หลินไป๋หลัน นิยาย บท 86

"นางใช้ยาพิษสลายวิญญาณกับข้าจริง ๆ แต่พิษชนิดนี้มันไร้สีไร้กลิ่นยากตรวจสอบได้ ข้าเลยจัดพิษที่ออกอาการรุนแรงและรวดเร็วไปอีกหนึ่งขนานกับตัวเอง เพื่อให้ผู้คนสนใจและได้ประจักษ์แก่สายตา แล้วข้าก็อาศัยช่วงที่นางเข้าประชิดตัวแอบยัดซองยาพิษเอาไว้ที่สายรัดเอวของนางเรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้" ไป๋หลันเอ่ยเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้สหายฟัง

"เจ้ายอมเจ็บตัวเพื่อที่จะให้นางถูกลงโทษแค่นั้นหรือ?" มีมี่เอ่ยอย่างไม่ค่อยเชื่อถือในตัวสหายสักเท่าไรนัก

"เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่าสหายรัก..." ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับยิ้มเหี้ยมออกมา มีมี่และเย่วซินเห็นรอยยิ้มนั่นต่างพากันขนลุกเกลียว ยิ้มนั้นช่างไม่เหมาะกับใบหน้างดงามของนางเลยจริง ๆ

"ท่านตงชุน" ไป๋หลันเอ่ยเรียกเงาของคู่หมั้นที่คอยติดตามคอยดูแลออกมา

"ขอรับนายหญิง" ตงชุนปรากฏตัวขึ้นทันที

"คอยติดตามลี่อินเอาไว้ ถ้าอาจารย์ไล่นางออกจากสำนักท่านช่วยจับนางเอาไว้ให้ข้าด้วย" ไป๋หลันเอ่ยสั่ง

"ขอรับนายหญิง"

"อ้อ!...ห้ามรายงานเรื่องนี้ให้ท่านประมุขหนานรับรู้เด็ดขาดเลย เข้าใจหรือไม่ท่านตงชุน" ไป๋หลันเอ่ยเสียงต่ำลงพร้อมปล่อยแรงกดดันระดับเซียนขั้นสูงไปเตือนตงชุนกลาย ๆ

"ขอรับนายหญิง" ตงชุนเอ่ยรับเสียงหนักแน่น ตอนนี้ตนได้แปรพรรคมาอยู่ฝ่ายนายหญิงเต็มตัวเรียบร้อยแล้ว เพราะอะไรนะหรือขนาดท่านประมุขยังต้องยอมนายหญิงเลย แล้วนับประสาอะไรกับตนเล่า!...

# เช้าวันต่อมา

เสียงเล่าขานกันว่าท่านอาจารย์สามลงโทษศิษย์รักของตนโดยการขับไล่นางออกจากสำนักและยึดป้ายหยกคืน จริง ๆ แล้วการลงโทษเช่นนี้ยังเบาไปด้วยซ้ำสำหรับโทษที่วางยาพิษผู้อื่นโดยเฉพาะศิษย์ที่ร่วมสำนักเดียวกันอีกต่างหาก

"เป็นอย่างที่ข้าคิดเอาไว้" ไป๋หลันเอ่ย ขณะนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง

"ประเดี๋ยวท่านตงชุนคงได้ตัวนางมา" เย่วซินเอ่ย

"พวกเจ้า…ข้าว่าเราออกไปหาประสบการณ์ชีวิตนอกสำนักกันเถิด" ไป๋หลันเอ่ยชวนสหายทั้งสองเมื่อมีความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัวสมอง นางอ้อนอาจารย์หม่านิดเดียวรายนั้นไม่มีทางขัดศรัทธาของนางได้หรอก

"เออ...ดี ๆ ข้าก็อยากออกไปท่องยุทธภพบ้างจริงหรือไม่เย่วซิน ยิ่งเป็นเจ้าแล้วไม่เคยได้ออกไปไหนเลยนี่นา" มีมี่เอ่ยกับเย่วซิน เพราะเย่วซินนางลำบากมาทั้งชีวิตและไม่เคยได้ออกไปเที่ยวที่ใดเลยนอกจากจวนแห่งนั้น

"แล้วเราจะเดินทางไปที่ใดกันดี" เย่วซินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นที่จะได้ออกไปเผชิญโลกกว้างที่ตัวนางยังไม่เคยมีโอกาสได้พบเจอ

"ที่แรก...คือสำนักเหลียงซาน"

"ห๊า..." มีมี่ร้องเสียงดังเมื่อได้ยินสำนักเหลียงซานที่เมิ่งซูฮวายายหมาลอบกัดศึกษาเล่าเรียนอยู่

"ที่สอง...คือจวนตระกูลกู้..."

"ห๊า..." เป็นเย่วซินที่ร้องออกมาเสียงดัง เมื่อได้ยินชื่อจวนที่นางหวาดกลัวและไม่อยากเข้าไปเหยียบที่นั่นอีก

"เดี๋ยว ๆ อันใดคือหาประสบการณ์ชีวิต" มีมี่เอ่ยถามด้วยความสงสัย

ตงชุนเป็นคนบอกเส้นทางว่าจับลี่อินไปไว้ที่ใด รถม้าคันใหญ่ใช้ความเร็วไม่มากนักขับเคลื่อนไปตามเส้นทางชายป่าไม่นานก็ถึงที่หมาย เมื่อมาถึงก็เจอกระท่องหลังเก่าอยู่หนึ่งหลังเมื่อเข้ากันมาด้านในก็พบกับคนคุ้นหน้าคุ้นตากันดีถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้อย่างแน่นหนานั่งอยู่กลางพื้นห้อง

"พวกเจ้า...เป็นคนจับข้ามาหรือ? ปล่อยข้าไปเดี๋ยวนี้!!" ลี่อินเอ่ยเสียงดังอย่างโทสะเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดที่เข้ามาและเป็นฝีมือของพวกนางที่จับตัวตนมาเช่นเดียวกัน

"หุบปาก!!...หนวกหูชะมัด" ไป๋หลันเอ่ยพลางแคะหูของตน คนอะไรเสียงแหลมปี๊ดแก้วหูแทบแตกกินนกหวีดเป็นอาหารหรืออย่างไรกัน

"เช่นนั้นก็ปล่อยข้าไปสิ ปล่อยข้า" ลี่อินยังโวยวายไม่หยุด

"โอ๊ย...ปล่อยแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้ พวกข้าใจดีจะพาเจ้าไปพบสหายที่สำนักเหลียงซานดีหรือไม่" มีมี่เอ่ยตัดบทเพราะเริ่มรำคาญเสียงดังของลี่อินเช่นเดียวกัน

ลี่อินได้ยินว่าพวกนางจะพาไปพบสหายของตนที่สำนักเหลียงซาน ก็หยุดโวยวาย พลางนึกในใจ 'แสดงว่าพวกนางรู้ว่าตนและเมิ่งซูฮวาเป็นสหายกันหรือ? เมิ่งซูฮวาจะต้องไม่พอใจเป็นแน่ถ้าเรื่องราวครั้งนี้สืบสาวไปถึงตัวนาง'

"ข้าไม่ไป"

"มีสองทางให้เลือก หนึ่ง...ตายอยู่ที่นี่ตอนนี้ หรือสอง...มีชีวิตอยู่แล้วเดินทางไปสำนักเหลียงซานด้วยกัน" ไป๋หลันยื่นทางเลือกให้ลี่อินด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ลี่อินตกใจกับข้อเสนอที่ไป๋หลันเอ่ย นางช่างโหดร้ายนักถ้าตนไม่ยอมไปสำนักเหลียงซานก็ต้องตกตายอยู่ที่นี่  แต่ถ้ายอมไปด้วยกันก็มีชีวิตรอด...ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เมื่อคิดไตร่ตรองอย่างถ้วนถี่แล้วตนย่อมต้องเลือกมีชีวิตอยู่ต่ออย่างแน่นอนจึงเอ่ยตอบออกไป "ก็ได้ ๆ ข้ายอมไปกับพวกเจ้า แต่พวกเจ้าห้ามทำร้ายข้าสัญญาก่อนสิ" ลี่อินต้องการความมั่นใจว่าตนจะปลอดภัยและพวกนางจะไม่สังหารตนเมื่อหมดประโยชน์แล้ว

"ข้าสัญญา พวกข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าแน่นอน" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับยิ้มออกมา