หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 98

หลังจากเลือกส้ม ชัชนันท์พาเขาไปยังโซนของใช้ประจำวัน ตั้งใจดูว่ามีอะไรที่ในบ้านไม่มีอีก

“ผมดูเหมือนจะลืมเอาบางอย่างไป” แทนไทมองไปที่โซนชุดชั้นในอย่างเย็นชาและพูดออกมา

“ลืมอะไร ก็ซื้อที่นี่เลย” ชัชนันท์กล่าว

แทนไทเอนตัวลงอย่างเงียบๆ หนุนที่วางแขนของรถเข็นด้วยมือทั้งสองข้างและมองใบหน้าของเธอพูดช้าๆ “คุณคิดว่าจะมีขนาดสำหรับผมที่นี่ไหม?”

ชัชนันท์มึนงงและไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไรเลย “ฮะ?”

เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ชี้ไปที่ตำแหน่งชุดชั้นในของผู้ชาย

จากจุดของเขา

จามจุดที่เขาชี้ไป ไม่นานชัชนันท์ก็เห็นชุดชั้นในของผู้ชายแบบเต็มรูปแบบที่ไม่ไกล

ทันไดนั้นใบหน้าเธอเป็นสีแดงจนไปถึงที่คอ

คำพูดนี้ ทำไมเธอถึงรู้สึกคลุมเครือ ไร้ยางอายขนาดนั้นเลย?

แต่แปลก คำพูดนี้ฟังดูเหมือนลวนลาม แต่เขาพูดออกมาอย่างจริงจัง กลับไม่ทำให้คนอื่นรังเกียจเลย

ไม่ง่ายที่ความทรงจำที่กว่าจะฝังลงไป ได้กลับมาปั่นป่วนอีกครั้งเหมือนกระแสน้ำ ร่างกายเหมือนมีกระแสไฟไหลผ่าน ทำให้ใจเต้นเร็ว

ขนาดของเขาค่อนข้าง...ใหญ่...ดังนั้นจึงไม่น่าจะมีขายในซุปเปอร์มาร์เก็ต

เดี๋ยวก่อน...ทำไมเธอถึงคิดถึงสิ่งเหล่านี้อีกครั้ง?

ชัชนันท์กระแอมอย่างเขินและมองเขาก่อนจะพูดว่า “เรื่องคืนนั้น เราคุยกันแล้วนี่ ว่าจะไม่พูดถึงอีกไม่ใช่หรือ?”

“ผมพูดแล้วเหรือ?” เขาตอบเบาๆ เขามีท่าทีปกติเช่นเคย ไม่มีคลื่นในดวงตาของเขา เขายืนตัวตรงและมีท่าทีจริงจัง

“... “ แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดถึงมัน แต่คำพูดนั้นทำให้เธอจินตนาการถึง

“คุณหน้าแดงทำไม?” เขาพูดเบา ๆ

“ใครหน้าแดง” ชัชนันท์ไม่สนใจเขาอีกต่อไป เธอเข็นรถเข็นและเดินไปข้างหน้าอย่างรีบเร่ง

เมื่อมองไปที่แผ่นด้านหลังเธอ ในดวงตาของเขามีรอยยิ้ม มุมริมฝีปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นอย่างไม่ชัดเจน

หน้าบางจริงๆ และอดไม่ได้เลยสักนิด

หลังจากรีบร้อนวนไปรอบๆ หนึ่ง เมื่อไม่มีอะไรที่จะซื้อ ชัชนันท์ก็เข็นรถเข็นไปต่อแถวที่ชำระเงินอัตโนมัติ

แทนไทตามมาอย่างเงียบ ๆ

ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง ออร่า เสน่ห์หรือใบหน้า พวกเขาทั้งคู่ก็โดดเด่นกว่าคนอื่นเยอะมาก

พวกเขาดูเหมือนร่างกายที่มีออร่ามาแต่กำเนิด แค่ชั่วพริบตาพวกเขาก็ดึงดูดสายตาทั้งหมดที่รอบๆ

ผู้หญิงอดไม่ได้ที่จะจ้องมองที่แทนไท และผู้ชายก็อดไม่ได้ที่จะจ้องที่ชัชนันท์

หลังจากรอประมาณสิบนาที ในที่สุดก็ถึงตาของพวกเขา

ชัชนันท์ยกมือขึ้น และตั้งที่จะป้อนหมายเลขโทรศัพท์ของเขา

ในเวลานี้มืออันใหญ่และอบอุ่นคู่หนึ่งก็ยื่นมือออกมาจากด้านหลังเธอ แล้ะกดมือของเธอเบาๆ เพื่อป้อนหมายเลขโทรศัพท์ หลังกดหมายเลขโทรศัพท์เสร็จ

เขายืนอยู่ข้างหลังเธอ เขายื่นมือออกมาแบบนี้ และเธอก็โอบแขนของเธอ

ลมหายใจร้อนแพร่กระจายบนหัวของเธอและเหมือนกระแสไฟฟ้าเข้าไปสู่ร่างกายอีกครั้ง

ชัชนันท์หายใจเข้าลึกๆ อย่างร้อนรน แล้วหันไปมองเขาว่า “คุณกำลังทำอะไร?”

“ไม่ทำอะไร จ่ายเงิน” เขาพูดเบาๆ และมีท่าทีที่ราบเรียบ

ชัชนันท์ผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัวและย้ายไปยืนด้านข้าง “คุยกันแล้วไง ฉันจ่ายเงินเอง?”

เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเลือกวิธีการชำระเงินตามชี้ออกมาที่จอ ก่อนจะเปิดถุงช้อปปิ้ง แล้วหยิบสิ่งของออกมาสแกนทีละตัว แล้ววางไว้ในกระเป๋า

เมื่อกี้ในห้างสรรพสินค้าเขายืนยันที่จะจ่ายเงิน และเธอก็เกรงใจอยู่แล้ว เธอไม่คิดว่ารอบนี้เขาจะจ่ายเงินอีก

“งั้นเดี๋ยวฉันโอนเงินให้คุณ” เธอเป็นหนี้เงินกับหนี้บุญคุณเขามากพอแล้ว และเธอไม่ต้องการเป็นหนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ

กรรณ: “โอ้? เกิดอะไรขึ้น? คนที่เกลียดการเดินซุปเปอร์มาร์เก็ต แต่ตอนนี้ไปเดินกับพี่สะใภ้? @แทนไทนี่คืออะไร? หนังแฟนตาซีสามมิติเหรือ?”

จิตริน: “เริ่มไปเดินซุปเปอร์มาร์เก็ตด้วยกันแล้วหรือ? ดูเหมือนความสัมพันธ์พวกนายไม่เลวเลย? @แทนไท”

กรรณ: “ฉันคิดว่านายไม่ใช่ห้าที่ฉันรู้จักแล้ว ทำไมนายถึงปฏิบัติต่อพี่สะใภ้แตกต่างกับเรา? หรือเป็นเพราะเราไม่คู่ควรที่จะมีนายในรูแบบนี้เหรือ? @แทนไท อีโมจิคองเอ่อJPG”

จิตริน: “ก็คือเราไม่คู่ควร กราวด์ฮอกกรีดร้อง JPG”

คมสัน: “@แทนไท อย่ามาแกล้งตาย ออกมาคุยกันหน่อย”

คมสัน: “ไอ้บ้านี่ ไม่เพียงแต่ออกมาเดินเล่นกับพี่สะใภ้เท่านั้น แต่ยังเชื่อฟังพี่สะใภ้ด้วย พวกนั้นกล้าที่จะเชื่อไหม? เหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกควบคุมด้วยพี่สะใภ้”

กรรณ: “ฉันจำได้ว่าฉันเคยขอให้ใครบางคนไปซุปเปอร์มาร์เก็ตกับฉัน ใครบางคนบอกว่ามันวุ่นวายและยุ่งยาก อย่าถาม ก็คือเราไม่คู่ควร”

จากนั้นกรรณและคมสันเริ่ม @แทนไท อย่างบ้าคลั่ง

ในเวลานี้ แทนไทที่ยุ่งอยู่กับการสแกนสินค้า เขาไม่ทราบเรื่องทั้งหมดนี้

หลังจากนั้นไม่นาน ทุกสิ่งที่แทนไทและชัชนันท์ซื้อนั้นถูกสแกนจนหมด

แทนไทหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกไปตามธรรมชาติ เขาตั้งใจจะจ่ายเงิน

เขาเห็นข้อความมากมายในกลุ่ม “หนุ่มรูปงาม” และมี@หาเขาอย่างต่อเนื่อง เขาเพิกเฉยและจ่ายเงินโดยตรง

จากนั้นเขาก็เข็นรถเข็นด้วยมือข้างหนึ่งแล้วเดินออกไปข้างนอก สองขาเรียวของเขาน่าดึงดูดมากๆ

ชัชนันท์เดินเคียงข้างเขา ช่วยเข็นรถเข็นด้วยมือหนึ่ง อีกมือเปิดไลน์

“ตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด...” ไม่นานโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของแทนไทก็สั่นสองสามครั้ง

“ฉันโอนเงินที่ใช้ไปในช่วงบ่ายให้คุณแล้ว อย่าลืมกดรับล่ะ” ชัชนันท์กล่าว

“ไม่ต้อง” เขาตอบเบา ๆ

“ทำไมไม่ต้อง? เราคุยกันแล้ว ฉันต้องรับผิดชอบของพวกนี้?” แม้ว่าคุณจะดูเหมือนไม่ต้องจำเป็นเงิน แต่ก็ไม่ต้องทำแบบนี้หรือก?