หลินไป๋หลัน นิยาย บท 88

"พวกเจ้าบังอาจมาก่อความวุ่นวาย และยังมาหาเรื่องศิษย์ของข้าเช่นนั้นหรือ" เจ้าสำนักเหลียงซานเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันถามสตรีสามนางที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

"พวกข้าไม่ได้หาเรื่อง แต่เป็นนางที่ทำร้ายพวกเราก่อนทั้งเมื่อครู่และก่อนหน้านั้นข้าเลยต้องมาเจรจากับนาง ไม่ได้ตั้งใจมาก่อความวุ่นวาย ต้องขออภัยท่านเจ้าสำนักด้วย" ไป๋หลันเอ่ยบอกเจ้าสำนักเหลียงซานด้วยน้ำเสียงนอบน้อมไม่กร้าวร้าวแต่อย่างใด

"ที่นี่สำนักเหลียงซาน พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์มาทำตามอำเภอใจเช่นนี้" เจ้าสำนักไม่ฟังเหตุผลใด ๆ ด้วยความรักศิษย์ของตนและเป็นพวกนางที่เข้ามายังสำนักเหลียงซานก่อเรื่องจนวุ่นวายไปหมด

"ท่านเจ้าสำนักเป็นศิษย์ของท่านที่ทำตามอำเภอใจได้ฝ่ายเดียวเช่นนั้นหรือ?" มีมี่เอ่ยถามอย่างเหลืออดเมื่อเห็นว่าชายสูงวัยตรงหน้ามีท่าทางเอนเอียงไม่ไต่ถามความเป็นมาแต่อย่างใด

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร" เจ้าสำนักเหลียงซานเอ่ยถาม

"ศิษย์ของท่านสั่งให้สหายของนางมาลอบทำร้ายข้าโดยใช้พิษสลายวิญญาณ โชคดีที่ข้าหายาถอนพิษได้ทัน มิเช่นนั้นแล้วคงได้ไปเยือนปรโลกแล้ว" ไป๋หลันเมื่อเห็นว่าชายสูงวัยตรงหน้ายอมเอ่ยถามเรื่องราวนางจึงเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้เขาฟังเพื่อหยั่งเชิงดูว่าท่านเจ้าสำนัก้หลียงซานจะมีคุณธรรมอยู่บ้างหรือไม่

"อาจารย์...ศิษย์ไม่ได้ทำนะเจ้าคะ" เมิ่งซูฮวาเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อนน่าสงสาร

"เจ้าอย่ามาโกหก ว่าอย่างไรลี่อินเล่าความจริงออกมาทั้งหมดเดี๋ยวนี้" ไป๋หลันเอ่ยถามลี่อิน

เมิ่งซูฮวาตวัดสายตาไปหาสหายไม่ได้เรื่องของตนพร้อมทลึงสายตาใส่เป็นเชิงห้ามปรามไม่ให้พูดความจริงออกมา ลี่อินรู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรเอื้อนเอ่ยสิ่งใดที่พาดพิงมาถึงสหายแต่ปากมันขยับไปเองอย่างห้ามไม่ได้

"จริงเจ้าค่ะ เมิ่งซูฮวาให้ข้าใช้พิษสลายวิญญาณลอบสังหารไป๋หลัน เพราะโกรธแค้นเรื่องที่ท่านประมุขหนานไปหมั้นหมายกับไป๋หลันแทนที่สตรีผู้นั้นจะเป็นนางเจ้าค่ะ''

"ลี่อินเจ้าหุบปากเน่า ๆ ของเจ้าเสีย อย่ามาโป้ปดใส่ความข้า" เมิ่งซูฮวายังไม่ยอมรับความจริงตวาดลี่อินเสียงดังว่านางโป้ปด

"ข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้ามีเรื่องอันใดกัน แต่ที่นี่สำนักเหลียงซานและนางก็เป็นศิษย์ของข้า เพราะฉะนั้นเจ้าห้ามมาทำร้ายคนของข้าเด็ดขาด!!" เจ้าสำนักเอ่ยเข้าข้างศิษย์ของตน เรื่องบาดหมางอันใดเขาไม่รู้ รู้เพียงแต่ที่นี่สำนักเหลียงซานห้ามผู้ใดมาก่อกวน

"ท่านปกป้องศิษย์ของท่านหรือ? แม้ว่านางจะเป็นคนไม่ดี คิดเข่นฆ่าผู้อื่นนะหรือ?" ไป๋หลันเอ่ยถามให้แน่ใจว่าเจ้าสำนักปกป้องศิษย์ชั่ว ไม่แม้จะถามไถ่ความจริงและให้นางกล่าวขอโทษสักคำ

"ไม่มีหลักฐานว่านางทำแค่คำพูดลอย ๆ ข้าไม่นับ" เจ้าสำนักเอ่ยเข้าข้างศิษย์รัก

"อ๋อ...ที่แท้ก็ชั่วเหมือนกันนี่เอง..." มีมี่เป็นคนปากหมา ชอบพูดจาหาเรื่องและวันนี้คงต้องได้เรื่องอย่างแน่นอน

หลานคนที่มายืนดูเหตุการณ์เมื่อได้ยินคำด่าทอเช่นนั้นต่างพากันตกตะลึงพลางคิดว่าสตรีเหล่านั้นกินดีหมีหัวใจหัวเสือมาหรืออย่างไรถึงกล้าบ้าบิ่นได้ถึงเพียงนั้น ทั่วหล้าต่างรับรู้กันว่าเจ้าสำนักเหลียงซานเก่งกาจเกินผู้ใดไม่มีใครกล้าล่วงเกินเด็ดขาด

"พวกเจ้าบังอาจนัก!! อย่าหาว่าข้ารังแกเด็ก!!ก็แล้วกัน" เอ่ยจบเจ้าสำนักเตรียมปล่อยพลังออกมาแต่...จู่ ๆ ร่างกายกลับขยับไม่ได้และเริ่มมีน้ำแข็งเกาะพราวขึ้นมาตั้งแต่บริเวณเท้าไล่ขึ้นมาถึงลำคอ รวมทั้งลี่อินและเมิ่งซูฮวาที่อยู่ใกล้ ๆ กัน ส่วนคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ได้แต่สัมผัสแรงกดดันจนเข่าทรุดกระอักเลือดออกมาไม่เว้นแม้แต่เหล่าอาจารย์ทั้งหลายที่มายืนดูเหตุการณ์ครั้งนี้ด้วยเช่นกัน

ท่านเจ้าสำนักเมื่อได้รับยาสลายปราณเข้าไปร่างกายก็เริ่มปวดร้าวทรมานหน้าตาบิดเบี้ยว

"อ๊ากก..." เสียงร้องของเจ้าสำนักเรียกสายตาของหลายคู่บริเวณนั้นให้หันมามองด้วยความหวาดกลัวและหวั่นเกรงต่อสตรีทั้งสามนางนี้ จนไม่มีผู้ใดคิดเข้าช่วยเหลือและด้วยแรงกดดันที่พวกตนได้รับจนไม่สามารถขยับตัวได้และภายในร่างกายก็ปั่นป่วนจนต้องกระอักเลือดกันออกมา

"บทเรียนครั้งนี้ถือว่าสมควรแล้วข้าไม่มีอะไรติดค้างอีก" ไป๋หลันเอ่ยบอกเจ้าสำนักเหลียงซานด้วยน้ำเสียงราบเรียบจากนั้นจึงหันไปหาเมิ่งซูฮวาแล้วกล่าวต่อ "เมิ่งซูฮวาเจ้าโทษข้ามิได้ เป็นเจ้าเองที่ก่อกวนข้าไม่เลิกรา"

"เจ้าทำกับข้าเช่นนี้อย่าหวังว่าจะหนีรอดไปได้" เมิ่งซูฮวายังไม่ยอมพ่ายแพ้ ถ้าบิดาของนางรู้เรื่องคงไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่

"หือ...ข้าขอเตือนเอาไว้ ขอให้เรื่องมันจบเพียงเท่านี้จะได้ไม่ต้องมีใครสูญเสีย เพราะข้าย่อมไม่ทำร้ายผู้ใดก่อนเจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่" ไป๋หลันเอ่ยถ้อยคำเสียงดังจนได้ยินกันถ้วนทั่ว

"ข้าเสียเวลามามากแล้วคงต้องขอลา..." เอ่ยจบไป๋หลันก็จับมือสหายทั้งสองแล้วหายวับเข้ามาในมิติส่วนตัวทันที

ด้วยพลังปราณที่อยู่ในระดับสูงไป๋หลันยังค้นพบว่ามิติลึกลับแห่งนี้ยังสามารถพานางไปยังสถานที่ที่เคยไปได้อีกด้วย หรือเรียกว่า'วาร์ป' เพียงแค่นึกถึงสถานที่นั้น ๆ นางก็ไปถึงยังจุดหมายในทันที

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกตะลึง เพราะจู่ ๆ ร่างของสตรีทั้งสามก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาโดยไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ เอาไว้ แล้วทุกอย่างก็สลายหายไปกลับมาเป็นปกติดังเดิม เหล่าศิษย์และอาจารย์ท่านอื่น ๆ ต่างกรูกันเข้าไปดูอาการของเจ้าสำนักทันที