?” ชัชนันท์ถาม

“ผมได้หมด” เขาพูด

“มีอะไรที่คุณไม่กินไหม?” พวกเขาจะอยู่ด้วยกันเป็นเวลาหนึ่งปี เธอควรจะเรียนดู เธอคิดว่าต้องการเรียนรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยตนเอง

“ไม่มี”

หลังจากได้ยินคำพูดนี้ ชัชนันท์ก็หันหน้าเดินไปที่ห้องครัว

ส่วนผสมในตู้เย็น เป็นของที่คุณพ่อให้คนรับใช้ซื้อมาไว้เมื่อวานนี้ ข้างในมีแทบจะทุกอย่าง

เธอเอาส่วนผสมทั้งหมดที่เธอต้องการใช้ออกมาและทำความสะอาด

หลังจากนั้นก็ทำอาหารทั่วไป อาหารสี่อย่าง ซุปหนึ่งอย่าง หมูตุ๋นซอสแดง พริกผัดไข่ มันฝรั่งพริกไทย กุ้งอบน้ำมัน ซุปเต้าหู้ปลาหมึก

เธอวางสิ่งของไว้บนโต๊ะสี่เหลี่ยมทีละอย่าง และตักข้าวสองชาม

บนผ้าปูโต๊ะลายสก๊อตสีเขียวขาว มื้ออาหารที่มีสีสันดูดีและกลิ่นหอมมันดูน่าสนใจเป็นพิเศษ จากชามที่มีมูลค่าสูงก็ทำให้ดูดีขึ้นเช่นกัน

ความร้อนที่เพิ่มสูงขึ้นทำให้บ้านหลังใหญ่แห่งนี้มีความอบอุ่นในบ้าน

หลังจากวางตะเกียบเสร็จ ชัชนันท์ก็เดินไปที่ประตู และมองไปที่ชายคนนั้นที่นั่งอยู่บนโซฟา ที่กำลังดูโทรศัพท์มือถือของเขา “ห้า กินข้าว”

เขาลุกขึ้นทันทีและเดินไปหาเธอด้วยขายาว แสงแดดส่องมาจากข้างหลังเขา มันให้เขาเรืองแสง

เสื้อเชิ้ตสีดำตรงและกางเกงขายาวสีดำ ที่ไม่มีรอยพับสักเล็กน้อย เขาพับแขนเสื้อขึ้น ทำให้ดูขี้เกียจเล็กน้อย

ยังไงก็ตามสีดำที่ง่ายที่สุด แต่เมื่อเขาใส่ กลับดูสง่างามและสูงส่งมาก

ทันทีก็แค่เดินอยู่ที่บ้าน แต่มันมีเสน่ห์มากกว่านายแบบที่มีการแต่งหน้าสวยและสวมเครื่องแต่งกายหรูหราบนรันเวย์อีก

ดวงดาวเปล่งประกายไม่เท่าเขา

ในช่วงเวลานึง เธอที่เคยเห็นผู้ชายหน้าตางดงามมากมาย แต่เธอก็เหม่อลอยไปครู่หนึ่ง

เมื่อเขาเข้าใกล้เธอ เธอก็รีบหันหน้าเดินไปที่ครัวและนั่งลงอย่างเร็ว

เขาเดินด้วยขายาวของเขา และนั่งตรงข้ามเธอ

“วันนี้ฉันได้ลิ้มรสทุกจานมาแล้ว คราวนี้ฉันไม่ได้ใส่เครื่องปรุงรสผิด ซึ่งมันอร่อยมาก” ชัชนันท์กล่าวอย่างมั่นใจ

แทนไทมองไปที่จานบนโต๊ะช้าๆ จากนั้นหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบชิ้นส่วนมันฝรั่งพริกไทยเข้าปาก

รสชาติอร่อยกว่าชิ้นส่วนมันฝรั่งพริกไทยทั้งหมดที่เขาเคยกินมา

“อืม อร่อย” เขาชื่นชมเธอ

“คุณลองชิมพริกผัดไข่ของวันนี้ดู รสชาติก็อร่อยมาก ซึ่งแตกต่างจากวันนั้นอย่างสิ้นเชิง” ชัชนันท์กล่าวอีกครั้ง

แทนไทจับตะเกียบและคีบพริกเขียวอย่างเงียบๆ ก่อนจะลองชิมอย่างระมัดระวัง “อืม อร่อย”

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าการรวมกันของพริกเขียวและไข่มันก็ดี

โทรศัพท์มือถือสั่นคลอนและเขาเห็นว่ากรรณส่งข้อความมาที่ไลน์: “ห้า ทำอะไรอยู่? ตอนบ่ายไปเแก้วันหน่อยไหม?”

เขาเพียงแค่พิมพ์ว่า: “ไม่ไป”

กรรณ: “อย่าสิ เพื่อนของฉันปลาดิบทะเลจากต่างประเทศมาให้ฉันเยอะมาก ของดีๆ ก็ต้องแบ่งปันกับเพื่อนๆ”

ต่อมาก็ส่งอิโมติคอนมาซึ่งยิ้มแย้มและน่ารัก

แทนไท: “ไม่สนใจ”

กรรณ: “ยุ่งมากเหรือ? หน้าบึ้งเล็กน้อย”

แทนไทไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไป

เขาวางโทรศัพท์มือถือของเขาไว้บนโต๊ะและกินต่อไป

ท่าทีการกินของเขานั้นสง่างามอย่างยิ่ง แค่ยกมือก็ให้ความรู้สึกที่สูงส่ง

ทันทีที่เธอมอง เธอก็รู้สึกเหมือนเธอกำลังดูภาพวาดสีน้ำมันที่สวยงามในยุคยุโรปโบราณ

“เป็นไงบ้าง? อาหารถูกปากไหม?” ชัชนันท์ถาม

“ดีมาก”

“งั้นคุณกินเยอะหน่อย” ชัชนันท์พูดด้วยรอยยิ้ม

เขาเหลือบมองไปที่ชัชนันท์อย่างมีความหมาย และดำเนินการต่อไปเรื่อย ๆ “คุณแอบมองฉันหรือเปล่า?”

“จะเรียกว่าเงียบมองได้ยังไง” เห็นได้ชัดว่ามองไปอย่างเปิดเผยบริสุทธิ์

“โอ้”

ชัชนันท์ไม่ตอบกลับอีก เมื่อเธอลงจากลิฟต์ก็หยิบรถเข็นและเดินไปจนถึงซุปเปอร์มาร์เก็ต

แทนไทก้าวขายาวตามไป ผลักรถเข็นอย่างไหลลื่น และผลักไปข้างหน้าด้วยมือข้างหนึ่ง

แม้ว่าเขาจะเข็นด้วยมือข้างเดียว ก็เหมือนภาพภาพยนตร์ที่ทำดีเยี่ยม และแม้กระทั่งเอฟเฟกต์พิเศษก็มี

หลังจากเข้าสู่ซุปเปอร์มาร์เก็ต ชัชนันท์พาเขาไปเอาผงซักฟอกก่อน

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปที่พื้นที่ว่างโดยไม่ได้สนใจและดูแต่ขนม

ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถหลบหนีจากการล่อลวงด้วยขนมแบบนี้หรือก

หลังจากเดินไปรอบๆ บริเวณขนมหวาน รถเข็นในมือแทนไทเกือบเต็มแล้ว

ชัชนันท์ไม่มีทีท่าจะออกไป และพาแทนไทไปที่โซนผลไม้และเริ่มเลือกผลไม้

เมื่อเห็นแตงโม แทนไทก็ผลักรถเดินไป ก่อนจะก็เริ่มเลือกอย่างระมัดระวัง

ไกด์การช็อปปิ้งเข้ามาทันทีและพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “สุดหล่อ คุณอยากซื้อแตงโมไหม? ซื้ออันที่ใหญ่ที่สุดแตงโมนี้หวานอย่างแน่นอน”

“เหรือ? งั้นก็อันนี้แหละ” เขาพูด

ทันทีที่คำพูดของเขาจบลง ชัชนันท์ก็เดินเข้ามา แล้วมองดูเขา “ในฤดูหนาวอย่ากินแตงโม สิ่งนี้เย็นกินในฤดูหนาวไม่ดีต่อร่างกายของคุณ”

“โอ้” แทนไทพยักหน้าเล็กน้อย

ในเวลานี้ดวงตาของชัชนันท์ถูกดึงดูดโดยส้มที่อยู่ข้าง เธอก็รีบเดินเข้าไปและเริ่มเลือกส้มทีละอันอย่างระมัดระวัง

“สุดหล่อคุณยังต้องการแตงโมไหม?” ไกด์มันลืมที่หมดแล้วแทนไท

“ไม่ ที่บ้านเข้มงวดมาก” แทนไทตอบอย่างเย็นชาและจากนั้นก็ผลักรถเข็นด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วเดินไปที่ข้างชัชนันท์