หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 179

ตอนที่ 179 สวัสดีครับคุณป้า

ยิ่งเอมองกวินก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาน่าฟัด ถ้าไม่ติดว่ากำลังเป็นการเป็นงานอยู่ เธอแทบทนไม่ไหวที่จะโผไปจูบเขาสักสองสามที

กวินเป็นนักพิฆาตผู้หญิงโดยกำเนิดแท้ ๆ ทุกนาทีมีแต่จะทำให้หัวใจคุณเต้นระรัวไม่หยุด

“ไม่เหลืองั้นเหรอ” กวินมองอักษรภาษาอังกฤษกระจุกหนึ่งที่แสดงอยู่เบื้องหน้า เม้มปาก ไม่ว่าจะถอดรหัสยังไง ในซิมการ์ดนี้ล้วนว่างเปล่า ไม่มีอะไรให้หาทั้งนั้น เสียงบันทึกที่คุยกันก็หาไม่เจอ

สุดท้ายแล้วเป็นใครกัน ที่เพื่อลักพาตัวเขา ถึงได้ทำถึงขนาดนี้

ถ้าแค่พุ่งเป้ามาที่เขา จะให้เขาร่วมวงลงเล่นเป็นเพื่อนก็ย่อมได้ แต่ครั้งนี้พวกมันทำร้ายพ่อของเขา กวินไม่มีทางยกโทษให้พวกมัน เป็นตายก็ต้องลากคอพวกมันออกมาให้ได้！

“เอ สืบพบมั้ยว่าใครเป็นคนส่งมันมา?” กวินปิดคอมพิวเตอร์ มองเอพลางถาม

เอยักไหล่ ก่อนตอบปฏิเสธออกมา “พวกนั้นเหมือนเดาได้อยู่แล้วว่าพวกเราจะไปสืบหา มันลบร่องรอยทิ้งหมดแล้ว แถมยัง..” เธอหยุดไปอึดใจ ใบหน้าเคร่งเครียด “ตอนที่ฉันไปสืบ ทุกครั้งเจ้าพวกนั้นจะหลบรอดไปได้ ถ้าบอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญ ก็ดูจะบังเอิญเกินไป”

เหมือนพวกนั้นรู้ล่วงหน้าว่าก้าวต่อไปพวกเขาจะทำอะไร

“เธอหมายความว่า? เกลือเป็นหนอน?” กวินเท้าคาง หรี่ตาลง พลางถามเอ

“ฉันไม่สงสัยพวกเขาหรอก พวกเราฝึกด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก พวกเขาไม่มีทางเป็นสปายหรอก” เอส่ายหน้าอย่างมั่นใจ ดูเชื่อมั่นในอีกสี่คนเต็มร้อย

กวินยกยิ้ม “ฉันก็ไม่อยากสงสัยพวกเขาเหมือนกัน”

ที่บันไดเงียบไปอึดใจ กวินเหมือนเพิ่งคิดอะไรขึ้นมาได้ เขามองเอก่อนถาม “เอ เธอแน่ใจเหรอว่าองค์กรเหลือแค่พวกเธอจริง ๆ”

เอรู้สึกแคลงใจที่ถูกกวินถามขึ้นมาแบบนั้น แต่ก็ยังคงตอบตามจริง “ใช่ พวกเราเห็นกับตาตัวเอง นอกจากพวกเรา คนอื่น ๆ ก็ตายหมดแล้ว”

ไฟพวกนั้นเผาผลาญวงค์ตระกูลไปจนหมด รวมถึงห้าคนนั้นด้วย ท้ายที่สุดแล้วมีแค่พวกเธอที่หนีเอาชีวิตรอดออกมาได้

เรื่องนี้เป็นเงาดำในใจและเป็นฝันร้ายของพวกเธอมาจนถึงบัดนี้

กวินพยักหน้า หลังจากนั้นก็กำชับเอไปสองสามประโยค ก่อนคืนคอมพิวเตอร์ให้เธอ แล้วลุกขึ้นมุ่งหน้าไปทางห้องคนไข้

เอจ้องโน้ตบุ๊คในมือตัวเองอยู่อึดใจ ไตร่ตรองสิ่งที่กวินเพิ่งพูดมาเมื่อครู่

ตัดสินใจว่าอีกเดี๋ยวจะต้องกลับไปหาความจริงให้กระจ่าง

หลังเอลุกขึ้น หลังประตูบันไดหนีไฟที่ว่างเปล่าก็ปรากฏเงาคนผู้หนึ่งก้าวออกมาช้า ๆ ทอดสายตาลึกล้ำมองที่ที่กวินและเอเคยนั่ง

ก่อนจะพลันหายไปหลังประตูบานนั้นทันที

กวินซุกมือเย็นเฉียบในกระเป๋า วันนี้เขาสวมกางเกงเอี๊ยมยีนส์ เข้าคู่กับเสื้อเชิ้ตน่ารักตัวเล็ก ส่งให้เขาดูหล่อเหลาแกมซุกซน วัดได้จากพี่สาวพยาบาลตลอดสองข้างทาง

เขามาถึงประตูห้องพักผู้ป่วยของทาวัต กวินเปิดประตูก่อนเดินเข้าไป ไม่พบวรินทร แต่กลับพบธารีที่นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยแทน

ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน?

ใบหน้าน่ารักของกวินยับแล้วยับอีก เขาสูดหายใจลึก แต้มรอยยิ้มนุ่มนวลอ่อนโยนบนใบหน้า แล้วเดินเข้าไป

เมื่อธารีเงยหน้าขึ้นก็พบกวินที่เดินเข้ามาพอดี แม้เธอจะตรวจสอบข้อมูลของกวินมาแล้ว แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่เหมือนในรูปถ่ายนั่นก็ยังต้องตกใจอยู่ดี

นี่เป็นปฏิกิริยาที่คนรู้จักทาวัตจะมีได้เมื่อเห็นกวิน

เหมือน เหมือนเหลือเกิน

“คุณป้า ผมชื่อกวิน ทำไมคุณป้าถึงมาอยู่ในห้องพ่อผมล่ะครับ?”

กวินตอบอย่างสุภาพเรียบร้อย แม้จะไม่ชอบสายตาของธารี แต่ก็ยังคงรักษามารยาทไว้อย่างสมบูรณ์แบบ

……

เมื่อวรินทรกับประภาพมาถึงที่ถ่ายทำ อุปกรณ์ประกอบฉากทุกอย่างก็พร้อมแล้ว สวนทรายถูกเลือกมาถ่ายทำเป็นสถานที่แรก

สวนทรายทั้งหมดรวมถึงพื้นที่กิจกรรมรอบ ๆ บริษัทดาวรุ่งล้วนจัดการไว้หมดแล้ว และห้ามคนเข้าเยี่ยมชม การรักษากฎเป็นไปอย่างเข้มงวด

ขณะเดียวกันก็เพื่อให้การจัดนิทรรศการผลิตภัณฑ์ถูกเก็บเป็นความลับ

ใจของวรินทรลอยไปไกลแล้ว ตอนที่หัวหน้าโปรดิวเซอร์ของดาวรุ่งบอกให้เธอมีสมาธิ ใจเธอก็ยังไม่กลับมา

“คุณวรินทร ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าครับ? ถ้าป่วยจะพักสักหน่อยแล้วค่อยถ่ายต่อดีมั้ย?” หัวหน้าโปรดิวเซอร์เป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง ไม่แปลกที่เขาจะเทคแคร์สาวงามอย่างวรินทร

เมือง A มีดาราสาวสวยอยู่ครึ่งฟ้า ทุกคนล้วนสวยไม่เป็นรองใคร หุ่นก็ดีเป็นที่หนึ่ง

แต่สำหรับวรินทรแม้จะเป็นหน้าสดก็ไม่ด้อยกว่าดาราที่โบ๊ะเครื่องสำอางพวกนั้นเลย เธอเต็มไปด้วยกลิ่นอายใสสะอาดบริสุทธิ์จากธรรมชาติ และความสงบ เป็นความงามที่เมื่อมองก็ชวนให้สบายตาสบายใจ

วรินทรขมวดคิ้ว ยิ้มตามมารยาทให้หัวหน้าโปรดิวเซอร์ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงไพเราะราวไข่มุกกระทบจานเคลือบ "ไม่เป็นไรค่ะอย่าให้กระทบการถ่ายทำเพราะฉันเลยค่ะ"

หัวหน้าโปรดิวเซอร์แนะนำเธอ

“งั้นก็ได้ครับ แต่ถ้าไม่สบายตรงก็บอกได้ตลอดนะครับ”

“โอเคค่ะ” วรินทรพยกศีรษะพลางยิ้ม ก่อนปลีกตัวไปดูเสื้อผ้าของประภาพว่าเตรียมเสร็จแล้วหรือยัง