หมอเทวดา หวางเฟยร้ายร้อยเล่ห์ นิยาย บท 10

นับจากที่ได้ตักเตือนเหลียงเฟยไปวันนั้น ครึ่งเดือนมานี้ก็ไร้ซึ่งปัญหาใดๆ หลงชีชีไม่เห็นหน้าค่าตาของทั้งหนิงอ๋อง ฉีเฟยหรือเหลียงเฟยเลย นางพักฟื้นอย่างสบายใจมาเป็นเวลาถึงครึ่งเดือนทีเดียว

บาดแผลบนใบหน้าของนางหายดีแล้ว แม้แต่ร่องรอยจางๆ ก็หายไปแล้วเช่นกัน ทั้งหมดเป็นเพราะนางได้ศึกษาการแพทย์แผนจีนมาอย่างกว้างขวาง

หงจวี๋มักจะมาพูดให้นางฟังเป็นครั้งคราวว่าเกิดอะไรขึ้นในจวนบ้าง

อย่างเช่นแม่บ้านสวมถุงเท้าผิด สามีของแม่นางหลี่ไปหอนางโลม ล่อในสวนหลังบ้านออกลูกแล้ว และเรื่องเล็กน้อยอื่นๆ อีกมากมาย

หลงชีชีฟังอย่างออกรสออกชาติ เพราะในหอหรงหวานี้ มีเพียง หงจวี๋เท่านั้นที่คุยกับนาง คนอื่นๆ ต่างง่วนอยู่กับการหาช่องทางออกจากที่นี่ เพราะไม่มีผู้ใดอยากอยู่กับนาง

ชีวิตในช่วงที่ไม่มีใครรัก แค่มีคนให้คุยด้วยสักคนก็เพียงพอแล้ว

และวันนี้ตอนที่หงจวี๋ทานอาหารอยู่ นางก็พูดอย่างมีลับลมคมในว่าใต้เท้าฉีจิ่งจ้าวอิ่นได้กระทำความผิดและถูกจับตัวไว้แล้ว ได้ยินมาว่าเป็นเพราะคดีของราชครูหลง ทำให้สืบพบว่าพวกเขาเคยริบของหลวงมาเป็นของตน นอกเหนือจากนั้น เซ่อเจิ้งหวางเป็นผู้ดูแลคดีนี้เอง โดยมีหนิงอ๋องคอยช่วยอีกแรง

หลงชีชีวางตะเกียบลง "ฉีเฟยรู้เรื่องนี้หรือไม่"

"รู้เพคะ ตอนนี้ก็กำลังอ้อนวอนท่านอ๋องอยู่ในห้องหนังสือเพคะ" หงจวี๋พูด

หลงชีชีต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายนางก็ไม่ได้พูดออกมา และกินขนมของว่างที่เย็นชืดต่อ

เดี๋ยวนี้อาหารที่ห้องเครื่องเตรียมมาให้นางนั้นเรียบง่ายมาก หากไม่ใช่หมั่นโถวก็เป็นซุปเกอต่าทัง และเครื่องเคียงอีกนิดหน่อย

หลังจากทานเสร็จ นางก็ผลักชามออกไปและพูดด้วยเสียงเรียบว่า "กำลังจะมีบางอย่างเกิดขึ้นในจวนนี้"

หิมะบนพื้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงสด สตรีท้องโตผู้หนึ่งได้ถูกทุบตีจนปางตาย นางไม่มีเครื่องนุ่งห่มบนตัวเลย เผยให้เห็นผิวกายที่ดำคล้ำจากความหนาวเย็นและมีรอยแผลทั่วตัว

นางลมหายใจแผ่วมากแล้ว

เพียงแต่ดวงตาของนางยังคงเบิกกว้างและจ้องมองไปยังท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด ดวงตาของนางเปี่ยมไปด้วยความไม่เต็มใจและความโกรธแค้น

“หวางเฟย” เหลียงเฟยยืนอยู่เบื้องหน้าหลงชีชีในชุดผ้าแพรสีแดงเข้มปักด้วยดอกไห่ถาง นางเงยหน้าขึ้น ปิ่นหยกสีขาวบนศีรษะของนางก็กระทบกันจนเกิดเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง นางมองหลงชีชีที่ยังตาปรือเพราะถูกปลุกขึ้นมาในกลางดึกและยังสวมชุดนอนอยู่ แต่ท่าทางกลับดูไม่ตื่นกลัวเลย เหลียงเฟยจึงกล่าวอย่างยกตนข่มท่านว่า "เฉียวจวีสาวใช้ข้างกายข้าเดินผ่านภูเขาเทียมในตอนกลางคืน และบังเอิญพบคนกำลังทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงอยู่ที่หลังภูเขาเทียมนั้น หลังจากฟังอย่างตั้งใจ ปรากฎว่าเป็นนางแพศยาฉีเฟย ข้าจึงพาคนรีบไปจับกุมตัวชายผู้นั้นและเฆี่ยนตีจนตายคาที่เป็นเรียบร้อยแล้ว บัดนี้นางแพศยาผู้นี้ยังไม่สิ้นลมหายใจ ข้าจึงพานางมาที่นี่เพื่อฟังคำตัดสินจากหวางเฟย”

หลงชีชีถูกปลุกให้ตื่นหลังจากที่นางเพิ่งจะผล็อยหลับไปไม่นาน ต่งหมัวหมัวหาเสื้อคลุมให้นางสวมทับก่อนแล้วจึงค่อยปล่อยให้นางออกมา

นางชำเลืองมองสตรีมีครรภ์บนพื้นด้วยสายตาเย็นชา "ดึกดื่นอย่างนี้ลำบากเหลียงเฟยแล้ว แล้วท่านอ๋องล่ะ? ทำไมเจ้าไม่ไปขอให้ท่านอ๋องตัดสินเล่า?"