หมอเทวดา หวางเฟยร้ายร้อยเล่ห์ นิยาย บท 11

เพิ่งได้เจอเหลียงเฟยเป็นครั้งแรกหลังจากตบหน้านางไปในวันนั้น ภายใต้แสงไฟเหลียงเฟยดูเหมือนดอกกุหลาบที่สวยงามซึ่งเปล่งประกายออร่าแห่งความร้อนแรงไปทั่วร่างกาย

เหลียงเฟยกล่าวว่า "อีกหลายวันกว่าท่านอ๋องจะกลับมา เกิดเรื่องอื้อฉาวขึ้นในจวนนี้ จะรอจนกว่าท่านอ๋องกลับมาแล้วค่อยจัดการมิได้ หวางเฟยเป็นนายหญิงภายในจวนนี้ และนี่ก็ถือเป็นเรื่องใหญ่โต ข้าจึงเห็นควรว่าจะให้หวางเฟยเป็นผู้ตัดสินใจ ข้าขอให้หวางเฟยจัดการกับนังคนชั้นต่ำนี่ก่อน เพื่อไม่ให้กระทบต่อชื่อเสียงของจวนท่านอ๋อง”

บัดนี้จำได้แล้วหรือว่านางเป็นสนมเอก

หลงชีชีส่งเสียง "อืม" หนึ่งที แล้วค่อย ๆ เดินลงไปช้า ๆ ก่อนย่อตัวนั่งลง นางยื่นนิ้วมือสีขาวเผือดออกไปอังที่ใต้จมูกของหญิงผู้นั้น "นางตายแล้ว"

เหลียงเฟยได้ยินดังนี้ก็ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาหนึ่งที "ถือว่านางตายง่ายยิ่งนัก นางจึงไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน"

หลงชีชียืนขึ้นและในขณะที่นางกำลังจะก้าวเท้าออกไปก็มีคนดึงนางไว้ทันที นางก้มหน้าลง จึงเห็นว่าฉีเฟยที่สิ้นลมไปแล้วกำลังจับชายกระโปรงชุดนอนของนางอยู่ ชุดนอนสีขาวโพลนจึงเปื้อนเลือดสีแดงสด

"ช่วยด้วย...หวางเฟย...ช่วยลูกของข้าด้วย..."

นางใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเพื่อพูดคำนี้ออกมา เลือดทะลักออกมาจากปากของนาง จากนั้นหัวของนางก็ถ่วงน้ำหนักไปด้านหลัง ดวงตาปูดโปนและเบิกกว้าง นางจ้องไปทางเหลียงเฟยด้วยความสยองขวัญสุดจะพรรณนา

นางตายแล้ว!

เหลียงเฟยตกใจกลัว จึงพูดด้วยความโกรธว่า "จ้องอะไรหนักหนา? คิดว่าข้าเป็นต้นเหตุให้เจ้าตายงั้นหรือ? เจ้าเป็นคนไร้ยางอายเอง ทั้งที่ท้องโตอยู่แท้ ๆ ยังไปมีสัมพันธ์กับชายอื่นอีก"

"หงจวี๋ นำกริชมาให้ข้าที!" หลงชีชีถอนหายใจเบา ๆ ใบหน้าอันประณีตงดงามของนางเผยความเสียดายออกมาเล็กน้อย

หงจวี๋กลับไปที่ห้องทันที นางหยิบกริชคม ๆ ออกมาแล้วยื่นให้กับหลงชีชี "หวางเฟย กริชเพคะ"

หลงชีชีนั่งลงและสั่งโดยไม่เงยหน้าขึ้นด้วยซ้ำ "ไปนำผ้าห่มบางมาอีกผืน แล้วสั่งคนไปต้มน้ำร้อนด้วย"

สาวใช้ในวัยสิบกว่าปีกลัวมากจนลูกตาแทบหลุดออกมาแล้ว แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของเจ้านาย

นางกัดฟันย่อตัวนั่งลง ก่อนยื่นมือที่สั่นเทาออกไป และตอนที่ได้สัมผัสกับเลือดสด นางก็ดึงมือกลับทันทีและพูดด้วยความหวาดกลัว "หวางเฟย บ่าวกลัว!"

“เร็วเข้า ไม่อย่างนั้นเด็กคนนี้ก็จะไม่รอด!”

พูดจบ นางก็จับมือของหงจวี๋ และบังคับมือของหงจวี๋ให้ยื่นมาที่บาดแผล ก่อนพูดสั่งว่า "ใช้แรงดึงเอาไว้ ข้าจะลงมีดอีกครั้งแล้ว"

หงจวี๋กัดฟันดึงหน้าท้องให้เปิดออก และไม่กล้าดูนางกรีดเปิดหน้าท้องอีกชั้นหนึ่ง หงจวี๋รู้สึกเพียงเลือดได้ไหลผ่านมือของตัวเอง และมีหลายหยดที่สาดกระเซ็นใส่ใบหน้า มันทั้งร้อนผ่าวและมีกลิ่นเหม็นคาว นางสั่นไปทั้งตัว และกรามก็สบกระทบกันอย่างรุนแรง

"คุณพระ!" พวกคนรับใช้ที่ผ่านประสบการณ์เล็กใหญ่มาบ้างยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัว หวางเฟยคนนี้มีความกล้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?