หลินไป๋หลัน นิยาย บท 87

# สองวันถัดมา...สำนักเหลียงซาน

"เจ้าติดต่อลี่อินได้หรือไม่ แล้วงานที่ข้าให้นางทำสำเร็จหรือเปล่า" เมิ่งซูฮวาเอ่ยถามเงาที่นางให้ไปติดตามผลงานว่าสหายทำสำเร็จอย่างที่คาดหวังหรือไม่

"เรียนคุณหนู ข้าน้อยแอบอยู่แถว  ๆ สำนักเซียนโอสถไม่พบแม่นางลี่อินเลยขอรับ แต่เหล่าศิษย์ต่างพูดคุยกันว่านางถูกขับไล่ออกจากสำนักเพราะใช้ยาพิษทำร้ายศิษย์สำนักเดียวกัน" เงาเอ่ยรายงาน

"แสดงว่านังไป๋หลันมันได้รับพิษเช่นนั้นหรือ?" เมิ่งซูฮวาคิดตามที่เงาเอ่ย และต้องยิ้มกว้างออกมาที่รู้ว่าศัตรูหัวใจของตนถูกพิษ เพราะยาถอนพิษอยู่ที่นางและไม่มีหมอคนไหนสามารถปรุงโอสถมาถอนพิษได้ทันในเวลาหนึ่งชั่วยามเป็นแน่

"นางโดนพิษขอรับ แต่...แต่ว่านางถอนพิษได้ทันขอรับ ท่านหมอเทวดาหม่าช่วยนางเอาไว้..." เงาเอ่ยรายงานตามที่ได้รับรู้มา

"ถอนพิษได้อย่างนั้นหรือ!!" เมิ่งซูฮวาเอ่ยอย่างตกใจสตรีนางนั้นช่างดวงแข็งตายยากเสียจริง

"เจ้าไปได้"

"ขอรับคุณหนู"

หน้าประตูใหญ่ของสำนักเหลียงซานบัดนี้มีสตรีสี่นางยืนอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า โดยมีทหารยามยืนคุมประตูอยู่ และดูเหมือนว่าทางสำนักจะไม่ยอมให้บุคคลภายนอกเข้าโดยง่าย

"พี่ชายพวกข้ามาจากต่างแคว้นเดินทางมาพบสหายที่สำนักเหลียงซาน ท่านพอจะให้พวกข้าเข้าไปพบได้หรือไม่" ไป๋หลันเอ่ยกับทหารเฝ้าหน้าประตู

"ข้าให้พวกเจ้าเข้าไปไม่ได้หรอกมันเป็นกฎนอกเสียจากท่านเจ้าสำนักจะอนุญาตเท่านั้น"

"อ่า...แล้วให้สหายข้างในออกมาพบพวกข้าได้หรือไม่เจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้

"ได้สิ...พวกเจ้าไปรออยู่ที่โต๊ะตรงด้านนั้นก่อน ว่าแต่สหายของพวกเจ้ามีนามว่าอะไรหรือ?" ทหารยามเอ่ยถาม

"เมิ่งซูฮวาเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยตอบพลางยกยิ้มหวานส่งไปให้ทหารยาม

‘วันนี้เราจะได้พบกันเสียทีเมิ่งซูฮวา’

"มีมี่" ไป๋หลันเรียกสหายแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางลี่อินให้ทำตามแผนที่บอกเอาไว้ มีมี่รับรู้ได้ทันทีจึงอาศัยช่วงที่ลี่อินกำลังเผลอ จับบีบจมูก บีบกรามให้อ้าปากแล้วยัดโอสถเข้าปากลี่อินไปทันทีเมื่อเห้นว่าลี่อินยอมกลืนยาลงท้องไปแล้วจึงปล่อยให้นางเป็นอิสระ

"เจ้า!! ให้ข้ากินโอสถอะไร ไหนบอกว่าจะไม่ทำร้ายข้าอย่างไรเล่า" ลี่อินโวยวายเสียงดังขึ้นมาทันที

"พวกข้าไม่ได้ทำร้ายเจ้าโอสถนั่นแค่ทำให้เจ้าพูดความจริงเพียงเท่านั้น" มีมี่เอ่ย

"ทำไม...ความจริงอะไร!" ลี่อินเอ่ยถามด้วยความตื่นตกใจ เพราะนางคิดว่าเมื่อพบหน้าสหายของตนแล้วก็จะรีบให้สหายช่วยเหลือทันที สหายผู้มีความสามารถสูงส่งด้วยมีธาตุพิเศษที่หายากอย่างธาตุน้ำแข็ง สตรีพวกนี้มีพลังปราณระดับเซียนแล้วอย่างไรจะสู้กับสหายของตนที่มีธาตุน้ำแข็งได้หรือ?

"อีกประเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง" เย่วซินเอ่ยตัดความรำคาญ และนั่งรออย่างสงบที่โต๊ะของทางสำนักจัดเอาไว้ให้ ราว ๆ หนึ่งเค่อผ่านไปร่างอรชรในชุดสีขาวขลิบแดงก็ปรากฏกายขึ้นด้วยท่าทางองอาจดุจนางพญาสมกับเป็นสตรีที่งดงามล่มแคว้นเสียจริง ๆ

เมิ่งซูฮวาก้าวเท้ามาหยุดยืนเบื้องหน้า พลางกวาดสายตามองกลุ่มคนที่อ้างว่าเป็นสหายของตนมาจากแคว้นเหว่ย นางไม่คุ้นหน้าพวกนางสามคนเลยสักนิดเดียวมีเพียงลี่อินเท่านั้นที่นางรู้จักมักคุ้น

"ซูฮวา!! ช่วยข้าด้วยพวกนางบังคับให้ข้ามา" ลี่อินที่้ห็นสหายผู้เก่งกาจเดินเข้ามาก็รีบวิ่งเข้าไปหาอย่างต้องการพวกพ้องและขอความช่วยเหลือทันที

ทั้งสามคนที่รอจังหวะนี้มานานมีหรือจะหลบไม่ทัน ทั้งหมดไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ลี่อินที่ยืนอยู่ด้านข้างสหายก็ลอบยิ้มอย่างสะใจที่ทั้งสามคนโดยสหายของจนเล่นงาน ส่วนทหารยามเมื่อได้ยินเสียงดังก็รีบเร่งเข้ามาเพื่อระงับเหตุการณ์

"พวกเจ้าบังอาจมาลบหลู่บิดามารดาของข้า วันนี้ข้าจะสั่งสอนพวกเจ้า" เอ่ยจบเมิ่งซูฮวาก็สร้างหอกน้ำแข็งขึ้นมาหลายแท่งตรงหน้า ไม่รอช้านางรีบซัดเข้าใส่ฝ่ายตรงข้ามในทันที

เหล่าผู้เฝ้าประตูยามที่เร่งรีบเข้ามาต่างต้องหยุดชะงักเท้าด้วยมวลพลังที่อัดแน่นไปทั่วบริเวณ ความแตกต่างระหว่างธาตุพิเศษกับธาตุธรรมดามันเป็นเช่นนี้อย่างไรเล่าผู้คนถึงได้ยกย่องคนที่มีธาตุพิเศษให้เป็นบุคคลคนที่อันตรายและไม่สมควรยุ่งเกี่ยวมากที่สุด

ไป๋หลันเมื่อเห็นสตรีตรงหน้าสร้างหอกนน้ำแข็งขึ้นมานางก็รีบสร้างเกราะป้องกันเป็นโล่ป้องกันตัวเองและสหายเอาไว้ทันที เมื่อหอกน้ำแข็งระดับเทพขั้นต้นปะทะเข้ากับเกราะป้องกันระดับเซียนขั้นสูงนอกจากคนด้านในเกราะป้องกันจะไม่มีรอยขีดข่วนอันใดแล้ว หอกน้ำแข็งยังสะท้อนกับเกราะป้องกันกระเด็นออกไปด้านข้างแล้วระเบิดออกมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่งสารทิศ

เมิ่งซูฮวาและลี่อินต่างมีสีหน้าตื่นตกใจเมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามสามารถสร้างเกราะมาป้องกันหอกน้ำแข็งของตนได้ แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมแพ้เร่งสร้างหอกน้ำแข็งขึ้นมาอีกแล้วหลายจำนวนแล้วซัดใส่หวังให้เกราะนั้นพังทะลายลงมา

เหล่าคนเฝ้าประตูที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดต่างตกตะลึงไม่แพ้กันที่ได้เห็นเกราะป้องกันที่มีพลังระดับเซียนขั้นสูงสุดเช่นนี้ ยามนี้พวกเขาทั้งได้แต่เพียงยืนดูเหตุการณ์อยู่ห่าง ๆ เพียงเท่านั้นเพราะไม่สามารถยุติการต่อสู้ตรงหน้านี้ได้แน่

ตอนนี้คนทั้งสำนักต่างแตกตื่นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและออกมายืนมุงดูเหตุการณ์กันมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ไม่มีผู้ใดเข้าขัดขวางเพราะคนเฝ้าหน้าประตูยังเพียงยืนดูเฉย ๆ เช่นกัน

"หยุด!!" เสียงบุรุษสูงวัยเอ่ยขึ้น พร้อมลอยตัวลงปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าตรงกลางระหว่างสตรีทั้งสองฝ่ายด้วยใบหน้าถมึงทึง

เมิ่งซูฮวาที่ได้ยินก็รีบหยุดส่งธาตุน้ำแข็งของตนแล้ววิ่งไปหาอาจารย์เจ้าสำนักทันที

"อาจารย์...พวกนางมาหาเรื่องข้า" เมิ่งซูฮวาเอ่ยฟ้องอาจารย์ของตนทันที อาจารย์ผู้เก่งกาจตอนนี้มีพลังปราณอยู่ในระดับเก้าขั้นต้นแล้ว ด้วยอายุที่มากกว่าย่อมต้องต่อสู้และเก่งกาจกว่าอย่างแน่นอนแม้จะต่างขั้นกันเพียงเล็กน้อยก็ตามอาจารย์ของนางเก่งกาจเหนือผู้ใดแล้วและท่านยังมีธาตุพิเศษที่เป็นธาตุน้ำแข็งเช่นกัน